Als familie moeten we het doen

Een gemiddeld mens verspilt jaarlijks veertig dagen met het zoeken naar vergeten zaken. Voor Joshua Foer was dit de aanleiding tot het boek geheugenparadijs.

Veel in dit boek is erg herkenbaar maar roept ook vragen op. Want hoe kan het dat je exact weet en je een beeld krijgt hoe de entree van je ouderlijk huis eruit zag 50 jaar geleden? En je geen beeld krijgt bij de entree van een huis waar je twee weken geleden was.

Tijdens het lezen van een krantenartikel afgelopen Maandag kreeg ik gelijk een beeld bij een gebeurtenis in Oktober 1988. De kop van het artikel ‘Zorg vergt grotere rol van familie’, kwetsbare ouderen moeten meer steun krijgen van hun kinderen.

Dick en Tiny Venema brachten in 1988 een onaangekondigd bezoek aan hun dochter. Als ze aankomen in het Hendrik van Boeijenoord in Assen is de afdeling verlaten en op slot. Met een zakmes maakt Dick Venema de deur open en gaat haar kamer binnen. Wie herinnert zich niet hoe Dick Venema zijn dochter Jolanda aantrof: naakt, met een riem vastgebonden aan de muur van een kale kamer.

Wegbezuinigd

Jolanda was op die afdeling geplaatst omdat een eerdere, voor haar perfecte afdeling binnen het Hendrik van Boeijenoord was wegbezuinigd. Voordat Dick en Tiny Venema ‘onaangekondigd’ op bezoek gingen en de publiciteit zochten hadden ze al van alles geprobeerd.

De wijze waarop ze destijds de publiciteit zochten was dan ook een pure wanhoopsdaad. Ze hadden reeds iedere denkbare instantie aangeschreven. Allemaal zonder resultaat. Ook geen resultaat bij twee kamerleden, die ze in de zomer van 1987 uitgebreid op de hoogte stelden.

Een 92-jarige, dementerende vrouw is gedrogeerd omdat er geen crisisbed beschikbaar was. En dat was niet de eerste keer. Nu suggereert de kop van het artikel dat de familie van de 92-jarige vrouw niets zou hebben gedaan. Dat is echter onjuist zoals is te lezen in het artikel van zaterdag 13 augustus. Het blijkt in werkelijkheid te gaan om bureaucratie. Er is geen Wzd-indicatie (Wet zorg en dwang). En om die te krijgen moet ze eerst onderzocht worden door het Centrum Indicatiestelling Zorg (CIZ).

Door een menselijke ‘interventie’ en videobellen (lang leve de innovatie in de zorg) is de 92-jarige mevrouw, die zich niet ‘verzet’ (zoals dat genoemd wordt), nadat het Centrum Indicatiestelling Zorg (CIZ) de indicatie heeft afgegeven nu opgenomen in Het Meulenbelt in Almelo. Daar wordt geprobeerd om samen met de familie de 92-jarige mevrouw op een zo waardig mogelijke manier naar het einde te begeleiden.

De conclusie van de Commissie die onderzoek deed naar de behandeling van Jolanda Venema was: behandelaars zijn te star geweest en er is sprake van beroepsblindheid. Ze had flexibeler en met respect behandeld moeten worden. Maar daarnaast ook verantwoordelijk gesteld moeten worden voor haar daden. Door de menselijke ‘interventie’ en aandacht in de media is er destijds voor Jolanda en enkele bewoners extra geld gekomen. Met vallen en opstaan ging het, zover daarvan sprake kon zijn, beter met Jolanda. Jolanda is menswaardig overleden op 22 juli 1999.

Nu terug naar wat er gezegd wordt door de Twentse ZORGBESTUURDERS ‘Naasten zullen volgens hen meer moeten doen’. Want, zo stellen Aline Poolen en Inge Zwijnenberg, bestuurders van respectievelijk ZorgAccent en Carintreggeland: door beperkte personeelscapaciteit konden medewerkers haar niet voortdurend in de gaten houden.

Zou Inge Zwijnenberg wel eens hebben bekeken of de geschrapte 230 voltijdbanen inmiddels weer zijn ingevuld. Dit omdat er te riant gestrooid is met salarissen en vergoedingen. Neem grootverdiener (en informateur in Deventer) Joke Mengerink-Hogevonder (€ 192.000,- salaris en een auto van € 39.200,-). De in 2018 vertrokken topvrouw die tevens acht maanden salaris doorbetaald kreeg (kosten € 140.000). Nog los van ruim € 400.000 aan advies- en vertrektijden voor andere ex-toezichthouders en ex-directeuren.

Er wordt constant bezuinigd in de zorg. En dat terwijl de overheadkosten toenemen. De handjes aan het bed verdwijnen en managers die bezig zijn met bezetting komen er voor in de plaats.

Nu heeft kabinet weer afgesproken dat de personeelsnorm van 2 medewerkers op 8 verpleeghuisbewoners wordt losgelaten. Ook dit is een pure bezuiniging waardoor 10.000den arbeidsplaatsen kunnen worden geschrapt.

