Geen Ti-Ta-Tovenaar in Duitsland

Nederlandse media zijn nog steeds enthousiast over het (inter) nationale politieke beleid waarmee Merkel in Duitsland en omgeving de politieke bühne verlicht.

Waar de verzamelde media die optimistische instelling – vaak verwoord in enthousiaste artikelen – op baseren is voor de doorsnee Duitser onduidelijk. In de achterliggende jaren hebben vooral de drie woorden “wir schaffen dass” waarmee Merkel de migratiedeur wijd open heeft gegooid, de doorsnee Duitser heel wat levensvreugde gekost.

De bijl in de wortels van het voormalige Wirtschaftswunder

Volgens Gertrud Höhler[1] doet Merkel aan ‘Gefühlsmanagement‘. Een undercover term voor een meer radicale politiek waarin verder gewerkt wordt aan haar heldenmythe. Vanuit haar gevoelsmanagement vindt zij het blijkbaar gepast om wetten inb. de Grondwet en verdragen naar eigen voorkeuren te schenden, niet serieus te nemen. Vanuit dat gevoelsmanagment lijkt zij weinig doordacht zich in te spannen en uit te spreken voor ontwikkelingen en gebeurtenissen die niet in het voordeel van de Duitse samenleving zijn zoals haar uitspraak dat de Islam bij de Duitsland hoort.

Zij voert volgens haar Duitse criticasters een beleid dat is gebouwd op drie pijlers: langzaam, onoverzichtelijk en comfort en komen haar beslissingen voort uit het schuldgevoel dat de jaren van het Duitse nationaal socialisme voortdurend oproept. Anderen denken dat de christelijke oriëntatie van haar partij, de CDU, het vertrekpunt voor haar beslissingen is. Als globalisme (weg met die enge grenzen); migratie (nationalisme en eigen identiteit is slecht; willkommen voor omvolking en cultuurafbraak) en moslims knuffelen (Islam behoort tot Duitsland; hoe verzin je het; ten nadele van de Duitse autochtoon), de speerpunten van haar beleid zijn, dan kan die christelijke oriëntatie niet het vertrekpunt zijn van haar beleid.

Beleidsbeslissingen worden in achterkamertjes uitgedacht waarna het parlement zich alleen maar tegen of voor mag uitspreken. Van vruchtbare discussies is nauwelijks sprake en vaak blijft het beperkt tot propaganda toespraken. Het parlement wordt op die manier buiten spel gezet. Merkel, zet op die wijze de beleidsverandering door die zoals ze voortdurend benadrukt, alternatiefloos zou moeten zijn. Een aanmatigende opstelling die ongewoon is in een democratie. Ze brengt de oppositie aan de macht en tegelijkertijd vernietigt ze hen door hun posities en standpunten over te nemen. “Wie met Merkel regeert wordt zwakker, niet sterker” is wat nu in Duitsland gebeurd waar de SPD van de ene politieke crisis in de andere hobbelt.

Volgens Höhler gelooft Merkel niet in democratie; zij is een kanselier zonder mission statement. Een Bondskanselier met als hoofddoel, een politieke omwisseling die een langzame, passieve revolutie moet inleiden waarin democratie niet langer een handicap is, maar tot het verleden behoort. Opvallend is dat in het westen van Duitsland “Systemwechsel als schleichenden Gewöhnungsprozess” niet en in het oosten van Duitsland wel wordt herkend. Daar wordt vooral de oudere generaties door haar inspanningen herinnerd aan het DDR verleden en hebben zij het gevoel terug te glijden in een systeem onder wiens juk zij 40 jaar lang hebben moeten zuchten.

Recessie lonkt om de hoek

Volgens een evaluatie van Businessweek zal de Duitse economie in de nabije toekomst (2020 e.v.) een paar harde klappen te verwerken krijgen. Oorzaken: de mislukte Energiewende, ongecontroleerde migratie en een stijgende belastingdruk. Gevolgen: een extreme druk op sociale voorzieningen, krimpende arbeidsparticipatie, verminderde belastinginkomsten en een dalend veiligheidsgevoel. De onderzoekers van Businessweek hebben de stellige indruk dat de Duitse elitocratie hardnekkig weigert om het gevaar van de genoemde ontwikkelingen voor het welzijn van de Duitse samenleving te erkennen en te benoemen. Uitspraken van leden van de Duitse regeringscoalitie bevestigen die indruk. Businessweek verwacht daardoor dat Duitsland in de nabije toekomst niet meer mee kan doen aan de internationale concurrentiestrijd en voorlopig genoegen zal moeten nemen met een plaats aan de zijlijn van het speelveld.

Niet alleen Businessweek blijkt een sombere kijk op de economische toekomst van het voormalige Wirtschaftswunder te hebben. Ook binnen Duitsland is men er niet gerust op gezien het feit dat de vergrijzende samenleving geconfronteerd wordt met een sterk digitaliserende samenleving en automatisering. Die snelle technologische aanpassing van de samenleving zal op diverse gebieden resulteren in nieuwe beroepen met andere criteria. Kan het Duitse opleiding en vorming stelsel daarop adequaat inspelen? Volgens de studie is dat een van de oorzaken die de ongelijkheid binnen de Duitse samenleving in de jaren 20 van deze eeuw doet groeien en vreest men dat net als in andere West-Europese landen de middenklasse gaat verdwijnen door af te glijden naar en te integreren met de onderklasse. Volgens onderzoekers van Bain and Company[2]  dreigt in West-Europa een tweedeling te ontstaan waarin de bovenklasse voor 20% en de geïntegreerde midden – en onderklasse voor 80% vertegenwoordigd is. Dat is voor Duitsland een opmerkelijke en tegelijkertijd ongewenste ontwikkeling. Onder de huidige omstandigheden behoort meer dan 50% van de samenleving tot de middenklasse.

