Vladimir Poetin rechtvaardigde zijn expeditie naar de Oekraïne met een – al dan niet paranoïde – beroep op een jarenlange westerse expansie in de richting van Moskou en voerde daartoe misplaatste, historische parallellen aan.
Alsof Rusland zich nooit schuldig gemaakt zou hebben aan de invasie van Afghanistan, het zenden van troepen naar noord Vietnam, Cuba, Angola, Mozambique, Venezuela, Syrië en noem nog een paar zijstraten die ik hier vergeet. Feit is dat westerse globalisten zich nog steeds schuldig maken aan oorlogshitserij die hun machtsgreep dient, maar waren de middelen waarvan zij zich bedienen ook proportioneel aan het doel? Hoewel ik Poetin’s voornoemde argument plausibel vind, betwijfel ik of Rusland ooit minder reden heeft gehad dan in begin 2022 om zich bedreigd te voelen door een amechtige NATO wier lidstaten, op een enkele na, te beroerd zijn om aan hun minimale defensieverplichtingen te voldoen, Nederland voorop, terwijl hij de west Europese energievoorziening in een ijzeren greep hield.
Wat is paranoïa?
Poetin’s psychische conditie en zijn greep naar de wapens lijkt mij een stap te ver te gaan, want wat is paranoia? De patiënt heeft altijd een sterk argument in de trant van ’ik lijd niet aan paranoia als jullie het ècht op mij gemunt hebben’. Maar als wij accepteren hoe de globalisten, onze eigen premier voorop, er niet voor terugdeinzen om ons land en onze bevolking naar de bliksem te helpen met hun coronabedrog, dan heeft Poetin het recht van de twijfel verdiend.
Onder het motto ‘wie is de grootste schoft?’ is hij in een Shakespeariaans dilemma gemanoeuvreerd, zoals de Moor van Venetië, de verregaande schizofrenie van het globalisme is daar debet aan. Dat de Russische psyche na W.O.2 vatbaar is voor paranoia moge hen vergeven zijn, maar betekent dit dat de globalistische media gelijk hebben als zij hem verwijten dat hij helemaal dol geworden is door de Krim en de Donbass te annexeren? Harry Truman’s ‘speak softly but carry a big stick’ is nog altijd de beste verdediging tegen agressieve buren gebleken, oorlogen braken vaak uit dankzij een valse perceptie onder buren van elkaars wederzijdse militaire kracht en eindigen zodra zij een correct beeld daarvan krijgen. Een grote rol spelen ook de ideologische- en de financiële spankracht der strijdende partijen en niet in het minst het karakter van de nationale leiders.
Voor Poetin betrof dit niet de quasi-leiders, de slappe doedels, in Europa maar de karakterzwakte van een Obama en Biden die niet geloofwaardig zijn als verdedigers van de goede zaak waardoor de USA zowel militair als financieel last van trillende knieën begon te krijgen. Dat Xi JinPing tijdens Trump een heel wat gematigder toon aansloeg over Taiwan dan met Biden past in dit patroon, zeker na Biden’s afgang in Afghanistan, waarin Sigrid Kaag volop meedeelde.
Wie heeft de langste adem?
Dat China uiteindelijk aan het langste economische eind zal trekken betwijfel ik. Een te simplistische redenatie van het amateuristische corona- en klimaatslag, omdat China uiteindelijk een op export gebaseerde economie is terwijl de USA als technologische superpower die afhankelijkheid niet kent. In 2020 becijferde de WorldBank het Amerikaanse BBP nog op rond de 150% van dat van China, temeer omdat de Amerikaanse productiviteit per arbeider zo’n 7 à 8 keer hoger ligt dan die van China, ondanks de ‘woke’ ziekte. Dat de persoonlijkheid van een leider als Trump daarin instrumenteel is behoeft geen betoog, zoals de huidige inflatie en toenemende economische ellende volledig op de stoep bij het globalisme gelegd mogen worden. Als Poetin en Xi in de veronderstelling leven dat de huidige malaise in de USA de deur voor hen openzet, vergissen zij zich want de grote massa is niet ‘woke’ en dat zal eind 2022 tot een omslag ten goede leiden.
Na Jimmy Carter kwam Ronald Reagan, na Obama kwam Trump en na Biden komt Trump zeer waarschijnlijk terug. Globalistische slappelingen brengen q.q. sterke opvolgers voort die geen oorlog nodig hebben… Benieuwd wat er voor Nederland nog in het vat zit?