Bij Jeugdzorg hebben ze een conferencier ingehuurd. Een slechte. Humorloos. De NAAM Stijn Verbruggen staat op zijn truitje geborduurd en het rugvlak wordt opgesierd met de titel “PR manager Jeugdzorg”.

Regelmatig vraag ik me af waarom iemand gepassioneerd recht wil praten wat krom is. Krom voor iedereen die met een heldere blik kijkt naar manco ontwikkelingen en ook nog logisch kan nadenken. Deze gemankeerde buutredner wil de samenleving, inbegrepen de gedupeerde gezinnen en personen, wijsmaken dat het weghalen van kinderen uit hun leefomgeving goed was voor de betreffende kinderen? Op Linkedin zegt de man: “Heel erg die toeslagenaffaire, maar het systeem is correct in werking om erger leed te voorkomen!”.  Het weghalen van kinderen zonder context, zonder achtergrond, zonder een plausibele reden, was volgens deze in de Haagse beemden verdwaalde man een reddingsboei die Jeugdzorg de gedupeerde gezinnen had toegeworpen “om erger leed te voorkomen”. Alsof het weghalen van kinderen niet een van de ergste dingen is die ouders en kinderen kan overkomen. Een daad die weinig begrip opwekt bij scholen, vrienden, vriendinnen en andere ankers van de leefomgeving.

Mis

“Er gaat wel eens wat mis en vaak ook heel veel goed’. Goed? Jeugdzorg moet zijn werk volgens de regels doen en zich inspannen om gelet op de kwetsbaarheid van het scheiden van ouders en kinderen, een beeld te krijgen van de context. Waarom spreekt Verbruggen over goed en mis? Hij doet zijn werk of hij doet zijn werk niet en in de optiek van de samenleving is er geen goed of slecht. In het  geval van de toeslagenaffaire blijft het feit dat mensen onterecht door de overheid in de verdrukking zijn geholpen en Jeugdzorg had met de beslissingen van de overheid uitermate prudent moeten omgaan. Kinderen zijn kwetsbaar. Dat een kil systeem in werking treedt en ‘op zich best goed werkt’ is niet het punt wat jeugdzorg nu moet maken. Dat sommige ouders al problemen hadden, was voor de toeslagenaffaire zonder gedegen onderzoek in ieder geval géén reden om die kinderen uit huis te plaatsen.

“Ach, het valt
allemaal wel mee”

Volgens Verbruggen valt het allemaal wel mee? Regering en parlement zijn  het overzicht allang kwijt geraakt wat betreft aantallen, verblijfplaatsen, status, namen en rugnummers, maar volgens Verbruggen valt het mee? Reden, hij weet te vertellen dat het niet om 1115, maar slechts over 420 kinderen gaat. Waarom dat aantal is gedaald? Omdat kinderen die inmiddels 18 jaar zijn geworden niet meer meetellen? Als de zaak maar lang genoeg getraineerd wordt, kan Verbruggen over een tijdje trots verkondigen dat er helemaal geen problemen zijn en Jeugdzorg het echt prima heeft opgelost? Hij vraagt zich niet af onder welke omstandigheden en in welke psychische en fysieke staat die bijna 700 kinderen de nieuwe levensfase binnen zijn gerommeld.

Opzouten en een beetje rap

Dat is dus de manier waarop Jeugdzorg zijn falen wil “goed praten”. Ondertussen zien de gedupeerden van de toeslagenaffaire door de verstikkende bureaucratie en onwillige resp. mankerende overheid nog steeds geen licht aan het einde van de tunnel. Ze botsen nog steeds tegen de muren van die tunnel. En leven in onzekerheid wat Jeugdzorg met de kinderen heeft gedaan. Verbruggen zal wel veel applaus hebben gekregen in de tochtige gangen van het Jeugdzorg gebouw, maar door de manier waarop hij dacht een voor Jeugdzorg positieve draai aan het falen van deze door de overheid gesubsidieerde instantie, te geven, moet het hokje ongeschikt afgevinkt worden.

Opzouten die man.