Hypocrisie heeft een gezicht

Twintig jaar geleden werd de stem van de midden en de lagere klassen van de Nederlandse samenleving, van werkend Nederland, tot zwijgen gebracht. Door een zoals de media dat tegenwoordig zouden verwoorden, ‘verwarde man’.

Een man die de stille wens van de elitocratie uitvoerde en door zijn geconditioneerde blinde haat niet eens besefte wat het gevolg van zijn criminele daad zou zijn. De man die de kapstok van het volluk was en nog steeds is, werd aangespoord door haatzaaierij van politici en mediavertegenwoordigers naar de andere kant van de regenboogbrug gestuurd.

Haatzaaierij uit de monden van hypocriete, geborneerde personen die niet verder konden kijken dan hun neus lang was, een blikveld bezaten die niet breder was dan de radius van een koperen buis om elektriciteitsdraden te beschermen en bang waren dat hun politieke geloofwaardigheid ondergraven zou worden. De volgende citaten drukken die angst om ontmaskerd te worden perfect uit: “Fortuyn maakt de weg vrij voor een ongeremde discriminatie. Voor een heel andere samenleving, waarin mensen tegen elkaar worden opgezet…hij gaat een grens over die je niet mag passeren…. Nederland, wordt wakker” (Ad Melkert op 9 februari 2002)…. “Dit is niet gewoon rechts, dit is extreemrechts. Leefbaar Nederland, breek met deze charlatan, die jullie partij heeft gekaapt voor zijn eigen agenda” (Paul Rosenmöller op 9 februari 2002)….  “Vanochtend heeft Pim Fortuyn dan eindelijk zijn masker afgeworpen. Nu is duidelijk wat hij wil. Een land waar mensen met een bepaald geloof, een zekere cultuur, een andere achtergrond gediscrimineerd mogen worden” (Thom de Graaff op 9 februari 2002).  Hadden Wilders en Baudet deze teksten de wereld ingeslingerd, dan was het gehuil van de deugende elitocratie om die twee te censureren, monddood te maken niet van de lucht geweest. Justitie had dan vermoedelijk al opdracht gekregen om een formele aanklacht te formuleren en de politie te dwingen duizenden klachten op papier te zetten.

Media vertegenwoordigers dikten die angst voor verandering en ontmaskering met stevig discriminerende en vuilspuitende teksten aan:  “jij vuile, kale nepprofessor, jij hebt de intelligentie van Adolf Hitler en de charme van Heinrich Himmler. Jij leeft van haat en daarom hoop ik dat je in die darkroom van je zo gauw mogelijk Aids krijgt (Matty Verkamman in Trouw)….Pim Fortuyn is definitief de Mussolini, de Duce van de 20^ste eeuw geworden en men zal op zoek moeten gaan naar een betrouwbaar onderduikadres. Bij de vorige Duce duurde het  23 jaar voordat hij ondersteboven werd opgehangen aan een benzinepomp aan de Zwitserse grens. Naast zijn maitresse. Maar dat zal Pim niet overkomen (Jan Blokker in de Volkskrant)…Aan democratie heeft onze Madurodam-Mussolini een broertje dood (Bart Tromp in het Parool)”. De personen die hier worden genoemd, zullen hun uitspraken ongetwijfeld willen spinnen, maar gelukkig hebben we de beelden nog. Als die teksten op conservatieve websites gepubliceerd zouden worden, dan waren ze al snel uit de lucht genomen..

De profetieën van Ad Melkert en Thom de Graaff zijn realiteit geworden. Er is in Nederland inderdaad een samenleving ontstaan waarin mensen tegen elkaar worden opgezet en mensen met een bepaald geloof, een zekere cultuur, een andere achtergrond worden inderdaad gediscrimineerd. Niet de immigrant en gelukszoeker met een niet-westerse culturele achtergrond wordt gediscrimineerd, maar het autochtone deel van de Nederlandse samenleving. Die  wordt stelselmatig onder het mom van inclusiviteit en diversiteit door deugdenkers gedemoniseerd, gestigmatiseerd, gediscrimineerd, ten achter gesteld. Datgene dat onze linkse, verlichte politieke denkers Pim Fortuyn hebben verweten is in het hedendaagse Nederland realiteit geworden.

