Hoe ver gaat Poetin?

Jarenlang gekissebis over de soevereiniteit van de Oekraïne, gericht op Kiev’s illusoire lidmaatschap van de EU respectievelijk de NATO, staat lijnrecht tegenover Poetin’s uitspraak daterend van ruim tien jaren geleden ‘dat het wat hem betreft een goede zaak zou zijn als de Oekraïne welkom was in het westerse kamp en daarop zou ingaan’.

Kennelijk is hij net zo ‘vergeetachtig’ – wanneer het van pas komt – als onze eigen ‘quasi staatsman’ die zich nu op veilige afstand bij de NOS uitput in gratuit geroffel op het magere borstje over Poetin met de komende verkiezingen in gedachten.  

Poetin moge een wrede moordenaar en kleptomaan van wereldklasse zijn, hij is sluw op de primitieve wijze van een Maffia Don en droomt al jaren van de tsaristische grandeur van weleer en een strategische expansie naar het oosten en het zonnige zuiden met ijsvrije havens. Dit keer met zichzelf op de tsaristische troon. Zijn ongesteldheid over de hem door Kiev en de hele westerse wereld aangedane ‘lèse majesté’ woekert inmiddels al jaren, de wederzijdse argumenten waren legio maar Poetin’s rechtvaardiging van de huidige ‘special operation in the Donbas-region’ is inhoudelijk volstrekt tegenstrijdig in de context van zijn voormelde ommezwaai, zij het begrijpelijk in de context van de niet te ontkennen terreur van Kiev jegens de Russisch sprekenden in de Donbas..

De beproefde Russische ‘dik hout, planken’ methode

Voor die ommezwaai heeft hij meermaals geprobeerd zijn onvrede met het anti-Poetin buurland in een sluitend betoog samen te vatten maar heeft daarvoor noch de eruditie noch de subtiliteit. Hij is nu eenmaal meer bedreven in de traditionele Russische ‘dik hout, planken’ methode. Hij zegt het niet hardop, maar de ‘anti-Poetin attitude’ in Kiev zit de tiran dwars in de keel, temeer omdat Soros daar een dikke vinger bij in de pap heeft. Zijn resulterende quasi-argument luidt dat de Oekraïne een illegitieme natie zou zijn die bestaat op grondgebied dat historisch en juridisch aan Rusland toebehoort. ‘Oekraïne heeft nooit stabiele tradities gehad’ klinkt belachelijk voor een Rusland waar tientallen miljoenen door zijn al even bloeddorstige voorgangers vermoord zijn en hij kan er zelf ook wat van. Kennelijk vond hij het niet de moeite om een ‘casus belli’ te creëren in zijn simplistische, valse overtuiging dat er historisch geen Oekraïense natie is die soevereiniteit verdient. Hij debiteert zijn infantiele ongesteldheid al jaren, zoals in een essay van 5000 woorden d.d. 2005 over de geschiedenis van het land, waarin ‘de implosie van de Sovjet Unie een enorme, geopolitieke ramp was waarin tientallen miljoenen van zijn landgenoten zich plots buiten het moederland bevonden.’

Luide echo’s van Adolf Hitler’s annexatie van het Sudetenland. Als Kiev zijn ego een beetje meer gekieteld had, had deze ramp mogelijk niet plaatsgevonden… Dat de EU in februari 2014 op de Maidan met idioten als Verhofstadt en van Baalen het zaadje voor Poetin’s paranoia geplant heeft lijkt voor de hand te liggen. Dat daarna een scheutje NATO-saus over dit gerecht hem helemaal in het verkeerde keelgat schoot is begrijpelijk als wij de analogie met de Cuba crisis in 1962 accepteren.

Nu heeft de tiran het politieke èn militaire initiatief naar zich toegetrokken en geeft de onenigheid tussen Parijs en Berlijn hem ruim baan, om over Joe Biden maar niet te spreken. ‘Special operation in the Donbas-region’.

