Nederland – en daarmee bedoel ik de doorsnee belasting betalende burger – is de afgelopen jaren herhaaldelijk geteisterd door machtsgrepen. Niet zozeer in de betekenis van een staatsgreep door opstandige bewegingen of rebellerende militairen, maar wel door voor het grote publiek verborgen machtsgrepen. De z.g. ‘zachte’ machtsgrepen zijn subtiel, sluipend en dus doeltreffend.
Betonrot in het fundament van de trias politica
Er wordt door de combinatie media en deugpolitici geen woord aan besteed. Zeker niet voor een komende verkiezing, maar wie de ontwikkelingen na zo’n verkiezingsronde volgt, kan vaststellen dat het electoraat geen regering kiest. Nee, het kiest potentiële volksvertegenwoordigers, die zich verenigd hebben in een structuur die de naam politieke partij heeft gekregen. Die politieke partijen stellen op discutabele gronden een kieslijst samen en de gemachtigde kiezer mag een hokje rood kleuren voor de naam van een van die mannen en vrouwen op die kieslijst. Bij de meeste namen heeft de kiezer geen beeld of geluid, kent ook niet de talenten van de persoon en dus wordt in de meeste gevallen het hokje ingevuld bij de bekende namen.
Sommigen van hen krijgen daardoor zoveel stemmen dat de betrokken persoon ongeacht die ranglijst, ongeacht het gebrek aan talent toch een zetel in de Tweede Kamer kan en mag claimen. De laatste jaren is het helder geworden dat beeld-, luister- en tekst media proberen hun vooral linkse voorkeuren bij de doorsnee Nederlander door de strot te duwen. Verspreiden van nepnieuws framing van tegendraadse politici en doxxen van de berichtgeving vormen prima instrumenten om de gewenste boodschap in het brein van de argeloze mediavolger te etsen. Media zijn van informatie verstrekkers veranderd in propaganda instrumenten: de verlengde roeptoeter van de naar links buigende politicus en activistische deugbewegingen. Dat heeft de VPRO onlangs bevestigd met het beeldstukje over mevrouw Kaag. Bij de NPO wordt propaganda voor een voorkeur politicus of politica tegenwoordig een documentaire genoemd.
Na de verkiezing gaan aangewezen of zich zelf opwerpende leiders van politieke partijen een regering vormen. Nadat het gekissebis over wie met wie wel en wie niet wil samengaan, verstomd is, gaan de “winnaars” samen een regeerakkoord opstellen, dat vaststelt waarover de wetgevende macht (Parlement) de komende vier jaar moet stemmen. Daar wringt de schoen. De opstellers van zo’n regeerakkoord blijken in de achterliggende decennia niet echt een afspiegeling te zijn van het verkiezingsresultaat en in het verlengde is het regeringsakkoord ook niet echt wat het electoraat voor een komende periode van vier jaar voor ogen had. Beleid en uitvoerende macht zijn dus geen afspiegelingen van de wens van de samenleving. Maar het wordt nog erger.
In de achterliggende Rutte jaren is de wetgevende macht bestaande uit 150 personen in de Tweede en 75 in Eerste Kamer voortdurend buiten spel gezet. Enerzijds door een ijzeren fractie discipline, anderzijds door het inkapselen van kritische fracties die geen deel uitmaken van de regeringscoalitie (het cordon sanitaire) dan wel het monddood maken van kritische fractieleden van coalitie partijen. Volgens het onderzoek “Stemgedrag Tweede Kamer 2013-2016 nader bekeken” dat onlangs op de website https://www.datagraver.com werd gepubliceerd, hebben in de achterliggende decennia de leden van de Tweede Kamer in bijna 100% van de gevallen braaf de door de belangrijkste partijen van de coalitie uitgezette kompasrichting gevolgd. De wetgevende macht heeft zich decennia gewillig laten muilkorven en zich buiten spel laten zetten.
Met dit beeld voor ogen, kan men zich afvragen waarom überhaupt verkiezingen worden georganiseerd, omdat de wens van het electoraat amper (of is niet meer beter op zijn plaats?), gematerialiseerd wordt in regeerakkoord, samenstelling van een regeringscoalitie en de wetgevende macht niet meer in staat is resp. niet in staat gesteld wordt om de uitvoerende macht (regering) te controleren en op de vingers te tikken. Verkiezingen in communistische landen geven uitslagen te zien waarin 99 procent van de bevolking stemt op de communistische partij. Door fractiediscipline, instellen van een cordon sanitair rond ongewenste politieke partijen en framen van individuele kritische politici. is Nederland er in geslaagd dat te overtreffen.
