Het duo buigzaam en kleurschoen scoorde op 28 september een kijkersvolume van 6 miljoen plus en ik vraag me af wat die mensen eigenlijk verwacht hadden te horen? Veel goeds kon er niet uit voortkomen. Dat was door het selectief lekken van informatie naar de media al voor het persmoment heel duidelijk geworden. En als dat het geval is, waarom dan toch gaan kijken?
Het vooruit-achteruit beleid zoals Tim Pauwels op de website van de VRT het gevoerde overheidsbeleid in België in zijn artikel “wat is dat eigenlijk goede kritiek op het Corona beleid” omschreef, is ook van toepassing op het Nederlandse beleid. Het onderstreept dat het gevoerde beleid een zes maanden lang geworstel is geweest met het Coronaspook. Het kan in de ogen van het grootste deel van de samenleving bepaald geen succes genoemd worden dus verkruimelt het draagvlak voor de maatregelen per persconferentie. En de kritiek zwelt aan, omdat door politici en kibbelende virologen en epidemiologen amper wordt uitgelegd waarom het Coronabeleid in Nederland beter is dan die in België, Duitsland, Zweden of Denemarken. Aan de resultaten kun je dat inderdaad niet afmeten.
(bron: RIVM)
Maandenlang heb ik me afgevraagd wanneer antwoord gegeven zou worden op vragen als waar zijn de brandhaarden, waardoor ontstaan die, wie veroorzaken ze, verschuiven ze en waarom, wat kunnen we er aan doen en vooral wie moeten gecategoriseerd worden onder de term risico-groepen en hoe kunnen en moeten die beschermd worden. Die vragen werden tijdens de talloze persconferenties doorgaans niet aan de orde gesteld en dus niet helder van een antwoord voorzien.
Volgens experts moeten de zestig of zeventig plussers als een en volgens velen de belangrijkste risicogroep geëtiketteerd worden. Natuurlijk met het accent op vegeterende groepen in verpleeg – en verzorgingstehuizen. Daarnaast zullen nog andere binnenshuis acterende groepen als kerk – en moskeegangers, mensen die in zorginstellingen verblijven en werken, onder de categorie ‘risicogroep’ geschaard kunnen worden. Over hoeveel mensen spreken we dan? Tussen de 2 en 4 miljoen? Waarom dan niet het beleid richten op die onderkende risicogroepen?
Waarom niet bijvoorbeeld de observatie van de Winter volgen die in zijn column van 29 september 2020 benadrukte: “er zijn drie miljoen mensen jonger dan dertig in ons land, en zij worden van een gewone jeugd afgehouden omdat de overheden niet in staat zijn regels te definiëren voor de manier waarop vijftien miljoen gezonde burgers uit de buurt moeten blijven van de 2,7 miljoen mensen in de risicogroepen”. Waarom steeds maar weer dat bestraffende vingertje opgeleukt met vrijheidsbeperkende maatregelen die angst – en schuldgevoelens van kijker, luisteraar en lezer doen opstuwen. Vervolgens het volk opnieuw confronteren met makkelijke maatregelen, waarvan sommige door het openbare karakter wel en andere door het besloten karakter niet gecontroleerd kunnen worden.
Wel of niet mondkapjes, wel of niet doorluchten, geen publiek bij sportwedstrijden, sluiten van horeca gelegenheden om 22.00 uur, openbare en huiselijke bijeenkomsten met een beperkt volume aanwezigen, thuiswerken, registratieplicht. Goh, wie had dat kunnen bedenken! En wie mogen dat gaan controleren zonder het op kunnen leggen van sanctie maatregelen? De winkelier, de café baas, de firma beheerder, de stadion directeur, de recreatie uitspanninghouder? De BOA’s? Of moeten STASI-achtige maatregelen genomen worden om ook achter de huisdeur te kunnen vaststellen of men zich aan de regels houdt? De regering legt de verantwoordelijkheid weer op het bordje van anderen en wil zelf niet voor de nare gevolgen opdraaien. Wil blijkbaar de handen schoon houden.
De kritiek groeit met de dag, maar vaak wordt met de vinger naar anderen gewezen om zichzelf te kunnen behoeden voor het volgen van vervelende beperkende maatregelen. Die kritiek groeit ook door het ontbreken van een langere termijn visie en het gebrek aan informatie over de effecten van de door m.n. Brussel luid gepropageerde open grenzen en in het verlengde de nog steeds ongecontroleerde migratie uit niet-geïnventariseerde risico landen. Nu wordt de samenleving voortdurend geconfronteerd met hap-snap beleid, het strooien met cadeautjes voor bepaalde beroepsgroepen waar een zinnig mens geen snars van begrijpt. Waarom wel een coronabonus voor ambtenaren en geen loonsverhogingen en betere werkomstandigheden voor de mensen in de frontlijn, de zorgsector? De verantwoordelijke staatsecretaris onderstreepte de reden daarvoor: de ambtenaren hadden zich zeer ingespannen tijdens de Coronacrises. Jammer dat het grootste deel van de Nederlandse samenleving daar geen beeld en geluid bij kan plaatsen. Natuurlijk kan de doorsnee burger tot 20 oktober zich ook gaan verbazen over uitzonderingen op de uitzonderingen van de geoffreerde overheidsmaatregelen.
De geestelijke vermoeidheid zal in de komende drie weken groeien door het gegoochel met data, het feit dat het licht aan de einde van de tunnel nog steeds niet aan is, het gebrek aan recreatie en ontspanning en vooral de opgebroken dagelijkse routine. We kunnen ons vanaf vandaag weer concentreren op het bijhouden welke sportverenigingen, recreatie – en amusement instanties naast de horeca en MKB gaan omvallen. Hoe groot de economische krimp voor volgend jaar zal zijn. Succes daarmee.
Voor de goede orde, ik loop in Duitsland in supermarkten en horeca gelegenheden of bij kappers wel met een mondluier op. Geen enkel probleem.