De doorsnee Duitser zucht

Het besluit om vanaf 2015 migranten in Duitsland toe te laten, is nooit onderwerp van een publiek debat geweest. In tegendeel, Vanaf het begin werden kritische stemmen als “rechts” in diskrediet gebracht. De kosten die worden veroorzaakt door immigratie, die voor alle werknemers en belastingbetalers zijn gesocialiseerd, zijn nooit geautoriseerd.

Tot nu toe heeft Duitsland door drie woorden van Merkel in vijf jaar ruim 1,5 miljoen hoofdzakelijk moslimmigranten opgenomen. Daarvan komen 550.000 uit Syrië, bijna 200.000 uit Afghanistan, 180.000 uit Irak, 60.000 uit Iran en 50.000 uit Eritrea. De Duitse belastingbetaler moet per jaar tussen de €20 en 25 miljard migratiekosten ophoesten. Het Duitse Ministerie van Financiën heeft berekend dat in de periode 2017-2020 de Belastingbetaler de schatkist met een bedrag van ongeveer € 94 miljard heeft moeten spekken. Van dat bedrag is ruim € 25 miljard voor sociale voorzieningen als werkeloosheidsuitkering en huursubsidies, € 6 miljard voor taalcursussen en €5 miljard voor arbeidsintegratie[3]. De volledige uitgaven die Merkel voor migranten maakt, zijn op consumptie gebaseerde diensten die worden geleverd in de hoop dat de respectieve ontvangers in de toekomst zullen bijdragen aan de gemeenschap. Voorlopig is het geld echter weg.

Het geluid van onvrede wordt luider

Het Duitse allochtone segment constateert dat in de 15 jaar dat Merkel in Berlijn de scepter zwaait, het dagelijkse leven in een neerwaartse spiraal is geraakt. De veiligheid op straat en in de woning wordt in gevaar gebracht door het grote aantal buitenlandse vooral Noord Afrikaanse concurrerende criminele clans dat de dienst uitmaakt in de straten van de grote Duitse steden en vliegende bendes uit Oost Europa (Albanië) die verantwoordelijk zijn voor de tsunami van inbraken en pinpas fraude. De door Merkel luid aangeprezen Energiewende heeft die doorsnee burger opgezadeld met stijgende stroomprijzen en het einde daarvan is nog niet in zicht. De af te dragen belastingen om de klimaat -, energie -, migratie – en Europa hobby’s te kunnen financieren drukken zwaar op het huishoudboekje. Door de smaller wordende overheidsbeurs is de krijgsmacht in verval geraakt, is het onderhoud aan wegen en gebouwen achterop geraakt en groeit het nepotisme en de corruptie in politieke kringen. Het allochtone deel van de Duitse samenleving heeft de indruk gekregen dat de gevestigde politieke partijen een oorlog voeren tegen het eigen electoraat.

Door websites waar de doorsnee burger wel zijn onvrede kan uiten, wordt het duidelijk dat de weerstand onder de Duitse bevolking tegen het door Merkel gevoerde beleid groeit. Vooral Duitsers die nog onder het DDR juk hebben gezucht vragen zich af of de communistische tijden van de Alte Kameraden weer zijn aangebroken. Op de dag dat in Duitsland de Wiedervereinigung gevierd wordt die 30 jaar geleden gerealiseerd werd, vraagt het gros van de Duitsers zich af of “heute nicht 30 Jahre Deutsche Einheit gefeiert werden, ehrlicher wäre es gewesen, wenn Merkel schon im letzten Jahr 70 Jahre DDR gefeiert hätte”. Die observatie wordt aangevuld met de uitspraak: “nur in der BRD fühlt sich der nationale Feiertag an wie eine Beerdigung”. Tel uit je winst.

[1] Höhler is een Duitse literatuurwetenschapper, publicist en bedrijfsconsultant. Ze was in de jaren ’80 en ’90 professor in de Germanistiek en politiek adviseur van o.a. Helmut Kohl en Dieter Althaus (CDU). Zij schreef twee boeken over de staat van Merkel’s Duitsland; “Die Patin. Wie Angela Merkel Deutschland umbaut’(2012) en “Demokratie im Sinkflug“(2017). Boeken die ondanks de boycot en negatieve commentaren/recensies bestsellers waren/zijn in Merkel´s Duitsland.

[2] Van oorsprong een Amerikaans consultancy bureau, met een hoofdkantoor in Boston, Massachusetts. Het bedrijf is in 1973 opgericht door zeven voormalig partners van de Boston Consulting Group onder leiding van Bill Bain. Studie “Labor 2030: the Collision of Demographics, Automation and Inequality” (2018).

[3] In 2018 heeft het Instituut van de Duitse Economie berekend dat de kosten van de illegale immigratie inmiddels zijn opgelopen naar € 50 miljard per jaar.