Eureka

Vanmorgen kreeg ik bij het ontwaken plotseling een onbegrensd en niet te controleren Eureka gevoel.

Ik had gisteren voor het slapen gaan een uitleg gelezen over de term systemisch racisme die de Minister-president in een van zijn persconferenties waarschijnlijk tot zijn eigen verbazing uit zijn mond liet rollen. Ik en vermoedelijk velen met mij, dachten dat hij eigenlijk bedoelde systematisch racisme of structureel racisme, maar dat bleek toch echt een vorm van fout denken te zijn.

Systemisch racisme

Bij Meester Google heb ik opgezocht wat systemisch in feite betekent en ontdekte dat sprake is van een medische term die aangeeft dat geïdentificeerde verschijnselen over het hele menselijke lichaam verspreid zijn. In de metafoor van de Minister-president houdt het in dat racisme verankerd is binnen de Nederlandse en zelfs westerse samenleving. Iedere Nederlander ongeacht huidskleur en culturele achtergrond is volgens de Minister-president van nature een racist en opvallend genoeg wijst hij daarmee ook naar zichzelf, naar activisten en andere roeptoeters die de termen racisme en discriminatie gebruiken als andersdenkenden niet meegaan in hun denk – en doen patroon.

Volgens de Minister-president is de Nederlandse samenleving van hoog tot laag van links naar rechts doordrenkt van een geïnstitutionaliseerde vorm van racisme. Gelukkig telt de Nederlandse samenleving veel personen met een nogal dissidente instelling en dus zal het met dat systemische racisme buiten de leefwereld van de Minister-president wel meevallen.

Postmodernisme

Voor het slapen gaan las ik dus nog snel wat de achtergrond is van dat systemische racisme en het artikel legde op een begrijpelijke manier uit hoe het postmodernistische deel van westerse politici, activisten van BLM, Antifa, KOZP en 10.000 protestanten op De Dam, ontwikkelingen en gebeurtenissen in het huidige millennium vertalen en ermee omgaan. Die uitleg wil ik de volger op Stapal niet onthouden omdat het eindelijk duidelijk maakt waarom de Minister-president die term gebruikte.

“De term systemisch racisme hangt samen met de Kritische Rastheorie, die weer onderdeel uitmaakt van de Kritische theorieën zoals die door de sociale Rechtvaardigheidsbeweging in media en artikelen benoemd als Social Justice Warriors of SJW) voortdurend gehanteerd worden. Pluckrose en Lindsay beweren dat kritische theorieën, voortkomen uit het postmodernisme van Franse filosofen als Foucault, Derrida en Lyotard”. En dat vind ik persoonlijk mooi. Dat leden van groeperingen en personen die ik boven heb genoemd, die Franse filosofen uitbundig gelezen, sterker nog bestudeerd hebben en hebben begrepen hoe de beginselen van die filosofen moeten worden toegepast om andersdenkenden te duiden op het foute levenspad dat ze van geboorte tot aan de dood volgen.

Het postmodernisme beweert dat er geen echte grenzen bestaan tussen waarheid en geloof, objectief en subjectief, wetenschap en kunst, hoge en lage cultuur, ziekte en gezondheid, enzovoort. Van alle categorieën wordt de objectieve geldigheid ontkend. Opvallend is de obsessie met taal. Taal kan de werkelijkheid niet weergeven en overdragen, maar heeft toch een enorme macht om ons denken te controleren. Met taal wordt in het belang van de machtigen ‘kennis’ geconstrueerd en met taal worden ‘discoursen’ of ‘narratieven’ vorm gegeven die de bestaande maatschappelijke verhoudingen in stand houden. Volgens de Franse filosoof Jacques Derrida (1930-2004) heeft de bedoeling van de auteur niet meer gezag dan de interpretatie van de lezer……. 

Omdat waarheid of objectieve geldigheid niet bestaan in het postmodernisme, is het ene normstelsel niet beter dan het andere. Cultuurkritiek is niet mogelijk. In de praktijk echter is cultuurkritiek wel degelijk toegestaan, maar alleen aan gemarginaliseerden of onderdrukten. Alle anderen hebben een machtspositie, zodat zij ofwel de kennis missen om cultuurkritiek te kunnen uitoefenen ofwel daarmee alleen maar hun eigen macht willen consolideren. Een laatste kenmerk van het postmodernisme is de ontkenning van het individu. De liberale notie van het autonome individu, dat een waarde heeft die onafhankelijk is van zijn ras, geslacht, seksuele voorkeur, leeftijd en religie/overtuiging, wordt voorgesteld als een mythe, als op zijn best naïef en op zijn slechtst een poging om het dominante discours op te leggen aan iedereen……

Het postmodernisme heeft één objectieve waarheid aanvaard: sommige identiteiten, namelijk de westerse, blanke en mannelijke, zijn bevoorrecht boven andere en aan deze onrechtvaardigheid moet een einde worden gemaakt. Identiteit is weliswaar een sociaal construct, maar als zodanig bestaat het wel en is het de bron van onderdrukking of overheersing”.

