Hoe vaak oreren politieke sprookjesvertellers in Den Haag niet dat het wel mee valt met de negatieve effecten van segregatie naar kleur, religie, inkomen, leeftijd en toekomstmogelijkheden. Als je net als die roze brildragers niet dagelijks daarmee geconfronteerd wordt en een woning hebt die lichtjaren verwijderd is van die gesegregeerde wijken dan valt het hartstikke mee.

Niet als je er tientallen jaren hebt gewoond, de straat, wijk om je heen door verschillende oorzaken ziet verpauperen en niet de financiële basis of de leeftijd hebt om je uit die groeiende ellende te kunnen ontworstelen. In 2007 kregen veertig geïdentificeerde achterstandswijken politiek correcte namen als aandachtswijken, prachtwijken, krachtwijken, Vogelaarwijken, maar in feite waren het toen en zijn het nu gewoon gesegregeerde wijken. In 2007 was de politieke weg vanzelfsprekend geplaveid met goede bedoelingen. Er zou extra geld uitgetrokken worden en het was de bedoeling dat lokale overheden, woningbouwcorporaties en welzijnsorganisaties zouden samenwerken bij het opstellen en uitvoeren van verbeterplannen voor de besteding van dat geld.

“Het wordt niet
echt beter”

In 2009 werd een onderzoek gedaan naar de effectiviteit van die plannen, naar het effect op overlast, onveiligheid en verloedering van de geïdentificeerde wijken/buurten. In het rapport, met de titel ‘De Baat op Straat‘, werd onderscheid gemaakt tussen sociale en fysieke investeringen. De conclusie was dat de effectiviteit van sociale investeringen in tegenstelling tot de fysieke investeringen (verkoop sociale huurwoningen, nieuwbouw, intensief onderhoud) niet aantoonbaar was; geen meetbaar effect had. Ook uit het onderzoek in  2009 door het Sociaal Plan Bureau bleek dat er vergeleken met 1999 en 2008 amper enige vooruitgang te bespeuren was. Wel constateerde het bureau dat de autochtone middenstand was weggetrokken en vervangen was door de niet-westerse migrant.

Enne…in Den Haag

Het Haagse gemeente bestuur roept trots dat de stad nog steeds “groeit”, maar vertelt er niet bij dat die groei vooral in de toename van het migranten segment zit en wat de gevolgen van die groei is. Meer en grotere gezinnen, criminaliteit, verloedering in sociaal opzicht. In Den Haag heeft 56% of 290.000 mensen een migratieachtergrond en dat gekleurde segment woont vooral in Schilderswijk, Stationsbuurt, Transvaalbuurt, Spoorwijk/Laakkwartier, Bouwlust/Vrederust, Moerwijk/Morgenstond en Duindorp. De eerste drie genoemde wijken plooien zich in meer en minder mate om het oude centrum waar ook de meeste delinquenten wonen die regelmatig in het centrum proletarisch gaan winkelen. De volgende drie markeren de oostelijke oordrand van Den Haag en alleen Duindorp is de enige volledig witte achterstandsbuurt die als een valse vlag tussen de betere buurten ligt. Opmerkelijk is dat de langste laan van Den Haag, de Laan van Meerdervoort met een lengte van 6 kilometer, de grens is tussen wit en zwart, tussen rijk en arm. 

Wat kenmerkt die zeven wijken in Den Haag? Een-ouder gezinnen, veel jongeren, geringe arbeidsparticipatie, 25% tot 30% leeft onder de armoede grens, een hoog percentage niet-westerse allochtonen dat varieert tussen de 30 en 90%, veel sociale problemen en veel criminaliteit die zich uitstrekt naar aangrenzende wijken, Zeven wijken die 14 jaar geleden ook al op de lijst stonden van die 40 achterstandswijken. Er is in die veertien jaar geen vooruitgang, eerder achteruitgang te bespeuren geweest.

De Schilderswijk als blauwdruk

Onlangs verscheen het boek van Maaike Charante “Het Verdriet van de Schilderswijk”. Maaike is in de Schilderswijk opgegroeid en keerde er tijdelijk terug om te ervaren of de sociale ge – en verbondenheid uit haar jeugd nog aanwezig was. U raadt het antwoord al. Zij schetst in haar boek de neergang van een echte volkswijk en legt de vinger op de zere plek. Ambtenaren.

