“Gelet op de samenstelling van ons team gaat de voorkeur uit naar een menstruerend persoon met een RAL-kleurwaarde van 1014, in een multiseksuele uitvoering en duidelijk waarneembare psychische en/of fysieke beperkingen zoals b.v. het syndroom van Gilles de la Tourette”.
De bovenstaande tekst zou zomaar een wervingsadvertentie kunnen zijn voor de functie van Gemeentelijk ambtenaar, Anno 2050. Tenminste; als het aan de ‘woke’ generatie ligt. Niet de belangen van de samenleving als geheel staan centraal, maar het verlangen te voldoen aan de normen van een select groepje elitaire en ontevreden mensen. D66 voorvrouw Sigrid Kaag bijvoorbeeld, kan zich niet voorstellen dat wij terugkeren naar het oude normaal: “Dat terug naar vroeger, wat ik nu hoor van sommige partijen. ‘Oh, het oude normaal!’ Nou, alsjeblieft niet! Het oude normaal was niet acceptabel voor heel veel mensen. We hebben een miljoen mensen die in armoede leven. Zoveel kinderen in armoede. Ik was echt gechoqueerd”.[1]
Diezelfde mevrouw Kaag kennen we ook van een andere uitspraak die wellicht wat meer duidelijk maakt over haar eigen ‘woke’ achtergrond; “Het was 1985, ik was 23 en studeerde in Caïro. Ik stond op het punt om af te studeren en moest beslissen wat ik daarna ging doen. Ik kon naar de Universiteit van Oxford, Cambridge en de Universiteit van Exeter. Ik vond het moeilijk te kiezen. Mijn ouders steunden me altijd, maar ik zocht naar een antwoord van mensen die konden meedenken vanuit hun eigen ervaring. Ik vroeg daarom raad bij een dame tegen wie ik opzag. Haar advies was goed, maar onbedoeld ook ontmoedigend of liever gezegd: het nam mijn twijfel niet weg”. En, ook niet meer weg te denken toen zij, comfortabel genesteld op de achterbank van de haar uit belastinggelden ter beschikking gestelde limousine, de schokkende mededeling onder ogen kreeg dat er ook mensen bestonden die zomaar, ineens op andere partijen kunnen stemmen: “wie zíjn die mensen?”
Kaag werd geboren in 1961 in Rijswijk als dochter van een klassiek pianist en ze groeide op in Zeist. Ze begon haar studie Arabische taal en filologie aan de Universiteit Utrecht, maar behaalde in 1985 haar bachelor in Midden-Oostenstudies aan de Amerikaanse Universiteit in Caïro. In 1987 behaalde ze een mastertitel in internationale betrekkingen aan St Antony’s College in Oxford en in 1988 een mastertitel in de Politiek en Economie van het Midden-Oosten aan de Universiteit van Exeter. Ook studeerde Kaag aan de Franse École nationale d’administration (ENA) en volgde zij de leergang Buitenlandse Betrekkingen aan Instituut Clingendael.
“De maatschappij wordt niet
gevormd by the happy few”
Nu is het fraai dat mevrouw Kaag door haar achtergrond in de gelegenheid werd gesteld om te kunnen studeren, dat zij daarvoor het benodigde gereedschap bij haar geboorte meekreeg in de vorm van een uitstekend functionerend brein en een dito opvoeding met gelegenheid dat brein verder te vullen met kennis. Dat voorrecht is niet veel mensen gegeven, maar wanneer het leidt tot een onbedwingbare lust de maatschappij om te vormen naar haar eigen utopische voorstelling die in de verste verte niet overeenkomt met die van de doorsnede van de bevolking, dan lijkt dat niet bijster democratisch te zijn. De vormgeving van de maatschappij komt niet van boven naar beneden, maar van onder naar boven. De maatschappij wordt niet gevormd ‘by the happy few’, maar ‘by the denied masses’. Dat zij niet tevreden is met de maatschappij die tijdens haar vertoeven elders hier tot wasdom is gekomen, is haar goede recht. Maar recht van spreken heeft zij niet; wel die anderen, die hier altijd hebben gewoond en gewerkt, hard gewerkt en niet in een ‘bullshit baan’ zoals mevrouw Kaag.