Het gevolg is dat de regering de handen vrij heeft en herhaaldelijk zich bedient van kromme redeneringen, nep nieuws, negeren van de noden van de samenleving en zich uit de problemen denkt te kunnen draaien door hardnekkig te liegen. De verschillende toeslagen affaires en talloze Parlementaire Enquêtes hebben de samenleving geleerd dat het controleren en in het gareel brengen en houden van Rutte Kabinetten een bijna onbegonnen zaak is. Niet alleen de Minister-president gebruikt in zijn ogen regelmatig witte leugentjes; de Ministers van Justitie, Buitenlandse Zaken, Binnenlandse Zaken volgen het walgelijke voorbeeld van hun grote roerganger. Kritiek op bewindslieden of het Regeringsbeleid wordt als ernstige overtredingen van ongeschreven Rutte regels beschouwd en tijdelijke of zelfs permanente demotie, monddood maken of isoleren is dan de straf.
Wetenschappers en gepolitiseerde rechters besturen de samenleving
Wat de Rutte-coalities de Parlementsleden probeert te ontzeggen, wordt ruimhartig toegestaan aan gepolitiseerde of verdienmodellen zoekende rechters, wetenschappers en activisten. Het regeringsbeleid wordt gekleurd door narcistische en opportunistische adviezen van genoemde groeperingen en bewegingen.
De Corona crisis bijvoorbeeld. Die heeft de samenleving opgezadeld met een ongewenst nieuw fenomeen: outbreak management team (OMT). Deze niet in de grondwet benoemde structuur bestuurden/besturen op basis van hun verkrampte tunnel expertise de facto het Nederlandse reien en zeilen. Politici probeerden/proberen voortdurend hun verantwoording en verantwoordelijkheid voor afgewogen beleid te ontlopen door te verklaren de wetenschap te volgen. Als het misloopt – en dat is in de achterliggende maanden herhaaldelijk het geval geweest – kan met de dikke politieke vinger gewezen worden naar dat nieuwe fenomeen. Beetje laf, maar dat is een karaktertrek die bij veel politici herkenbaar aan de oppervlakte is gekomen.
Wetenschappers die de samenleving terroriseerden door herhaaldelijk met angst aanjagende teksten te komen. Hele hordes -logen slaagden erin om ondersteund door incompetente politici de Nederlander een pandemie aan te smeren die werd veroorzaakt door een onbekend virus. Nederland werd vervolgens overspoeld met maatregelen die een trial and error karakter hadden en weinig te maken hadden met een beleidmatige aanpak. Het OMT en tegen die structuur aanschurkende adviesinstanties kregen van de politieke deugmensen de ruimte om een samenleving maandenlang te destabiliseren door het gebruikelijke menselijke gedrag te miro-managen. Hun ongewogen en onbewezen aanwijzingen werden gretig vertaald in ad hoc beleid dat tientallen miljarden heeft gekost en de samenleving meer dan een jaar heeft ontwricht. Het op deze wijze delegeren van de macht naar wetenschappers kan nooit de bedoeling geweest zijn van de opstellers van de grondwet.
Waar politici falen is ruimte voor andere machten. Zoals de rechterlijke macht. Gecombineerd met gedetailleerde en vergaande internationale verdragen, die volgens artikel 94 van de grondwet boven nationale wetgeving staat, maakt dit een proces als “the great reset” mogelijk. Denk aan de uitspraken in de Urgenda klimaatzaak, die de beurs van de doorsnee belastingbetaler heel erg smal zal gaan maken. Rechters interpreteren verdragen, luisteren gewillig naar de onderbuikgevoelens en anekdotische argumenten van activistische bewegingen en vertellen als niet-klimaat deskundigen de Nederlandse staat met hoeveel procent CO2 en stikstof emissie moeten worden beperkt. De dikastocratie, het regeren door rechters, wordt meer en meer werkelijkheid.
Het kenmerkendste voorbeeld van een moreel gebroken land is het verschil in de justitiële benadering van Wilders en Akwasi. De eerste roept iets over leden van een groep (en geen ras, want Marokkaan is de identificerende nationaliteit van personen die in een gebied wonen of woonden, met de naam Marokko) die zich te buiten gaan aan criminele activiteiten; de tweede roept op tot haat en geweld. De eerste krijgt een jaren durend proces aan zijn broek, waarbij het lopende het proces duidelijk wordt dat een kliek van ambtenaren uit de top van het ministerie zich in de procesgang te hebben gemengd. De tweede komt er na een goed gesprek van een uurtje met de behandelende Officier van Justitie met een berisping vanaf nadat hij schuldbewust “sorry” heeft gezegd. Een ander voorbeeld is de verschillende behandeling van de groep KickOut Zwarte Piet die dreigde om een Sinterklaas manifestatie in Friesland gewelddadig te willen verstoren en de ‘Blokkeerfriezen’. De een komt er met een sisser vanaf de ander krijgt boetes en taakstraffen opgelegd.
