Collega Dorresteijn publiceerde onlangs zijn Prikbord #781 en een van de onderwerpen op dat prikbord is “Nederland Corruptie land”. Alleen die titel zou ieder rechtgeaard lid van het Nederlandse electoraat tot nadenken moeten stemmen en het liefst nog moeten stimuleren om een onderzoek naar die Dorresteijn bewering te doen. Hij noemt voorbeelden genoeg die zo’n onderzoek rechtvaardigen en het resultaat zou een vingerwijzing kunnen zijn voor een stem bij de komende verkiezingsronde in maart 2021. Op die manier kan het gehuil van strategisch kiezen gedempt worden.
Wellicht dat de inhoud van dit artikel als routeplan gebruikt kan worden voor zo’n inspanning. Bij dat onderzoek moet de valkuil vermeden worden om alles wat niet in het eigen straatje past te betitelen als corruptie. Dat kan beter overgelaten worden aan de naar links hellende denker, expert, media vertegenwoordiger, activist en politicus. Kortweg de deugende mens, die alles wat niet met de eigen opstelling overeenkomt, weg zet als racisme, discriminatie, homo – en xenofoob en nog meer van die dure woorden.
Wij maken de wetten…wij voeren de wetten uit …wij controleren de uitvoering van de wetten.
Beter is de route te kiezen van de Trias Politica, de scheiding der machten, om vast te stellen hoe het is gesteld met de status van de drie pijlers waar een moderne democratie op zou moeten rusten. Of inderdaad sprake is van een echte scheiding van de drie machten en of die drie machten elkaars functioneren controleren. Zitten ze bijvoorbeeld niet in het vaarwater van de ander?
De elitocratie regeert[1]
Westerse en vooral Europese democratieën worden qua inzicht, overzicht en IQ geregeerd door een elitocratische middelmaat die een zesjes cultuur prima vindt en herhaaldelijk een deuginstelling reflecteert. Door die deuginstelling vertoont het westerse democratische model scheuren in horizontale (segregatie, scheiding tussen boven en onderlaag waarbij de middenlaag wordt of is opgeslokt door de onderlaag) en verticale zin (polarisatie, scheiding links en rechts verbonden door het extremisme). Het gevolg is dat de Nederlandse samenleving in allerlei belangengroepen en groepjes uiteen is gevallen die alle het eigenbelang boven het belang van de samenleving stellen en die samenleving dat eigenbelang ten koste van alles willen opdringen. Voorbeelden zijn klimaat maatregelen, energietransitie, migratie, pressie op racisme, discriminatie, diversiteit en inclusiviteit en vooral het aanwakkeren van een nationaal schuldgevoel voor de eigen geschiedenis.
Het politieke beleid heeft zich verplaatst van politici naar activistische bewegingen en structuren en rechtbanken. De voortschrijdende machtsoverdracht aan de Europese Commissie perkt de marges van het nationale politiek beleid steeds scherper in. Kabinetten weerspiegelen zelden een verkiezingsresultaat en de wil van het politieke segment van de elitocratie wordt doorgedrukt door het leggen van cordons sanitaire, en het zoeken naar steun bij gedoogpartijen die gelokt worden met politieke geschenken en geschenkje. Alles is geoorloofd om de meerderheid in beide kamers van het Parlement te kunnen waarborgen.
Door het stuitende gebrek aan intelligentie, kennis, ervaring en vooral overzicht en inzicht laat het politieke segment van de elitocratie zijn oren gewillig hangen naar activisten, kenners en experts en het gevolg is dat wetten en politieke beleid worden voorgekookt in duistere achterkamertjes. In de achterliggende jaren is helder geworden dat debatten op de vloeren van Eerste en Tweede Kamer zijn verworden tot theaterstukken met slechte acteurs die worden opgevoerd zodra de rode lichtjes op de camera’s aanfloepen. Er worden voor de bühne harde woorden gesproken tussen coalitie en oppositie om de schijn op te houden dat de belangen van het electoraat deskundig behartigd worden. Na enige tegenstribbelen wordt het verweer opgegeven en gaat iedereen tevreden zijns weegs. Of de Nederlandse samenleving wel of niet gediend was, is een vraag die de heren en dames zich bewust niet stellen. De Nederlandse samenleving weet intussen wel beter en constateert dat feiten ondergeschikt zijn geworden aan de partijideologie en bij beloftes en beweringen halve waarheden worden afgewisseld met verhulde leugens.
Overgeleverd aan een ongezonde dosis masochisme is het politieke segment van de elitocratie bezig om de blanke medemens te desavoueren resp. elimineren en de firma Nederland over de ruggen van de bevolking in handen te geven van marxistische idealisten en religieuze eenrichtingsverkeer denkende en handelende groeperingen. Het Parlement is niet meer dan een duurbetaald decor, dat niet in staat is om de regering aan de oren te trekken als de belangen van de Nederlandse samenleving geschaad dreigen te worden. Het staatsschip zet door de verwatering tussen wetgevende en uitvoerende macht, tussen regering en parlement al decennia koers in een door het electoraat niet gewenste koers, waardoor de firma Nederland in economisch, financieel, veiligheid en sociaal opzicht de verkeerde kant op vaart.