En dat tevens met de drogreden ‘we hebben niet genoeg mensen’. Terwijl er veel mensen parttime werken in de zorg. Maak dus werken aantrekkelijk en bestraf het niet. Daar komt bij, de uitstroom. 43% Vertrekt weer binnen 2 jaar.

En die managers zijn verantwoordelijk voor de bezetting! Die hebben het over achterblijvende ‘productie’ (en dus inkomsten). Daarmee bedoelen ze dat de wachtlijsten oplopen. Het levens- en arbeidsplezier verloren gaat. Patiënten gewoon niet geholpen worden, met alle consequenties van dien.

Daarbij is er ook niets te verwachten in termen van oplossingen van de zorgverzekeraars, ofschoon zij juist een wettelijk vastgelegde zorgplicht hebben en claimen dat zij de zorg kwalitatief goed en toegankelijk houden. Het zijn alleen claims en braafpraterij die niet in overeenstemming zijn met de werkelijkheid. Daarbij gaat een steeds groter deel van de basisverzekering ziekenfonds op aan verslavingszorg. En veel geïmporteerde inwoners maken aanspraak op de gezondheidszorg terwijl zij er nooit een bijdrage aan hebben geleverd. 

In de mangel

De zorgverzekeraar en het ziekenhuis hebben ‘prestatieafspraken’ (lees aantal behandelingen) en als die zijn behaald vergoed de zorgverzekeraar alleen nog NIET planbare zorg. Hetzelfde geldt voor de hulpverlening in de verslavingszorg.

Alleen daar heeft dan ook de gemeente een door de landelijke overheid gedelegeerde (maar wel directe) verantwoordelijkheid. Denk daarbij onder meer aan huisvesting en een uitkering. Daarnaast is er in de verslavingszorg sprake van multiproblematiek. Dus ook multi-subsidiestromen. Denk alleen al aan de schuldhulpverlening en huisvesting.

Onderzoeken (en een simpele persoonlijke beoordeling) maken het al jaren duidelijk. Gemeenten zijn, vaak buiten hun schuld, onvoldoende op hun taak berekend. Zorg, en regelgeving rond zorg, zijn complex. Op veel plekken ontbrak het aan slagkracht en deskundigheid om problemen van mensen op te lossen.

De gedachte dat uitvoering dichtbij huis goedkoper wordt, is evenmin bewaarheid. En, al even ontluisterend: het beroep op zelfredzaamheid van mensen binnen een eigen netwerk werkt onvoldoende. Voor kwetsbare mensen in onze vrij ingewikkelde samenleving is een sterke overheid nodig die een sociaal vangnet spant voor de zwakkeren. Aan eigen verantwoordelijkheid zitten grenzen. Inmiddels zijn we zover dat er bij gebrek aan juiste medicijnen bij apothekers over de datum medicijnen worden uitgegeven. 

Politiek en bestuurder

De lokale politiek en haar bestuurders zullen lef moeten tonen en keuzes moeten maken. Keuzes die weerstand gaan oproepen bij de Haagse bazen. Het gaat nu in onze democratie echter om lokale leefbaarheid. Als je in een ‘ontwikkelgebied’ – waar alle denkbare zorg- en verslavingszorg problemen aanwezig zijn, – ook nog eens nep Oekraïners gaat opvangen. Dan ben je laf en gaat het uiteindelijk ten koste van de stad en haar welwillende inwoners.

Het Centrumkwadraat in de gemeente Enschede zal in die zin zomaar een mooi voorbeeld kunnen worden. Niet als bruisende binnenstedelijke ontwikkeling. Maar als ‘how to make a insecurity mile’. Zo blijft het wel een internationaal karakter houden en de canon is toch al weggestemd. Maar zoals de verantwoordelijk wethouder al vaker tegen inwoners heeft gezegd. Gewoon pech hebben, een bestemmingsplan kan wijzigen.

Wil je verandering? Dan zullen we het als familie moeten doen!

NLinNood vlag

NLinNood heeft een eigen vlag ontworpen en vervaardigd. Niet omdat we de omgekeerde vlag intimiderend vinden maar omdat we er aanstoot aan nemen of omdat het een Duitse vlag is. Nee, gewoon volgens de democratie en in het kader van keuzevrijheid. Wil je de vlag bestellen? Mail naar……..

#NLinNood #WegMetDitKabinet

Nooit opgeven, niets doen is geen optie. Nederland / Enschede is het waard

Erwin Versteeg is zelfstandig ondernemer en sinds maart 2018 voorzitter van ‘Verbindend Enschede’. De columns die hij schrijft, zijn op persoonlijke titel en bedoeld om een discussie op gang te brengen. Onderwerpen in de columns zijn lokaal, landelijke, geopolitiek of maatschappelijk, en daarmee lokaal en/of landelijk mogelijk geen onderdeel van hun (politieke-) verkiezingsprogramma.

.