Bankbiljetten vervliegen
Wanneer de bovenstaande ontwikkelingen aan een serieuze beschouwing onderworpen zouden worden, dan is de vaststelling aan het einde van die beschouwing dat Nederland geplaatst moet worden in het rijtje landen met een zwakke overheid waar belangengroepen of corruptie bepalen wie als eerste aan de beurt is.
Dat wordt in extreme mate gematerialiseerd in de drugshandel. Nederland wordt op het internationale politieke podium beschouwd als narcostaat#1. Dat is mede de schuld van een gecorrumpeerd opsporinginstrument dat inmiddels in een onbewoonbaar verklaard pand is veranderd. Graaiende bazen, belastinggeld dat wordt verspild aan feestjes en vip-kaarten, personeel dat de ziektewet in wordt getreiterd, duizenden juridische procedures die zijn aangespannen tegen het eigen personeel en een beleid dat vooral lijkt te draaien om het in stand houden van een beeld naar de buitenwereld waarin diversiteit en inclusiviteit belangrijker zijn dan het opsporen van criminelen of het opnemen van aangiftes (tenzij aangiftes tegen Geert Wilders of tegen ‘online discriminatie’). Corruptie binnen het nationale politie apparaat wordt als een prangend probleem erkend door de hoge bazen van het politie apparaat, maar een krachtige corruptiebestrijding bij de verschillende korpsen is daarmee nog niet van de grond gekomen,
Tijdens de coronacrisis is gebleken dat diverse structuren in medische- en toeleverende sectoren een nieuw verdienmodel hebben ontdekt en zich op een schofterige manier op de voorgrond hebben gedrongen. Een bijna-politicus die miljoenen aan mondkapjes heeft “verdiend”; ziekenhuizen en medische wetenschappers die gewetenloos misbruik hebben gemaakt van de benarde toestand. Ziekenhuispersoneel dat voorrang moest krijgen bij de verstrekking van mondkapjes en andere beschermingsmiddelen en volgens de heren Kuipers en Gommers het eerst gevaccineerd moesten worden. Niet het verplegend personeel van de verzorgings- en verpleegtehuizen die bevolkt worden door de meest kwetsbare delen van de samenleving. Gevolg: COVID-19 uitbraken en ouderen die nodeloos kwamen te overlijden.
De ziekenhuizen zorgden er ook voor dat tijdens de eerste golf de analyse van de coronatesten uitsluitend in de ziekenhuislaboratoria werd uitgevoerd. Maandenlang werd volgehouden dat er te weinig testcapaciteit was. In werkelijkheid werd testcapaciteit buiten de ziekenhuizen niet benut. Hierdoor kon maar een beperkt aantal mensen getest worden en nam het aantal besmettingen meer toe dan nodig was. De reden waarom niet alle testcapaciteit werd benut was dat ziekenhuizen de testen in hun eigen laboratoria wilden uitvoeren. Financiële motieven speelden hierbij een belangrijke rol. Het ministerie van VWS gaf toe aan de lobby van de medisch microbiologen om alleen ziekenhuislaboratoria te gebruiken. VWS blijkt vorig jaar onrechtmatig 5,1 miljard euro belastinggeld uitgegeven aan coronamateriaal, zoals mondkapjes, beademingsapparatuur en testen. Voor 40 procent is niet duidelijk aangetoond wat ermee is gebeurd. “Wij constateren dat het financieel beheer onder het vereiste niveau was“, schrijft de Algemene Rekenkamer, die spreekt van “een ernstige onvolkomenheid”.
