In ‘Samenzwering of theorie?’ – d.d. 20.11 (en een eerdere versie d.d. 30.10 jl.) probeerde ik er een vinger achter te krijgen of ‘the great reset’ een actuele communistische machtsovername of een tentatieve samenzwering is van het linkse gekkenhuis: het World Economic Forum in Davos.
Aanvankelijk tendeerde ik naar het eerste, langzamerhand meer en meer naar een ordinaire versie van ‘corporatisme’, een term uit de economie waarmee een al even fatale middenweg tussen Marxisme en kapitalisme wordt aangeduid van samenwerkende corporaties als basis voor de staat.
Twee negatieven gesommeerd blijven negatief en q.q. gedoemd, ongeacht het etiket dat men erop plakt in de donkere kelders der globalistische samenzweerders in Davos. Wat een totaal verkeerd beeld creëerde waren de namen der gereputeerde deelnemende bedrijven, maar bij nader inzien zijn het veelal leden uit hun seniormanagement die in Davos acte de présence geven op kosten van hun aandeelhouders voor doeleinden waar die aandeelhouders totaal geen boodschap hebben, met hun ideologische geleuter om ‘stakeholders’ een gelijkwaardige positie te geven aan die der rechtmatige eigenaren van die bedrijven, de aandeelhouders. Wat deze parasieten daar doen is een week lang feesten voor doeleinden die niets van doen hebben met de ‘bottom line’ maar alles met hun megalomane streven naar steeds meer macht, waarbij de staat pro forma de muziek mag dirigeren. Het corporatisme heeft zijn wortels deels in het vooroorlogse fascistische Duitsland, deels in de vorming van de na-oorlogse Duitse sociale markteconomie, maar het monster heeft zoveel koppen dat een scherpe definitie niet denkbaar is.
In ieder geval zijn de communistische wortels terug te vinden in de link(s)e kretologie zoals ‘stakeholder capitalism’, die het prima doet bij de globalisten, zelfs in de USA bij de Business Roundtable, de zoveelste club van ‘useful idiots’ gevormd door kansloos, gefrustreerd middlemanagement dat graag goede sier maakt met andermans geld. Klaus Schwab, een handige Duitse stofzuigerverkoper, speelt daar al tientallen jaren op in en vult zijn zakken op comfortabele wijze, reden waarom hij zijn cliënten graag naar de mond praat, zoals nu. Voor veel – incompetente, politiek correcte – managers is de met het ‘stakeholder capitalism’ komende verwatering van hun verantwoordelijkheden zeer welkom en stelt hen in staat om bij een leger van activisten in bed te kruipen, afgewisseld met NGO’s en uiteraard de vertegenwoordigers van de internationale gemeenschap van tweederangs politici op zoek naar faam zoals onze Frans Timmermans, Mark Rutte en ‘superwoman’ Sigrid Kaag.
Hun ‘stakeholder capitalism’ moge moeilijk te definiëren zijn, maar juist daardoor is het zo gevaarlijk, want iedere gek kan ermee aan de haal gaan zonder ook maar ergens verantwoordelijk te zijn in zijn eigen organisatie. Een Jamie Dimon, grote baas van JPMorgan Chase is hèt voorbeeld van zo’n oligarch, die zich verheven voelt boven de politiek maar wèl klaarstaat om als puppetmaster straks Joe Biden en Kamala Harris aan te sturen in zijn globalistische nachtmerrie. Hij is CEO van een grote bank maar de verlokking van de macht corrumpeert en meer macht corrumpeert nog véél meer.
Het lijkt mij een goede zaak als bedrijven hun rol in het kapitalisme willen overdenken en onze maatschappij rechtvaardiger willen maken voor de vele armen die aan de zijlijn staan, maar de vraag is of de aandeelhouders dat ook doen als zij doorkrijgen hoe een opportunist als Jamie Dimon hun platform ondermijnt. In zijn laatste, zwaar politiek getinte, speech straalde Dimon uit dat hij er ook heilig van overtuigd is dat hij recht op de aandacht van alle aanwezigen verdient, terwijl geen kiezer hem ooit zijn stem zou geven. Hij zou zich ook nooit verlagen om iemand om zijn stem te vragen en dat heeft hij ook niet nodig als hij Trump maar kwijt kan, want met het duo Biden & Harris als zijn marionetjes weet hij wel raad en hij is sowieso NOOIT van plan om in zijn oligarchische ongeduld ook maar de minste rekening te houden met democratische spelregels, laat staan die hoogst irritante populistische kiezers!
Na het lijvige ‘Communistisch Manifest’ is ‘the Great Reset’ eigenlijk een lachwekkend pamfletje, dat baseert op het globalistische misbruik van de valse Corona hype, waarmee Schwab duidelijk probeert om zijn klanten, al tientallen jaren, zijn corporatistische stroop om de mond te smeren. Schwab werkt ook wel op de lachspieren als hij beunhazen een pluim op de hoed probeert te steken als ‘grote leiders’, zoals de moreel failliete gouverneur Cuomo van New York of de – tot verdriet van zijn arme ouders – oliedomme Prince of Wales, wiens arrogantie omgekeerd evenredig is aan zijn IQ. Ik heb Schwab nog meegemaakt in het begin der jaren ’80 toen dit snobistische mannetje probeerde de grondslag voor de WEF te leggen, hij is dol op ‘royalty’ die hem sterkt in zijn streberige karakter. Een domkop als Prins Charles is daar een fantastische aanvulling op, samen met koning Abdullah van Jordanië en Prins Turki al Faisal van Saudi, die zich slechts zullen afvragen wie die Schwab ook al weer kan zijn… Van zijn ideeën willen zij in ieder geval categorisch niets weten.
Hoe dan ook, ‘the Great Reset’ heeft linkse en rechtse samenzweerders uit hun holen gelokt, maar als wij Schwab – de ‘look-alike’ van James Blofeld’ – op de korrel beschouwen blijft er niet veel meer over dan een farizeeër die sterke reacties heeft opgeroepen bij anti-vaccinatie groepen en andere anti-Antifa samenzweerders. Dwazen als Sigrid Kaag die openstaan voor ‘the great Reset’ zijn gelukkig vrij klein in aantal gebleven, maar pas op! Er zit een hoop geld achter… Hun concept is een soort samenvatting der heldendaden wensdroompjes van het WEF gedurende de laatste decennia en Schwab is net zo’n zonderlinge nietsnut als Prince Charles, maar het is wèl een hardnekkig verhaal. Zoals Arthur van Amerongen eens zei over de Pvda: ‘het is net zo’n smerige geslachtsziekte, die je denkt eindelijk kwijt te zijn. En daar is ie weer…!’
Als de corporate stakeholders aandeelhouders eens beter op de kleintjes zouden letten en deze clowns voor eigen rekening, dus niet met honderden corporate jets, zouden moeten reizen zouden zij héél snel op dit megalomane bijproduct van het kapitalisme terugkomen.