Dat is een hele mond vol, maar de krenten die we uit deze brei kunnen halen zijn de volgende: van alle categorieën wordt de objectieve geldigheid ontkend; taal heeft een enorme macht om ons denken te controleren. Cultuurkritiek is alleen toegestaan aan gemarginaliseerden of onderdrukten; het individu bestaat niet en westerse, blanke en mannelijke identiteiten zijn bevoorrecht boven andere en aan deze onrechtvaardigheid moet een einde worden gemaakt.

De wereld bezien zoals die is

De heen-en-weinig-weer-trek over de Middellandse Zee is van de voorbeelden van de zegeningen van het postmodernistische denken en doen. Persoonlijk onderschrijf ik de visie van Professor Thomas Rauscher (1955, jurist) dat de Westerse mens Afrikanen en Arabieren niets schuldig zijn. Zij hebben hun continenten door corruptie, onverschilligheid, ongebreidelde vermenigvuldiging en stammen- en religieoorlogen vernietigd, en proberen met de steun van postmodernisten en verwarde opportunisten in diverse hoofdsteden en vooral in Brussel van ons af te pakken wat de Europeanen met bloed, zweet en tranen hebben opgebouwd. Het proletarische toerisme door de Middellandse Zee zoals dat door NGO’s, puissant rijke personen en regeringen in stand wordt gehouden, is een van die instrumenten om dat in de nabije toekomst te realiseren. Dat is geen gerucht meer.

Begin oktober 2020 heeft de Griekse politie een georganiseerd mensenhandel netwerk op het eiland Lesbos ontmanteld en volgens de Griekse politie zijn vier NGO’s betrokken bij het netwerk. 33 leden van de organisaties – waaronder Duitsers, Zwitsers, Fransen, Bulgaren, Spanjaarden, Oostenrijkers en Noren – zijn in staat van beschuldiging gesteld en worden ervan beschuldigd de binnenkomst van asielzoekers uit Turkije in Griekenland te hebben gefaciliteerd. Die drieëndertig kijken aan tegen verschillende strafrechtelijke aanklachten, waaronder het leiden van een criminele organisatie, spionage en het schenden van staatsgeheimen. Sinds begin juni zouden de NGO’s, mensensmokkelaars en illegale migranten geholpen hebben met sociale mediagroepen, apps en vertrouwelijke informatie. Het informatienetwerk zou de reddingsoperaties van de Griekse kustwacht verhinderd hebben. Het netwerk zou betrokken zijn bij 32 gevallen van mensensmokkel, of pogingen daartoe. Een goede linkse ziel is klaarblijkelijk snel gewonnen voor een verkeerde zaak.

De NGO Watch the Med (van Mediterranee) AlarmPhone Hotline, die zetelt in Berlijnse Mehringhof  blijkt de communicatienavelstreng te zijn van het proletarisch-toeristische netwerk waar o.m. de NGO’s Mare Lierum, Sea Watch en Flucht&Migration deel van uitmaken. Dat netwerk blijkt sinds 2015 tenminste € 6,5 miljoen te hebben gekregen om het gedwongen toerisme in het Middellandse Zeebekken levensvatbaar te houden. De gevestigde mediabronnen zijn door hun zwijgen over deze misstanden net zo schuldig als de NGO’s die deel uitmaken van het proletarisch toerisme netwerk.

Dat zwijgen is verklaarbaar als men de kopstukken van het netwerk identificeert en inventariseert. Watch the Med is als partner van de Berlijnse NGO Sea Watch en het in Italië zetelende Open Society Network in 2014 van de grond getrokken door de Eritreeër Mussie Zerai. Die Zerai, een priester die zichzelf als redder van migranten beschouwt, werd in augustus 2017 in Italië gearresteerd wegens het organiseren van illegale overtochten van het Midden Oosten en Noord Afrika naar de Griekse en Italiaanse eilanden. Bij die illegale overtochten kreeg Zerai substantiële ondersteuning van o.m. de Duitse NGO “Jugend Rettet”, die werd weer gesteund door de Jugendpresse Deutschland, en Duitse journalisten. In dat journalisten consortium zaten grote mediakopstukken als Volker Herres (voormalige Hoofd Programmering van de ARD); Anja Reschke (redactielid Panorama); Hans-Ulrich Jörges (Chefredakteur van Stern); Moritz Müller-Wirth (voormalig Hoofdredacteur van Die Zeit); Dr. Theo Sommer (plaatsvervangend Voorzitter van de Bond van Duitse Journalisten); Kathrin Konyen (SuedDeutsche Zeitung) en Ulrich Wickert (voormalige gespreksleider en omroeper van Tagesthemen)