Het verdampen van belastinggeld blijkt niet alleen bij Politie en VWS het geval te zijn. Andere vragen op dat gebied blijven onbeantwoord. Waar zijn de miljarden van Kaag gebleven, waardoor ze honderden miljoenen ‘tekort’ kwam? Waar zijn de miljardenpotjes van de provincies gebleven na de verkoop van ‘onze’ energiebedrijven? Waar zijn de extra miljarden voor de Jeugdzorg gebleven? Waar zijn de miljarden voor Suriname gebleven, die pas zouden worden uitbetaald na het vertrek van Bouterse? Waar zijn de miljarden van de geheime gemeentelijke reserves gebleven, nadat onder meer de illegale betalingen in Tilburg werden onthuld door Hans Smolders? Waar zijn de miljarden gebleven, die de scholen hadden opgespaard van de extra fondsen voor leerkrachten? In ieder geval geen ionisatieapparatuur of vaccins van gekocht? Waar zijn de EU-miljarden gebleven, waarbij de ECB zijn archieven geheim houdt en Brussel al jaren geen goedkeuring van de jaarrekening kan verkrijgen. Ja, waar is dat belastinggeld gebleven?
Conclusie
Hoewel Nederland nauwelijks staatsgrepen kent, is wel degelijk sprake van het voor de samenleving gemaskeerd overhevelen van macht tussen onderdelen van de trias politica waardoor deze wordt uitgehold. Inmiddels is bevestigd dat de beschreven ontwikkelingen elkaar onderling versterken en bevestigen dat de trias politica aan het infuus ligt. De macht ligt niet bij de basis van de Nederlandse samenleving, zoals het bij het concipiëren van de beginselen de bedoeling was, maar aan de top bij de elitocratie, die niet of nauwelijks gecontroleerd, laat staan gesanctioneerd wordt. Omdat veel belastinggeld door het roekeloze en ondoordachte overheidsbeleid verdampt is, mag de zoektocht naar een oplossing géén opdracht voor de huidige generatie politici worden.
Want dan wordt het een groeiende janboel.
Ik geloof dat ergens in de tijd van Kok de indruk ontstond dat Nederland ‘af’ was, dat het land goed draaide, met hoge scores in de Human Development Index en andere indexen, en dat het verder een kwestie was van management, een klus voor mensen als Rutte bijvoorbeeld. Maar toen was er ineens de islam, en de massa-immigratie, en nog meer islam. En er waren de onwil en het onvermogen om er adequaat mee om te gaan, of eigenlijk was er vooral de volhardende drang de olifant in de kamer niet te zien. En het is dit tekort, dit moreel tekort, dat heel de gevestigde politiek aan het slopen is, heel die kaste aan zelfgenoegzame, kosmopolitische, wereldvreemde, op feestjes nog joints rokende, hippies met nu goeie banen in politiek en media en welzijnssector en culturele sector en rechtsspraak enzovoort. De PVDA die 29 zetels verliest, dat is zo’n symptoom ervan. Omtzigt die morele verdorvenheid aan het licht brengt, is ook zo’n symptoom. De steun aan terroristen in het Midden Oosten is weer een ander symptoom. De politiek is de weg kwijt, het zicht op de werkelijkheid. Men is bevangen van een waan, een stoornis, een psychose. Met nog meer immigratie en islam zal je zien dat aanslagen gaan lukken, omdat de AIVD het niet meer kan bolwerken. Ook komen er dan wijken die onleefbaar worden vanwege de microburgeroorlog die daar heerst, en waarvoor de politie de middelen niet meer heeft om die te onderdrukken. Het kan een toestand brengen van onthoofding hier en sharia daar, onderwijzers die bang zijn, politiek die geinfitreerd wordt, universiteiten die madrassas worden, steeds meer sharia en censuur, grooming gangs, mafia van bendes en moskee, binnenstromend kapitaal voor macht en terreur, enzovoort. En zo gaat het dan als decennialang de olifant in de kamer niet gezien wordt. Je kan in Zweden zien hoe dit werkt. Je ziet het ook in de UK, in Duitsland, Frankrijk, Belgie, enzovoort. Evenwel. In Polen zie je het niet. In Hongarije zie je het niet. In Slowakije zie je het niet. Opmerkelijk.
In 1980 zei ik tegen een vriend, tijdens Feyenoord – Dynamo Tiflis (Europacup II), dat er in Nederland nog maar 1 groot probleem was dat steeds maar in de toenmalige politiek genegeerd werd, namelijk de aanwezigheid en het maar niet terug moeten en terug laten gaan van de toen massaal werkeloos geworden gastarbeiders. Ik zei toen dat Nederland daar later steeds grotere problemen mee zou krijgen. Toen die gastarbeiders zelfs hun gezinnen mochten laten overkomen, wist ik dat dit probleem in praktische zin op een nette manier onoplosbaar gemaakt was. En de progressieven die dit wilden wisten precies dat dat de manier was om toekomstige chaos te scheppen: rommelen aan de demografie. Op de wijze van Herbert Marcuse.
De hoogste tijd dat de bezem door dat rotzooitje gaat !!