De titel van dit artikel klinkt veel mensen bekend in de oren en vaak wordt die term gebruikt voor een horde wetsovertreders die zich te buiten gaan in het zonder reden fysiek molesteren van anderen met psychische gevolgen als bonuseffect. Synoniemen zijn o.m. rapaille, schorem, schorriemorrie, schuim, tuig, uitschot, uitvaagsel etc. Ongetwijfeld zullen andere termen in de dialectische expressie te vinden zijn.
Wanneer de leden van het missionaire/demissionaire Kabinet op het scherm verschijnen om een paar geweldige uitspraken de huiskamer in te gooien, overvalt mij zo’n intense vorm van plaatsvervangend schaamte dat ik direct overschakel naar een andere zender of gewoon het apparaat uitschakel. De reden? Ik kan de hypocrisie op het gelaat niet meer zien; een diepverankerde hypocrisie die het product is van hun wegkijk idealisme. Ook hun uitspraken kan ik niet meer aanhoren; uitspraken die diep gekleurd zijn door een kunstmatige voor de spiegel aangeleerde en veelvuldig geoefende empathie. Het is zo plastic!
Vandaag kon “het volk” weer een leugen uit de mond van een minister horen: “ik ben de laatste dagen druk bezig geweest om Afghanen en Nederlanders uit Kaboel te halen en ik heb geen tijd om vragen van Kamerleden te beantwoorden”. En die uren die U aan de dis heeft besteed om uitgebreid de kompasrichting van de formatie te bespreken met klimaatfatalisten van Groen Links en prominente voortrekkers van een dreumespartij? Het bleek voor deze minister ook heel moeilijk te zijn om vliegtuigen met militaire beveiliging tijdig in de lucht te hebben. Blijkbaar had ze opdracht gegeven aan de ambassadeur in Kaboel om personeel en hun gezinnen snel in veiligheid te brengen. Als een dief in de nacht hebben ze hun hielen gelicht en hun stiekeme vlucht bevestigde dat het lot van het Afghaanse deel van het ambassade personeel irrelevant, onbelangrijk was. Die kwam gisteren in de Ambassade om vast te stellen dat het Nederlandse personeel weg was en zij niet bij hun paspoorten konden. Dat zo’n politica met haar handen aan het roer van het staatschip mag zitten, zegt meer over de betrokkenheid van de doorsnee kiezer bij de welvaart en het welzijn van de Nederlander dan van dat dwaallicht.
“En maar vergaderen
en maar kleppen”
De crisis in Afghanistan die ieder weldenkend persoon al maanden heeft zien aankomen, was een verrassing voor het merendeel van de Westerse politieke genieën. Plotseling, zo beweren zij stond de Taliban voor de poorten van Kaboel en was de gekozen president van Afghanistan met zijn hele hofhouding en koffers met dollars al in Qatar. In Nederland hadden ze niet echt aandacht voor de naderende rampspoed in Afghanistan en waren ze bezig oplossingen te vinden voor echte wereldproblemen zoals het klimaat en COVID. Afghanistan? Dat zou zo’n vaart niet lopen. Had de Amerikaanse president dat niet twee weken gelden zelf beweerd? De Amerikaanse inlichtingengemeenschap zou na Irak; de zogenaamde Arabische Lente, de niet definitieve uitschakeling van Al Qaeda na de dood van Osama Bin Laden en de onvoorziene opkomst van IS, toch niet voor de zoveelste keer falen? Blijkbaar de uitspraak van de voormalige Secretary of State, Gates, even gemist: “[Joe Biden] was wrong on nearly every major foreign policy and national security decision over the past four decades” en de voorstellen van de Amerikaanse inlichtingengemeenschap en het Pentagon werden door Biden als irrelevant terzijde geschoven.
Blijkbaar waren ze daar in Den Haag vooral bezig met het zoeken naar een antwoord op de vraag: “hoe kunnen we de farma industrie nog meer matsen en virologen epidemiologen en andere -logen de kans geven om hun doemdenken in woord en daad voor een aardige financiële compensatie op het scherm te brengen”. Want COVID en dan kan je natuurlijk niet de te voorspellen ellende van mensen in een ver-van-huis missie erbij hebben. Vooral niet als het Parlement begint te morren over de stopgezette aanloop naar een Kabinetsformatie en tussen neus en lippen door ook nog een beetje aandacht besteed moet worden aan de leden van Team Nederland. Geef gouden medaille winnaars snel een Koninklijke Onderscheiding en geef Blokhuis de gelegenheid om ze met een leuke toespraak te fêteren. Zijn broer zou het beter gedaan hebben.
Moreel failliet
En maar vergaderen en kleppen. Er komt niets substantieels uit de handen van de Binnenhofbewoners en de samenleving kijkt met een groeiende irritatie naar dat stel onbekwame met dikke klappers in de gangen van het Tweede Kamer gebouw ronddolende parlementsleden. Özcan Akyoldrukt het in zijn AD column kernachtig uit: “Die ziekelijke vergadercultuur in Den Haag laat andermaal zien dat we moreel failliet zijn”, waarbij dat “we” op de elitocratie van Nederland slaat en niet op U en mij, de gedisciplineerde belasting betaler.
Deze generatie politici is van mening dat “wij” er voor hen zijn en “zij” niet voor ons. Ze hebben ook het idee dat ze niet zijn gekozen door “ons”, het electoraat, maar zijn aangesteld door eigen kringen. Ze hebben de ziekelijke neiging om het electoraat belerend toe te spreken met een soort arrogantie die vaak niet meer te onderscheiden is van een boertige domheid. En ze vinden dat ze boven de wet staan onder het motto:”wat voor U geldt, geld niet voor ons..wij maken de regels en U moet die volgen en respecteren ook al schenden ze de grondrechten van de mens …wij weten beter dan U wat goed voor U is“. Maar, als het echt moeilijk wordt, blijken het intellectuele- en weerstandsvermogen zo laag te zijn dat bewindslieden fysieke en psychische klachten krijgen en tijdelijk of permanent een rust periode moeten inlassen. Watjes.
Alles wat ze aanraken verkruimelt tot een armoe genererende ziekte en wanneer denken en doen van de laatste twee jaar richtinggevend zijn voor instelling en kwaliteit van de politieke wijsneuzen in Den Haag, dan is het benoemen van dit segment van onze samenleving als gajes op zijn plaats. Voor het bredere publiek was dat soort personen in vroegere tijden vooral te vinden in de achterbuurten van de grote steden. Niet meer, tegenwoordig zijn ze vooral te vinden in de helder verlichte gangen van de gebouwen aan het Binnenhof en het Plein in Den Haag. Gajes, die geen enkele empathie hebben voor de personen die ze door hun onvermogen in de ellende en armoede hebben geduwd en nog zullen duwen. Vanzelfsprekend vinden die lieden dat niet. Zij zijn al jaren weggezogen van de dagelijkse realiteit waarmee “wij” geconfronteerd worden.
Te triest voor woorden.