Kreukelaars

Ik bestudeer regelmatig de artikelen op de website wyniasweek en die prikkelen herhaaldelijk mijn nieuwsgierigheid. Ik gebruik bewust de term “bestuderen” in plaats van “lezen”, omdat die artikelen mij er regelmatig toe aanzetten om zelf een paar zinnen “op papier” te zetten. Dan moet je wel even gaan grasduinen op het internet om argumenten tegen of voor te kunnen vinden.

Van hoop naar puinhoop

De laatste maanden zijn de maanden van Omtzigt, Kaag en De Jonge geweest. Over die drie is veel geschreven. In rode en zwarte letters. Intussen is bekend wat Omtzigt is overkomen en ook over Kaag en De Jonge zijn voldoende artikelen beschikbaar om een persoonlijke mening te vormen. Opvallend dat we het hebben over drie personen die in positieve en in negatieve zin tot de categorie “Hoop” gerekend kunnen worden: Omtzigt de Profeet van Hoop, Kaag de Minister van Wanhoop en De Jonge de Minister van Puinhoop. Opvallend dat de eerste (Omtzigt) wel de principes van het politieke handwerk beheerst en de twee anderen voortdurend in de valkuilen van hun eigen hersenspinsels vallen. De elitocratie is er inmiddels in geslaagd om de Profeet van Hoop in de politieke mist te laten verdwalen en probeert de twee anderen eruit te halen en op het schild te hijsen.

Wanhoop

Op de website van Wynia produceert Paul Verburgt een puntige schets van de Minister van Wanhoop en die zijn nuttig om mijn eigen visie neer te zetten.

Nederland had tijdens de periode dat Obama de zandbak van het Midden Oosten wilde zuiveren van ongewenste invloeden, al een indruk kunnen krijgen van de talenten van Mevrouw Kaag. Zij begeleidde namens de Secretaris-generaal van de UN het vernietigen van de Syrische chemische voorraden en dacht dat Assad, druk met zijn burgeroorlog, inderdaad zijn voorraadkamers zou leegkruien en de inhoud aan haar zou aanbieden. Bovendien ging zij (en ze stond daarin niet alleen) eraan voorbij dat ook tegen Assad rebellerende groeperingen inmiddels via de Zwarte wapenmarkt en landen als Iran de beschikking hadden over chemische strijdmiddelen. Laakbare incidenten waar chemische strijdmiddelen door verschillende partijen in de Syrische burgeroorlog werden ingezet, hebben die observatie bevestigd. De Syrische burger was de Sjaak. Beetje dom dus.

Vergeten is ook dat Mevrouw Kaag trouwde met een belangrijke persoon in de regelkring rond de zakkenvullende opperextremist Arafat. Zolang het tegendeel niet is bewezen, blijft ook bij de familie al-Qaq het gezegde overeind “wie met pek omgaat, wordt er door besmet”. Door genegen te zijn ongeschreven wetten van de islam te volgen en kwistig de beurzen van extremistische netwerken te vullen, bevestigde ze haar sympathieën voor de islam en de door haar herhaaldelijk genoemde “rechtvaardige Palestijnse strijd”. Een strijd overigensdie diepgekleurd wordt door antisemitische sentimenten. Op zich een merkwaardige constatering, omdat de oorspronkelijke bevolking tussen Mesopotamië en Middellandse Zeebekken een Semitische taal sprak en daardoor Semieten werden genoemd. Maar goed. Beetje arrogant en dus dom.

Mevrouw wilde graag het roer van het staatschip in handen hebben en de koers naar de door haar gewenste ideale wereld bepalen. Werd hals over kop lid van D66, omdat ze wellicht al had vastgesteld dat het gros van de mediakopstukken lid was van D66 of de politieke kompasrichting van die partij volgde. En ze besefte dat de media bepalend zijn voor het inkleuren van de publieke opinie. Dus dan maar halsoverkop lid van D66 worden. Maar ze is en blijft een vreemde en wellicht ongewenste eend in de Haagse Hofvijver. Ze heeft weinig op met nationale sentimenten; heeft sterk de neiging om neer te kijken op de lagere sociale lagen van de Nederlandse samenleving en spreekt niet de taal van het doorsnee lid van het Nederlandse electoraat. Ze beheerst amper de inhoud van grote politieke vraagstukken en denkt dat het gebrek aan kritiek op haar doen en denken, instemming van haar ideeën en uitspraken betekent.

Transparantie vertaalt ze in achterkamertjes-gefluister en -geregel; onthouden van relevante informatie aan collegae bewindslieden; ontduiken van verantwoordelijkheid en schuiven van de schuldvraag naar anderen. Ze denkt onschendbaar te zijn. Geen wonder dat de opportunisten van D66 denken een kat in de zak te hebben gekocht en hun wanhoop steeds duidelijker herkenbaar is.

Puinhoop

De Jonge; Wat moet je over deze door het OMT en RIVM geadviseerde brekebeen nog zeggen? De man heeft de achterliggende 16 maanden herhaaldelijk de plank misgeslagen en bleef tegen beter weten in volharden in verkeerde voorspellingen, tegenstrijdige uitspraken, loze beloftes en ongewenste maatregelen. De Nederlandse samenleving was de Sjaak, maar niet de elitocratie die regelmatig bevestigde de coronaperiode volgens eigen regels in te willen vullen. De Minister van Puinhoop kneep wel een paar keer de ogen dicht.

Ook deze minister vult de term transparantie op een pijnlijke manier in door te weigeren om documenten over de coronacrisis vrij te geven. Vorige week oordeelde de rechter, na een door Nieuwsuur aangespannen WOB procedure, dat de manier waarop het ministerie van Volksgezondheid (VWS) met informatieverzoeken via de Wet openbaarheid van bestuur (WOB) omgaat, niet voldoet aan de wet. En dan zit De Jonge ook nog met die € 5.000.000.000,= in de maag. Uitgaven die zijn Ministerie niet kan verantwoorden.

De weg kwijt

Het Parlement is gevuld met te veel opportunisten en kabinetten vertonen een verregaand gebrek aan kwaliteit. Te vaak zijn trekken van vriendjespolitiek te herkennen. Of van discriminatie in termen van diversiteit en inclusiviteit. Het gevolg is dat bij ministeries essentieel voor welvaart, welzijn en veiligheid van de samenleving, incompetente bewindslieden geplaatst worden die te sterk afhankelijk zijn van het denken en doen van de top van het betreffende Ambtenaren apparaat. Bij het nemen van politieke beslissingen speelt dan vaak de emotie een belangrijkere rol dan de ratio.

De politieke besluitvorming m.b.t. het indammen van de CO_2, stikstofemissie en het stimuleren van de energietransitie is daarvan een voorbeeld. Wanneer de notulen over de besluitvorming van de uitzending van Dutchbat bestudeerd worden, dan blijkt ook daar de emotie de drijfveer voor die uitzending te zijn geweest en niet een diepgaande studie van de omstandigheden waaronder die eenheid zijn UN takenpakket gedurende 18 maanden moest gaan uitvoeren.

Kaag en De Jonge zijn twee bevestigingen dat Nederland niet meer door kwaliteit bij de hand genomen wordt, maar door verdwaalde kreukelaars. We hebben bij de verschillende affaires, zoals de kindertoeslag-, migratie- en energietransitie chaos en de uitzendingen naar Bosnië, Irak, Afghanistan en Mali kunnen zien waar dat toe leidt. Blijkbaar geldt in de Randstad het adagium “als je de sociale ladder wilt bestormen, moet je politicus worden“. De Haagse politiek kent een wel heel ruime kreukelzone.

Lekker dan…