De rechterlijke macht
Het OM moet zoveel mogelijk in onafhankelijkheid en los van politiek opportunisme kunnen opereren. Het OM maakt dan ook geen onderdeel uit van het ministerie van Justitie. Het OM is een zelfstandige rijksdienst. De leiding over het OM berust niet bij de minister, maar bij het College van Procureurs-generaal, toentertijd voorgezeten door Herman Bolhaar. Het OM valt onder de ministeriële verantwoordelijkheid en de rechterlijke macht niet. Rechters worden voor het leven benoemd, de leden van het OM niet. Zo zou het moeten zijn, maar in de afgelopen twee decennia stellen meerdere rechters en Officieren van Justitie zich op als politieke activisten.
Het kenmerkendste voorbeeld van een moreel gebroken land is het verschil in de justitiële benadering van Wilders en Akwasi. De eerste roept iets over leden van een groep (en geen ras, want Marokkaan is de identiteit van personen die in een gebied wonen met de naam Marokko) die zich te buiten gaan aan criminele activiteiten; de tweede roept op tot haat en geweld. De eerste krijgt een jaren durend proces aan zijn broek, waarbij het lopende het proces duidelijk wordt dat een kliek van ambtenaren uit de top van het ministerie zich in de procesgang te hebben gemengd. Een kliek die zich niet door rechtsstatelijke overwegingen liet leiden, maar door partijpolitieke antipathieën. Deze kliek heeft geprobeerd langs onwettige weg haar invloed en juridische expertise in te zetten voor het monddood maken van een oppositieleider. En dat op het ministerie van Justitie, het ministerie dat bij uitstek de hoeder zou moeten zijn van de rechtsstaat. Bovendien blijkt ook het politieapparaat tot in de hoogste rangen zich politiek gemanifesteerd te hebben door de opstelling en verwerking van 6000 klachten actief te ondersteunen. De tweede komt er na een goed gesprek van een uurtje met de behandelende Officier van Justitie met een berisping vanaf nadat hij schuldbewust sorry heeft gezegd. Overigens bleek dat de behandelende Officier van Justitie zitting heeft gehad in het bestuur van een activistisch anti –Zwarte Piet groep. Een ander voorbeeld is de verschillende behandeling van de groep KickOut Zwarte Piet die dreigde om een Sinterklaas manifestatie in Friesland gewelddadig te willen verstoren en de Blokkeerfriezen. De een komt er met een sisser vanaf en de ander krijgt boetes en taakstraffen opgelegd.
Bij een aantal rechtszaken is de rechter op de stoel van de wetgevende macht gaan zitten. Voorbeelden daarvan zijn: omgang met IS kinderen, de Urgenda zaak, stikstofuitspraak Hoge Raad, terugschroeven van de gaswinning, genderneutraliteit in het paspoort, geen rookruimte in de Horeca. Vonnissen waarbij rechters zich beroepen op internationale verdragen of Europese richtlijnen waar Nederland zich ooit aan heeft gecommitteerd. En daarmee rijden ze de dames en heren op het Binnenhof in de wielen. Overigens een situatie die door de politiek zelf is veroorzaakt door grootmoedig zijn handtekening te zetten onder internationale verdragen zonder eerst de gevolgen voor de Nederlandse samenleving te onderzoeken. Het Global Pact for migration van de UN, waarbij illegale migratie een mensenrecht dreigt te worden, is zo’n voorbeeld.
Een gecorrumpeerd opsporingsinstrument
Ook het opsporingsinstrument is inmiddels in een kraakpand veranderd. Graaiende bazen, belastinggeld dat wordt verspild aan feestjes en vip-kaarten, personeel dat de ziektewet in wordt getreiterd, duizenden juridische procedures die zijn aangespannen tegen het eigen personeel en een beleid dat vooral lijkt te draaien om het in stand houden van een beeld naar de buitenwereld waarin ‘diversiteit’ en het bezoeken van iftars belangrijker is dan het opsporen van criminelen of het opnemen van aangiftes (tenzij aangiftes tegen Geert Wilders of tegen ‘online discriminatie’). Corruptie binnen het nationale politie apparaat wordt, als een prangend probleem, erkend door de hoge bazen van het politie apparaat, maar een krachtige corruptiebestrijding bij de verschillende korpsen is daarmee nog niet van de grond gekomen,
Nederland Narcostaat #1
Geen wonder dat de tandeloze politie ondersteund door een gecorrumpeerde douanedienst niet in staat is om de drugshandel de nekslag toe te brengen. Er zijn te veel bewijzen die onderstrepen dat Nederland niet alleen de grootste drugsproducent van Europa is, maar ook het belangrijkste overslagpunt voor de mondiale handel in cannabis, cocaïne en heroïne. Vanuit Nederland wordt wiet geëxporteerd naar elke uithoek van de wereld. Naar schatting de helft van alle cocaïne in Europa komt binnen via de haven van Rotterdam, waar jaarlijks elf miljoen containers arriveren en er slechts vijftigduizend gecontroleerd (kunnen) worden. Coke die zijn weg vindt naar Rusland, Azië, het Midden-Oosten en Australië wordt herverdeeld in Nederland. Marokkaanse en Afghaanse hasj verspreidt zich via Nederland over Europa. Aanvoerlijnen van heroïne uit het oosten vertakken zich in Nederland naar de rest van het continent. Verreweg de meeste xtc die in Europa én de VS wordt geslikt, komt uit drugslaboratoria in vooral Zuid-Nederland. Nederland telt ongeveer 40.000 wietplantages, grote en kleine. De totale omzet moet in de miljarden lopen. Het is een geoliede industrie, gericht op de wereldmarkt. Dat geldt ook voor de industrie van synthetische drugs.