In feite is Poetin een oorlog tegen Europa begonnen uit pure ongesteldheid over een geminacht, steeds meer verloederend continent met politiekcorrecte clowns aan het hoofd. Tegelijk past zijn grootscheepse invasie van de Oekraïne naadloos in zijn ‘grand strategy’ voor de lange termijn expansie van de Russische invloed naar Centraal Azië. Daar ligt zijn ware strategische intentie. Hoe ver zal hij gaan? Met de momenteel actieve 180.000 man controleert u geen groot land als de Oekraïne, Poetin ook niet, maar een Blitzkrieg zal hem in staat stellen om een regering van fascistische ‘puppets’ te installeren, waarna het land ongetwijfeld in een guerrillaoorlog verzeild zal raken. Dat is alvast stap één. In 2018 heb ik meermaals gekeken naar Poetin’s gedrag op het wereldtoneel dat past in zijn megalomane ambities enerzijds en anderzijds zijn – begrijpelijke – bezwaren om de NATO aan elke Russische grenspost te ontwaren. JFK had er ook een keiharde confrontatie met de blokkade van Cuba in 1962 voor over om Chroestjov’s raketten en bommenwerpers daar weg te krijgen en op dat moment leek een armageddon heel wat  waarschijnlijker dan vandaag. In zijn 180° draai over ruim tien jaren van ‘laissez faire’ tot ‘ik bepaal wel wat de Oekraïne als soevereine staat al dan niet beslist inzake EU en NATO’- heeft Poetin meerdere malen geprobeerd hoe ver hij kon gaan met zijn provocaties.

Het was Trump als ‘de grootste hond in de straat’ ( de enige met het correcte morele kompas ) die de ‘straathonden uit Moskou en Peking’ tot betere gedachten bracht inzake hun megalomanie sinds de annexatie van de Krim in 2014.  

Oekraïne als vazalstaat

Het verschil tussen Poetin’s vruchteloze provocaties in de Zwarte Zee anno 2018 (straat van Kertsch) en de huidige situatie respectievelijk de Krim annexatie anno 2014, is dat Donald Trump in 2018 aan het roer stond, maar dat er in het andere geval twee politiekcorrecte dweilen – Obama en Biden – in het Witte Huis resideerden waar Poetin, noch destijds noch nu, het minste respect voor koesterde.

De Oekraïne stond en staat de facto alleen als David tegenover Goliath, het recht van de sterkste is het enige dat Poetin erkent omdat Rusland juist het gebied rond de Zwarte Zee in zijn strijd tegen Georgië en de Oekraïne tot het centrum van zijn machtspolitiek gemaakt heeft. De brutale Rus is niet eens meer geïnteresseerd in diplomatie rond zijn kunstmatig gecreëerde conflict in de Donbask, want met Joe Biden rolt Russische bulldozer lekker verder. De lichten gingen al praktisch op rood toen Poetin’s vriend president Janukowitsch door het Oekraïense parlement werd afgezet, niet eens omdat hij een dief was maar – naast wat allemaal op de Maidan speelde – ook nog eens veel meer had gestolen dan bij zijn positie hoorde, d.w.z. meer dan een miljard Euro in zo’n straatarm land.

Dat was voor Poetin het startsein voor een goed georganiseerde kettingreactie, te beginnen met de invasie van de Oost-Oekraïne, resulterend in een bloedige strijd waarin Donetsk en Luhansk werden veroverd, de MH-17 uit de lucht werd geschoten, de annexatie van de Krim en de feitelijke afgrendeling van de internationale wateren van de Zee van Azov.

Die acties en de huidige invasie passen als eerste stap in een groter strategisch concept, waarin de Russische zuidelijke flank versterkt moet worden middels toegang tot zuidelijke, ijsvrije havens. Obama had het te druk met zijn ‘diversiteit’ en vond het prima in het vacuüm van zijn ‘buitenlandse politiek’! Dat was het begin van de huidige ellende, maar of je nu D’66 over het Parijse klimaatakkoord hoort leuteren danwel Poetin over de Oekraïne, het maakt weinig uit….  In zijn totalitaire optiek is de Oekraïne zijn vazalstaat die hem verantwoording schuldig is en dat beeld wordt er bij de Russische bevolking nog eens goed ingewreven door de verwantschap van beide volken te benadrukken. Het enige wat hij niet ter tafel brengt is een poging om een diplomatieke oplossing te zoeken, want voor hem is zijn gelijk een ‘fait accompli’, ongeacht de nieuwe sancties die hem nu weer dreigen. Dit schreef ik met dezelfde woorden in 2018 en het is helaas nog steeds van toepassing.