De wereld van mevrouw Kaag is de wereld van het comfortabele bad in een royaal woonhuis, ver van de windmolens, van de zonneweiden, van de door immigranten overwoekerde en inmiddels verpauperde buurten. Ver weg van de getraumatiseerde bouwvakker die zijn dagen slijt met iedere dag lichamelijke pijn, het natellen van de portemonnee voordat de boodschappen worden gedaan. Ver weg van de mensen die nu amper de straat op kunnen vanwege de gebrekkige taakvervulling van de Overheid inzake gladheidsbestrijding (door de opwarming van de Aarde waarschijnlijk). Mevrouw Kaag kan dat niet zien, omdat zij in de auto met chauffeur en adviseur, uitsluitend over speciaal voor haar gestrooide wegen zoeft, op weg naar alweer een ‘gezellige bijeenkomst met een hapje, een drankje (of meer) veel gezellige gesprekken en goede afspraken’. In de echte wereld wordt namelijk keihard gewerkt en worden geen keuzes gemaakt tussen Oxford of Exeter, maar tussen stamppot zuurkool of boerenkool. Tussen speklappen en gehakt. Tussen eerst de zorgverzekering betalen, of eerst handschoenen en een winterjas voor de jongste. Voor de maatschappij die ze niet kent, kan zij niet opkomen. Ze weet immers amper iets.
Complete ravage
In deze tijd van ronduit beangstigende ontwikkelingen, is het aanwakkeren van tegenstellingen tussen mensen, bijvoorbeeld in naam van een ideaal, en het ontkennen van de waarde van onze eigen – nationale en Westerse – beschaving een totaal verkeerde weg. De onzekerheid neemt momenteel sterk toe, in het bijzonder door de vrij zinloze coronamaatregelen van dit Kabinet, waar mevrouw Kaag als Minister deel van uitmaakt en medeverantwoordelijk kan worden gesteld. Economen voorspellen een weinig rooskleurig vooruitzicht, met massa-ontslagen, een golf aan faillissementen en bijna 70.000 ZZP-ers dreigen in de schuldhulpverlening terecht te komen. De ravage is compleet en niemand zegt het; de keizers kunnen gewoon zonder kleding aan doorlopen.
De gekte van voorgespiegelde utopieën strookt in geen velden of wegen met de ervarings- en belevingswereld van de bevolking op dit moment. En ons land beschikt vrijwel niet – meer – over politici die de geest van de tijd en de sociale temperatuur onder de bevolking kunnen meten. De afstand is te groot, omdat ‘politicus’ een beroep is geworden en niet langer een tijdelijke vertegenwoordiging in de Staten-Generaal van de bevolking, waar de belangen van diezelfde bevolking op een eerlijke en evenwichtige manier worden behartigd. En het is verkiezingstijd, dus als de mensen dagelijks rosbief op hun boterham willen, dan is zelfs de Partij voor de Dieren (dus niet voor de mensen, laat staan bloemenhandelaren) graag bereid daarop een flinke subsidie in het vooruitzicht te stellen. Marketeers bepalen de kreten die het meest pakkend zijn en kansrijk voor herverkiezing, niet de belangen van land en inwoners. En ook gij, Gert-Jan Seegers, ik zeg u, de nacht na de verkiezingen zal de haan niet kraaien voordat u driemaal geloochend hebt dat u de kiezers kent.
Gewoon ons dagelijks brood, cake hoeft niet. Daarom stemmen we anders en zeker niet meer op een van de kartelpartijen.
[1] https://twitter.com/dit_is_M/status/1359575298157776902?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E1359575298157776902%7Ctwgr%5E%7Ctwcon%5Es1_c10&ref_url=https%3A%2F%2Fwww.dagelijksestandaard.nl%2F2021%2F02%2Fsigrid-kaag-gaat-vol-build-back-better-terug-naar-het-oude-normaal-alsjeblieft-niet%2F