De titel van dit artikel kan ook luiden: ‘Van kwaad tot erger?’ De trieste staat van onze samenleving lijkt voorbij te gaan aan een zelfgenoegzaam electoraat dat zich, in hun jonge jaren, mateloos stoorde aan een demagoog genaamd Joop maar nu, in hun arrogantie, de deur wijd openzet voor Joop II.
Navrant is dat ons salonsocialistische landje zich keer op keer zo nodig moet afzetten tegen de USA terwijl het juist het slechtste – de modieuze, politiek correcte, aspecten van die cultuur – zonder na te denken klakkeloos heeft geabsorbeerd. Die overgewaaide politieke correctheid probeert nu de westerse beschaving te verkrachten en manifesteert zich bij ons in het communisme onder leiding van GL’s criminele heerschap Duijvendak enerzijds en in het arrogante D’66 salonsocialisme van een onbetrouwbare Sigrid Kaag anderzijds.
Minder opvallend, maar des te gevaarlijker, schuimt onze steeds minder betrouwbare premier het politieke toneel af in zijn streven om ‘ons prachtige land’ tot de grond toe te slechten, dat gaat hem héél goed af. Nederland wordt door zijn gebrek aan visie en doortastendheid een stuurloos schip waarvan de bemanning zich begint te realiseren hoe laat het is. Dit wordt hem mogelijk gemaakt door traditionele, steeds meer naar links verdwalende partijen als CDA en VVD. Dat electoraat is blind voor zijn funeste globalisme omdat zij zich, vooralsnog, aan de gevolgen ervan kunnen onttrekken in hun beschermde enclaves, waar geen Marokkaanse hangjongeren bestaan, geen schetterende minaretten tot het gebed oproepen en geen arme negers gediscrimineerd worden. Hun comfortabele leventje is een zwakke afspiegeling van de bakermat van de politiek correcte ellende waar hetzelfde ‘ons soort mensen’ ook in veilige getto’s woont, ‘s morgens de New York Times in de bus vinden en exclusief naar CNN kijken.
Zo vallen ook in de Nederlandse enclaves de voorgebakken ‘correcte opinies’ met de op D’66 gerichte NRC en het idem Financieel Dagblad op de deurmat der wijsneuzen die de wereld gaan verbeteren hoewel zij het woord racisme nog niet kunnen spellen, laat staan enige coherentie in de rest van hun agenda kunnen introduceren. Neem als voorbeeld het extreem linkse feminisme, een pleonasme als er ooit één bestaan heeft, dat altijd en eeuwig jammert over ‘gelijke kansen’ voor vrouwen, tegelijkertijd (blanke) hetero mannen haat, het gezin als hoeksteen van onze samenleving verafschuwt en slechts haat en nijd kan spuien in plaats van een enigszins intelligent discours.
In de USA hebben deze permanent boze dames zich nu in een Gordiaanse knoop gedraaid met hun obligate haat jegens Amey Coney Barrett, Donald Trump’s kandidaat voor de ‘Supreme Court’. Los van het feit dat de Amerikaanse Grondwet de president, letterlijk, de bevoegdheid geeft om een kandidaat opperrechter te nomineren – ik heb het artikel gelezen, die engerds uiteraard nooit – is het zo frappant ‘dat het nooit goed is’ voor linkse drammers, die in de kandidatuur van Amy Coney Bennett hun eigen ‘discours’ zien verdampen als sneeuw voor de zon. Zij is een intelligente, hoog gekwalificeerde, verzorgde en erudiete vrouw in plaats van ‘een vuur spugend afgehaald bed’. Zij is ook nog eens gelovig, zowaar getrouwd en moeder van vijf kinderen, terwijl zij daarnaast twee weesjes uit Haïti heeft geadopteerd, letwel kleine negertjes… Kortom, in feite zou zij de heldin moeten zijn van deze boze dames, maar deze gifkikkers haten haar hartstochtelijk, met héél hun valse hartjes. Zij hebben echter geen stok om de hond te slaan, behalve het feit dat Amy Rooms Katholiek is, de ‘Constitution’ respecteert en hoog houdt als mens èn als rechter.
Het feminisme heeft in de originele versie geprobeerd door het huwelijk de (sexueel bepaalde) ongelijkheid der sexen te matigen, maar hun hedendaagse opvolgsters zijn slechts communistische hystericas. Amy Coney Barrett is, met al haar kwaliteiten, voor haar 50e verjaardag aan de top, notabene mèt een groot gezin, maar van de feministen krijgt zij slechts vitriool terwijl zij eigenlijk hun idool zou moeten zijn. Waar wringt die schoen? Nadat de èchte feministen politieke en maatschappelijk gelijkheid hadden veroverd, heeft de ‘tweede golf’ zich met name gericht op de sexuele ongelijkheid, impliciet zaken als de verheerlijking van abortus, de #meToo beweging en discriminatie op de werkvloer. Met name de onoverkomelijke seksuele ongelijkheid moet eraan geloven, resulterend in liederlijke hersenspinsels die wij dagelijks mogen aanhoren over ‘vrouwen die niet kunnen menstrueren’ en andere engerds. ‘Sex zonder gevolgen’ is hun dwangneurose èn frustratie, hoezeer je ook gelooft in Karl Marx. Daarom is het huwelijk ook tot een ‘barrière tegen vooruitgang’ gebombardeerd teneinde vrouwen te bevrijden van de gehate ‘tirannie van moedertje natuur’ waartegen onbeperkte contraceptie en abortus niet helpen. In hun wanhoop insisteren zij op volledige subsidie van beiden, maar dat botst met de religieuze opvattingen in de USA waar ongeveer 2/3 van de bevolking nog steeds sterk religieus is.
Nu zien wij ook hier zo’n obligate activist als Sigrid Kaag op de bres klimmen voor ‘vrouwen die alles moeten kunnen krijgen’, zij zelf uiteraard voorop, want haar illusie moet bewaarheid worden. Als Sigrid Kaag maar de helft van haar misplaatste ego en een tiende van Amy’s kwaliteiten, en vooral van haar integriteit, zou hebben, zou zij mijn zegen krijgen voor de rol van premier van Nederland. Maar zo’n arrogante demagoge die nooit één vak geleerd heeft en wier affiliatie met de Yasser Arafat kliek mij zowel haar gezond verstand en goede smaak, als haar loyaliteit naar Nederland zwaar in twijfel doen trekken, kan beter een toontje lager zingen. Een grote spiegel zou wellicht helpen, zij is een ‘fellow traveller’ van het hondsdolle communisme in de USA. Daar wringt de schoen uiteraard, voor de communisten die zich ‘Democratic Socialists’ noemen moet niet alleen de politie afgeschaft worden, ook het huwelijk als maatschappelijke hoeksteen moet kapot en voor alles de Grondwet, zodat zij de ‘Supreme Court’ kunnen bemannen met een tiental corrupte communisten en verder de USA binnen de kortste keren tot een derdewereld land kunnen laten degenereren waar slechts het recht van de sterkste geldt.
Dat zou onverhoopt kunnen leiden tot wellicht tien of meer jaren van ‘Joop II toestanden’, die hun weerslag ook zullen krijgen in de ‘copycat cultuur’ van onze vaderlandse globalisten, gefaciliteerd door ‘ons soort mensen’. Die moeten eerst zèlf aan den lijve ervaren welk onheil zij over ons land afroepen, in hun misplaatste loyaliteit aan de ‘roerganger’ die hen al jaren heerlijk bij de neus neemt. Hopelijk blijft de schade voor ons dan beperkt tot Joop I !