Hoe ver gaat Poetin?

Hoeveel verder Poetin durft te gaan hangt af van de politieke ontwikkelingen in de wereld, die twee jaren lang gedomineerd werden door navelstarende globalisten met hun coronabedrog, die het nu nogmaals gaan proberen met hun wanhopige herkansing ‘om de koppige mensheid een lesje in gehoorzaamheid te leren’ middels hun al even fantastische en leugenachtige klimaatbedrog.

China lacht alleen maar om het akkoord van Parijs, opent de ene kolenmijn na de andere maar kijkt met één oog naar Moskou en het andere naar Washington. Taiwan was onder Donald Trump een véél te heet hangijzer, maar met de politiekcorrecte dweil in het Witte Huis ziet Xi zijn kans schoon. Dan hangt het niet van de NATO af maar van de door Obama en Biden ideologisch verziekte USA, het al even verknipte Australië en nog wat goedwillenden uit die hoek waarmee Xi waarschijnlijk ook de vloer aanveegt als Trump niet snel terugkeert om orde op zaken te stellen.

Poetin denkt diverse zetten vooruit en heeft de laatste jaren een enorme vloot opgebouwd in de  Machatsjkala, de hoofdstad van Dagestan, een gigantische nieuwe marinehaven voor de Kaspische Zee vloot omdat de huidige Russische Haven in Astrakhan in de Wolga delta ligt, die ’s winters dichtvriest. Vanuit Karpisk, in de onrustige Kaukasus, hebben de Russen al kruisraketten op Syrië afgevuurd en bedreigen zij alle voornoemde buurlanden, die de Kaspische Zee als een belangrijke exportroute gebruiken. China’s Zijderoute verbindt ter plekke Centraal Azië met de landen van de zuidelijke Kaukasus en de Zwarte Zee, een handelsroute die de megalomane Poetin graag wil controleren, reden waarom Amerikaanse samenwerking met Kazakstan in hun Kaspische haven hem een doorn in het oog is. De oude USSR dacht al aan een kanaal van de Kaspische Zee naar de Zee van Azov, waarvoor Kazakstan en China sterk lobbyen, maar de Russen zijn zelf niet enthousiast. Militair strategisch zou het eventueel interessant zijn, maar ecologisch wordt het een zware belasting voor de zuidelijke regionen en commercieel zou de concurrentie er teveel voordeel van kunnen krijgen.

Russische ‘grand strategy’

De samenhang tussen Russische expansie naar het verre oosten en Poetin’s machtspolitiek in de Zee van Azov en de Zwarte zee is evident, waarbij een open regionale oorlog met de Oekraïne zeer wel in zijn globale  strategie past. Hij is en blijft een megalomane ‘loose gun’ op het wereldtoneel. De Oekraïne is slechts een eerste stap in zijn globale strategische puzzel, maar miljoenen stakkers worden nu gebombardeerd en midden in de winter van huis en haard verdreven door deze genadeloze tiran.

De profiteur

Wie hier weer eens van hoopt te profiteren is de opportunist Rutte die, net zoals enkele jaren geleden met de komst van een Turkse minister naar Rotterdam, de hele dag voor de NOS cameras staat te oreren hoe hij als ‘staatsman van postuur’ Poetin’s grotere strategie haarfijn doorgrondt, dat de Oekraïne er dankzij hem niet alleen voor staat (vergeet u niet Rutte’s reddende kist met sniper-geweren en 30.000 patronen) en dat hij Poetin gaat afstraffen met enorm harde sancties voor de Bühne. Als u maar niet op die Bleekneus stemt.