Ons kiesstelsel stimuleert geen band tussen kiezers en ‘gekozen’ politici, die van de weeromstuit geen verantwoordelijkheid voelen naar anonieme kiezers. Zij kunnen niet ter verantwoording geroepen worden zoals in de UK of de USA en onze premier is daarbij letterlijk en figuurlijk de ‘primus inter pares’ die nooit ergens verantwoordelijk voor blijkt te zijn…
Een onrealistische kiesdrempel bevordert bovendien versplintering, leidend tot onwerkbare coalities die slechts op grondwettelijk verboden, voorafgaande ruggespraak kunnen functioneren, met als resultaat dat onze democratie een wassen neus is geworden.
Kortom, het systeem klopt niet, tel daarbij op de middelmaat der Kartelpolitici in uitvoerende èn wetgevende macht en je hebt een recept voor de pantomime waarin een decadente liberaal – zonder enige leiderschapskwaliteiten – al jaren kans ziet om het bestuur van het land te manipuleren. Met zijn kwade trouw, sociopatische karakter en inmiddels openlijk politiekcorrecte persoonlijke agenda ondermijnt hij hondsbrutaal onze soevereiniteit en onze vrijheid. Voeg daaraan toe de politieke onwil onder de door hem gecorrumpeerde baantjesjagers in de 2e Kamer om hun werk ‘naar eer en geweten’ uit te voeren en het plaatje is compleet. Dat na de verkiezingen de informatie en formatie aan de PvdA werden uitbesteed zal, hoe belachelijk dan ook, niemand verbaasd hebben, want de 2e Kamer laat zich alles aanleunen door Mark Rutte, als de leuke baantjes maar komen.
De sleutel om hierin verandering te brengen ligt bij de leden van de VVD die, na de eliminatie van Rita Verdonk, jarenlang niet hebben willen zien hoe Mark Rutte de partij van authentiek liberaal naar politiekcorrect manipuleerde. Het heeft lang geduurd voordat er in die VVD stemmen opgingen die zich verzetten tegen zijn boerenbedrog en nu er een VVD formateur komt voor een minderheidskabinet, dat het potentieel heeft om Rutte ‘eerlijk’ te houden, is de hamvraag in hoeverre het authentieke liberale gedachtegoed het verloren terrein kan herwinnen. Of de structurele schade die hij heeft aangericht op het Haagse politieke toneel ook hersteld kan worden is nog niet aan de orde, Rutte is slechts een onmachtige ‘Jantje de regelaar’ zonder de daartoe benodigde visie die dankzij zijn eigen gestuntel hopelijk concessies zal moeten doen aan de authentiek liberalen in de partij.
Bovendien verliezen veel bemanningsleden van zijn zinkende schip het vertrouwen in de kapitein en zoeken hun geluk elders… De ratten verlaten het schip! Dat roept de vraag op hoe Johan Remkes, die als trouw discipel van Rutte gezien wordt, in dit krachtenveld staat. Zijn opdracht om naar een minderheidskabinet te kijken is een zegen omdat het de vicieuze cirkel doorbreekt van belachelijke, steeds bredere coalities waarin parasieten aan de politieke flanken blijven profiteren van de resulterende onvrede met hun gedram over hun politiekcorrecte hobby’s, terwijl de ware problematiek onder het kleed verdwijnt.
‘Jantje de regelaar’ floreerde in dat politieke onkruid, maar hij is in zijn overmoed te ver gegaan en er is een variant op de ‘metaalmoeheid’ ontstaan, een ‘Ruttevermoeidheid’ die zou kunnen leiden tot een zekere mate van herstel van de democratie waarin Kamerleden plots weer ‘naar eer en geweten’ gaan stemmen omdat zij het gerotzooi van Rutte niet meer vertrouwen, geen ‘great reset’ maar toch een begin daarvan..? Veel hangt af van Remkes, met name de vraag of hij die politieke helikoptervisie bezit die Rutte ontbeert. Hopelijk trekt hij het verderfelijke concept regeerakkoord van Rutte & Kaag snel door omdat de ‘oude VVD’ instinctief vasthoudt aan de CDA, of wat daarvan overblijft na Omtzigt’s rentree. Als Remkes zich kan onttrekken aan Rutte’s destructieve invloed is er hoop.