De vraag in hoeverre die mediavertegenwoordigers contacten hebben met politici van de gevestigde politieke partijen en leden van het Duitse Parlement is niet eenduidig beantwoord, maar in het geruchten circuit worden die contacten regelmatig aan de orde gesteld. Als die verbinding inderdaad gemaakt kan worden dan betekent het dat de Duitse politiek en wellicht leden van de Bondsregering zich direct bemoeien met illegale mensenhandel en de moderne vorm van de eeuwenoude slavernijhandel. Vanzelfsprekend zullen die verbindingen hardnekkig ontkend worden.

FRONTEX , dat in 2004 is opgericht om de operationele samenwerking aan de buitengrenzen van de lidstaten van de EU te beheren. De organisatie coördineert de POSEIDON operatie, een grensbewaking missie in Griekenland. In de periode 2015-2020 kreeg de organisatie herhaaldelijk het verwijt de illegale migratie te ondersteunen en te stimuleren. Kritiek op FRONTEX bestaat nog steeds, maar merkwaardig genoeg beschuldigt de NGO Human Rights Watch de Europese organisatie van het schenden van mensenrechten door illegale migranten te overhandigen aan de Griekse overheid. Enige vorm van huichelarij kan in die beschuldiging niet ontkend worden en laat huichelarij niets meer zijn dan een uiting van afgrijselijke wanhoop.[i] 

Wat een normaal mens gemeten langs de gebruikelijke (inter) nationale meetlat als illegaal beschouwt, oordeelt de postmodernist met zijn globalistische kijk op de wereld en de in het Global Pact for Migrationtussen tussende regels door te lezen verklaring dat illegale migratie een grondrecht zou moeten zijn, als een recht op een beter leven waarbij mensenhandel en slavernij als aanvaardbare randvoorwaarden erkend moeten worden. Het bevestigt hoe ver de werelden uit elkaar liggen.

Handvatten

De postmodernistische benadering wordt toegepast op de koloniale geschiedschrijving, op sekse en seksualiteit, op ras en etniciteit en zelfs op gehandicapt of dik zijn (een negatieve houding tegenover obesitas wordt gelijkgesteld aan racisme of homofobie). Als men bij debatten, discussies en discoursen over klimaat, energietransitie, migratie en Islam die krenten als handvatten gebruikt, kan men eindelijk begrijpen waarom de doorsnee burger met zijn praktische belichting van de wereld om hem heen, het postmodernistische denken en doen van de liberale mens niet kan volgen.

Postmodernisten weigeren te erkennen dat de eeuwenlange strijd van de pigmentarme vooral mannelijke vertegenwoordigerts van de mensheid heeft geresulteerd in de hedendaagse verworvenheden waardoor en waarmee postmodernisten ruimte en mogelijkheden hebben gekregen om de wil van de minderheid aan de meerderheid op te kunnen leggen. Met die weigering negeren ze de eeuwenlange inspanningen van vertegenwoordigers van hun eigen stamboom. In feite zijn ze begonnen hun eigen bestaansrecht op te souperen.

Grappig, nee irritant is dat ze door hun instelling en opstelling een soort inherent racisme creëren. Door binnen het multiculturalistische raamwerk de bevoorrechting van de pigmentarmere mens aan te vechten en binnen het raamwerk van diversiteit en inclusiviteit te streven naar een betere en hogere positie van de pigmentrijkere mens boven die van de pigmentarmere mens, doen ze juist dat wat ze willen bestrijden: discriminatie en racisme. Niet kwaliteit in termen van opleiding, kennis, kunde en ervaring is richtinggevend maar huidskleur en culturele afkomst.

Overlevingskans

Ben benieuwd hoe lang een land kan overleven als het bestuursmodel en geldopbrengende instanties in lijn met het postmodernistische denken en doen gevuld worden. Immers met zoveel ideeën, visies, wetenschappelijke onderzoeken, concepten en uitvindingen heeft de pigment rijkere en zekere de pigment rijke mens de mondiale samenleving niet verrijkt. En dat heeft niets te maken gehad met het gebrek aan diversiteit en inclusiviteit, met  discriminatie en racisme.

Bekeken door dat prisma moet achter mijn Eureka kreet niet een klein uitroepteken geplaatst worden; eerder een dik vraagteken.  

[i] Vrij naar de uitspraak van Victor Hugo.