Af en toe waan je jezelf in een oord waar alleen intellectueel en verbaal begrensde personen een plaats kunnen krijgen. Eind vorige week werd Nederland getrakteerd op tweets van twee politicae die zich buiten de Haagse politieke bubbel amper staande weten te houden.
Ze vallen regelmatig op door te bijten in de hand die hen voedt en beroepen zich vervolgens op de vrijheid van meningsuiting. Een grondrecht die zij andersdenkenden en tegenstemmers menen te moeten ontnemen. Twee politica’s die amper twee zinnen met enige inhoud achter elkaar kunnen uitspreken en denken te moeten gaan dansen op het graf van een man die vermoord werd. Een weldenkend mens zou zich moeten schamen om in een ruimte met deze twee dames te moeten zitten, maar het gros van de Parlementsleden vindt het kennelijk prima.
Die instelling kon denkend Nederland ook twintig jaar geleden aantreffen toen mannen in driedelige pakken of tenminste gekleed in een jasje en dasje tijdens een debat vreselijk afgingen en vervolgens in de kalmte van het donkere duister dachten de man de vreselijkste ziektes te moeten toedichten. In het artikel “Hypocrisie heeft een gezicht” staat een paar hoogwaardige citaten van toenmalige leiders en serieuze journalisten opgelijnd.
Het blijkt dat lerend leven een proces is dat linkse deugers zich maar niet eigen kunnen maken. Ze proberen het wel, zoals de te vaak op het schone schild gehesen burgemeester van Rotterdam deze dagen heeft bevestigd. Twintig jaar geleden kwam deze heer van stand met schone kwalificaties als “wolf in schaapskleren, die moslims de hele dag zou willen ‘vernederen’ en zelfs opnieuw de treinen naar Auschwitz zou willen doen rijden. ….Ik heb zitten wachten op een vrij smerige verkiezingscampagne, mede door meneer Fortuyn ingegeven…..ik zal geen traan laten (als dat het einde van Fortuyn zou betekenen). Wat zien we twintig jaar later? Zonder enige gene staat de man te glimmen bij de herdenking van Fortuyn in Rotterdam.
Die twee politica’s en de zittende burgemeester van Rotterdam bevestigen niet alleen de onbegrensde onbeschoftheid van hedendaagse politici, maar ook het gebrek aan fatsoen en daadkracht om dergelijk politici – die op die manier denken twintig jaar later hun gram te halen – op hun nummer te zetten. Het is de lijn die twintig jaar geleden werd ingezet door politici als Rosenmöller, Melkert, Bolkestein (jazeker, ook hij), De Graaf, Van Dam, Oudkerk, Kok en nu wordt uitgedragen door deugdenkers en doeners ter linker zijde van het politieke gangpad.
Zo’n leefwereld wordt in het Haags gekwalificeerd met de term “Ziekehùis”.