Ambtenaren die na de Tweede Wereldoorlog, in de wederopbouw periode van Nederland, hun kans schoon zagen en hun grote ideaal van een moderne stad die er presentabel uitzag, wilde concretiseren: cityvorming noemden ze dat toen. In dat beeld paste de armste volkswijk van Den Haag vanzelfsprekend niet. Die moest verdwijnen. Woningen, infrastructuur slopen en vervangen door meer en beter; de kleine middenstand en “minder presentabele bewoners” moesten gedwongen worden weg te gaan om plaats te maken voor een ‘beter soort burgers’ om de wijk uiteindelijk naar een hoger niveau te brengen.

Ambtenaren die jarenlang de wijk bewust hebben laten verkrotten en eerlijke ondernemers dusdanig lang aan het lijntje hebben gehouden dat ze stuk voor stuk over de kop gingen en vertrokken. Gelijktijdig nam ook de immigratie in de Schilderswijk ongekende vormen aan. Al dan niet aangemoedigd en benut door huisjesmelkers die het gemeentebestuur geen strobreed in de weg legde. Ambtenaren die vonden dat de met verslechterende omstandigheden worstelende autochtone inwoners ervoor moesten zorgen dat immigranten zich thuis zouden voelen. Het gevolg is dat van de 32.000 inwoners 90% van niet-westerse afkomst is (Marokkaans, Turks en Surinaams); minder dan 9% autochtoon is; 70% een laag inkomen heeft en ruim 40% onder de armoedegrens leeft. Jongeren vervelen zich, hebben een laag opleidingsniveau en bezondigen zich aan kleine criminaliteit (winkeldiefstallen,  vernielingen, lastig vallen van mensen, zakkenrollen, straatroof en bekogelen van politie), De Schilderswijk wordt geconfronteerd met verloedering, overlast, onveiligheid en vormt net als de Transvaal buurt een vruchtbare voedingsbodem voor het islamitisch extremisme.

De Schilderswijk waar mijn onlangs overleden schoonzus op een beschermde manier is opgegroeid; de Schilderswijk waar mijn broer op haar verliefd werd en haar ouders en zussen nog lang na haar vertrek in de jaren ’70 zijn blijven wonen. Haar ouders zijn er nooit weggegaan en roemden regelmatig saamhorigheid en behulpzaamheid van de bewoners van die Haagse wijk. Die Schilderswijk waar de betere Haagse voetballers vandaan kwamen en ik regelmatig mijn voetbalkunsten kon vertonen, Die Schilderswijk bestaat volgens Charante niet meer. Die is dankzij falende en ruggengraatloze burgemeesters, besluiteloze Gemeenteraad en Ambtenaren met een blinde ambitie verloederd en dreigt het afvalputje van de Haagse samenleving te worden.

Failliet overheidsbeleid

Charante’s ervaringen in de Schilderswijk zijn gelijksoortig aan mijn observaties in Moerwijk. Een aantal jaren geleden liet ik mij leiden door nostalgische gevoelens en reed door Moerwijk. De omgeving waar ik in de periode 1953-1973 ben opgegroeid. Toen ik zag dat het gebouw waar ik jaarlijks met mijn ouders en broer Kerstfeest en Pasen inluidde en braaf mijn kwartje of broeksknoop in het collectezakje deponeerde, veranderd was in een Moskee, was ik gewaarschuwd. Zo`n gebouw symboliseert de atmosfeer van de wijk er om heen. Dat bleek toen ik om het plein reed en constateerde dat er wel heel veel veranderd was. Moerwijk was eens een respectabele buurt en is nu een van de armste wijken van Den Haag waar het percentage dat onder de armoedegrens leeft ruim 25% bedraagt. Lekker dan.

Schilderswijk en Moerwijk zijn representatief voor het migratiebeleid van de vier Kabinetten Rutte en Balkenende. Kostbaar en weinig succesvol. Nu er veel gaten in de Overheidsbegroting vastgesteld zijn, is het tijd dat het migratie en asiel beleid worden omgebogen en met de vrijgekomen euro’s een deel van die gaten gevuld kunnen worden. Aks dat ook gebeurt met het energietransitie en klimaatbeleid dan komen we met dat opvullen van die gaten een heel eind.

Den Haag waar diversiteit en inclusiviteit bij politici hoog in het vaandel staan en goedwillende autochtonen en allochtonen geconfronteerd worden met effecten van de rotte vruchten die van die politieke wensboom afvallen. Het wordt tijd dat truckers en gele/oranje hesjes op weg gaan naar Den Haag.