Een handel waardoor de Nederlandse samenleving herhaaldelijk geconfronteerd wordt met ‘internationaal en langdurig geweld. Zo zijn er banden met de Italiaanse maffia, Turkse heroïnehandelaren, Engelse gangsters, Colombiaanse cocaboeren, Albanese tussenhandelaren, West-Afrikaanse transporteurs, Marokkaanse hasjboeren, Afghaanse papaverplanters en Australische motorbendes. Want Nederland is deskundig en innovatief op drugsgebied en is dat al jaren.
Een narcostaat is een politieke en economische term die wordt toegepast op landen waar alle legitieme instellingen worden doordrongen van de macht en rijkdom van de illegale drugshandel. Waar de grens tussen boven- en onderwereld is vervaagd en sprake wordt van een gemengde wereld. Het is te vergelijken met een oorlogseconomie waar backstage activiteiten[2] frontstage activiteiten als humanitaire hulpverlening en veiligheid sturen. Een narcostaat is een land is waar grootschalige productie en/of handel in narcotica en verboden middelen plaatsvindt. Getoetst daaraan is Nederland een narcostaat.
Het verlies van de samenleving
Op de website https://opiniez.com publiceerde Wouter Roorda op 16 september 2020 een artikel waarin hij zich afvroeg wat 50 jaar door links geïnspireerd beleid Nederland eigenlijk had opgeleverd. In het kort constateerde hij de volgende prestaties;
Een grote overheidsmoloch die steeds meer taken op zich moet nemen vanwege door links opgeblazen (non-)problemen en bij de uitvoering daarvan op tal van gebieden volledig de mist ingaat (Belastingdienst, UWV, CBR, IND, Justitie, politie, defensie, gesubsidieerde rekeninstanties als NIBUD en RIVM). Het equivalent daarvan is een torenhoge belasting – en regeldruk en een enorme bureaucratie, die druk is met elkaar en met pietluttigheden, maar waarlijk grote problemen (als migratie, hervorming EU, terugdringen drugshandel en de gevolgen daarvan) bewust op hun beloop laat. Het resultaat is een veertig jaar durende stagnerende welvaart, doordat elk stukje economische groei direct wordt opgeslokt door de overheid voor de zoveelste linkse hobby De voormalige (post) actieve defensiemedewerker kan daarover meepraten. De laatste hobby is natuurlijk het bestrijden van racisme, discriminatie en het benadrukken van de spijt cultuur.
Wat had het moeten opleveren? In de eerste plaats de notie dat de samenleving niet maakbaar is en individuen, gemeenschappen (bedrijven, organisaties, verenigingen) de motor van het staatsschip vertegenwoordigen. De overheid als centrale planner is tot falen gedoemd, omdat de benodigde informatie en daadkracht verspreid is over individuen en gemeenschappen die ons huidige welvaartsniveau hebben gerealiseerd. Een overheid die zich bewust is van haar beperkingen en een samenleving die minder spastisch omgaat met verschillen, kan toe met minder ambtenaren, minder regels en lagere belastingen. Dat willen ze helaas op het Binnenhof nog steeds niet begrijpen en zetten onder het motto “het moet goed voor mij zijn” het heilloze, geldverslindende beleid voort.
De conclusie
Een kleine groep machthebbers in de politiek, bedrijfsleven, rechtspraak, bankwereld, universiteiten en media houdt Nederland in haar greep. Het doel: machtsbehoud en – in het verlengde daarvan – zelfverrijking. De onderdelen van de Trias Politica werken verre van zelfstandig: de wetgevende macht heeft de neiging om de uitvoerende macht te kapittelen en vooral liberaal georiënteerde rechters willen voortdurend op de stoel van de wetgever zitten. Hoezeer de elite dit ook ontkent: het evenwicht tussen de drie machten en de onderlinge onafhankelijkheid zijn ver te zoeken. Controle en dwang zijn in de mode bij bestuurders. Zij streven naar kritiekloze burgers die braaf steeds meer regels naleven.
Is Nederland een corruptieland? Het lijkt er sterk op.
[1] Zie artikel Rutger van den Noort, Opiniez, 25 november 2018.
[2] corruptie, zwarte markt; wapen en geldhandel, mensensmokkel en spionage.
Noem het beestje maar gewoon bij zijn naam; Nederland is een bananenrepubliek.
Helaas blijkt de meerderheid van het electoraat deze realiteit niet te kunnen vatten.