De huidige politieke generatie met de Minister-president als grote roerganger op de eerste rij, willen twintig jaar na de moord op Pim Fortuyn ook graag een duit in het zakje doen. De Minister-president: “Pim Fortuyn heeft genadeloos een kloof blootgelegd tussen politiek en veel kiezers en noemt hem van enorme betekenis voor ons land”. Jammer dat die kloof niet begrensd is gebleven tot het electoraat, maar zich heeft verbreed en verdiept in de gehele Nederlandse samenleving. Hij negeert dat hij in dat proces een decennium lang een sturende rol heeft gespeeld en randvoorwaarden heeft geschapen om zijn politieke generatie de kans te geven zich in de eigen gecreëerde politieke roze bubbel te verschansen. Een bubbel waar geen plaats is voor democratisch, liberaal, vooruitstrevend innovatief en creatief denken en doen gericht op welzijn en welvaart van de Nederlandse samenleving .

Die politici bleken na de uitslagen van de laatste verkiezingen geschokt te zijn, omdat het resultaat niet beantwoordde aan hun verwachtingen. In hun uitspraken klonk steevast de vaststelling “ze hebben verkeerd gestemd” door. Lees en hoor de uitspraken na de verkiezing van Trump, de Brexit keuze, Orban. Uitspraken in lijn met kwalificeringen voor de opkomst van Fortuyn en in het verlengde van Wilders en Baudet. Ze onderstrepen het dedain voor de samenleving die de elitocratie als dom en gewillig beschouwt.

Maaike van Charante ziet het scherp als ze in haar column stelt dat “bij de huidige bevoorrechte klasse van Nederland – bij uitstek vertegenwoordigd door een partij als D66 –empathie ver te zoeken is. Deze mensen noemen zich democraat, liberaal en progressief, maar in feite zijn velen van hen demofoob, bekrompen en elitair. Ze blijven veilig in hun ‘beschaafde’ bubbel en horen liever geen andere geluiden. Uit deze hoek komen oproepen tot censuur, ze willen geen debat, maar gehoorzaamheid. Zij willen meer macht voor de machthebbers en minder voor het volk. Ze zijn eerder voorstander van een stemdiploma dan van referenda. Het zijn antidemocraten”. 

Politici die beweren dat de stem van Pim Fortuyn hard en overtuigend klinkt in de gangen van de Parlementsgebouwen en fractiekamers draaien de samenleving weer een rad voor de ogen. Ze bevestigen voor de zoveelste keer dat ze hypocriet zijn en zich alleen staande weten te houden door te liegen en te bedriegen. Waar streed Pim Fortuyn voor? Voor vrijheid van meningsuiting; voor een pers die informeert en zich niet als propaganda instrument voor het karretje van een bepaalde politieke richting laat spannen; tegen het leggen van een cordon sanitaire om personen en politieke partijen; tegen het monddood maken van de tegenstem; tegen een sluipende politisering van instituties en instanties als wetenschap, onderwijs, justitie, rechtbank, politie en defensie. Is dat volgens de Minister-president en zijn adepten gebeurd? Nee.

Preken voor de eigen parochie en zich niet hard willen maken voor het autochtone deel van de samenleving van Nederland. Maar dat weet het weldenkende deel van de Nederlandse samenleving al een decennium. Er is iets veranderd, maar niet in de geest van Pim Fortuyn, wel in de regenteske sfeer. De politiek is nog meer  autoritair, bevoogdend, eigenmachtig geworden. De huidige politieke generatie heeft zichzelf afgeschminkt, heeft zichzelf ontmaskerd en heeft hypocrisie een gezicht gegeven.

Cheers.