Munich Security Conference en de Nexit

De jaarlijkse ‘Munich Security Conference’ was een door de NATO en de Duitse C.S.U. gesponsorde meeting, waar enkele jaren geleden ook Poetin zijn visie op de wereld kwam etaleren.

Inmiddels is dit evenement meer en meer verwaterd door de toenemende deelname van het globalisme, met als exponent daarvan o.a. onze superster Mark Rutte. Hem viel de dubieuze eer te beurt van een huldebetoon als ‘een indrukwekkende staatsman’ (sic!) door – geloof het of niet – het miserabele zoontje van George Soros! Je moet twee keer kijken om het verschil te zien met onze Oranje telg cum Amsterdamse huisjesmelker, maar als nu nog niet alle lichten over ons ‘vaderlandse monument’ op code rood gaan is men volkomen kleurenblind…. Wat zijn wij diep gezonken met deze globalist!

Het sneue Franse minderwaardigheidscomplex ten opzichte van de USA was prominent aanwezig, zo ook de onderlinge verdeeldheid tussen ‘populistische’ realisten en zwevende decadent liberale globalisten. Het realisme van de ‘populisten’ eiste een intellectueel onderbouwde rechtvaardiging, de ratio achter het globalistische project, maar westerse élites willen slechts de kop in het zand steken voor alle kritiek, liefst met een ‘cordon sanitaire’. Leve de stilte!

China profiteert van deze struisvogelpolitiek in de globalistische ontkenning van multipolariteit, nationale belangen en waarden, kortom het fnuikende Eurocentrisme maakte er een tweede Davos van. De organisatoren omschreven de gevolgen van de globalistische ondermijning der westerse waarden en samenlevingen – de missie van Soros en zijn ‘geweldige staatsman’ Rutte – als ‘westlesness’ en haalden zelfs Oswald Spengler erbij die een eeuw geleden opzien baarde met ‘Der Untergang des Abendlandes’, waarin hij stelde dat er een eind komt aan de Faustiaanse cyclus van de westerse beschaving.

Niets schetste het verschil tussen de zelfdestructieve malaise der globalisten en de bruisende dynamiek van de USA beter dan Mike Pompeo die stelde dat de USA en Europa de vijanden van onze authentiek ‘liberale waarden’ zullen overwinnen, daarin bijgestaan door landen buiten het geografische westen die onze waarden delen.

De obligate huilebalken waren er ook: De EU topdiplomaat Josep Borrell wist te melden dat “Europe has to develop an appetite for power” (een soort Tarzan van de kippen). Een andere Tarzan, ditmaal uit Frankrijk – die er enkele dagen van afzag om zijn dissidente landgenoten in Parijs de schedel in te slaan – moest weer de staatsman uithangen met zijn Europese leger en de thesis dat hij Rusland ertoe kon bewegen om voor Europa te kiezen in plaats van China.

Dat Macron’s wolk niet veel hoger zweeft dan die van zijn Duitse collega Frank-Walter Steinmeier werd ook snel duidelijk. Deze vertegenwoordiger van de extreem linkse Sharia Partei Deutschland beschuldigde de USA van egoïsme, met het verwijt dat Trump’s regering het concept van een internationale gemeenschap verwerpt. ‘Make America great again’ zou ten koste gaan van de Europese partners, daarbij vergetend dat hij de USA alleen maar dankbaar moet zijn voor een NATO paraplu waaraan deze parasiet geen cent wil bijdragen tijdens zijn voettocht naar Canossa Utopia.

China oefent economische en politieke druk uit op de Indo-Pacific regio en Europa met het “One belt, One Road” project – waarover ik op deze pagina’s al meerdere malen schreef – en het gevaar voor de Europese veiligheid via de 5G technologie van Huawei is levensgroot. De Chinese minister van buitenlandse zaken Wang Yi wist uiteraard uit de doeken te doen wat een zegen het Chinese communisme voor de wereld zou kunnen zijn, dus ‘maak je geen zorgen over ons’!

Het grootste probleem dat Europa op dit moment bedreigt is de burgeroorlog in Libië en de invasie van ISIS in de Sahel (zie “een verhuisbericht van ISIS” d.d. 13.02 jl.), maar vijf ministers van Duitsland, Rusland, Turkije, Frankrijk en Italië wisten slechts te melden dat het spijtig is dat het wapenembargo op Libië geschonden wordt maar dat zij geen oplossing hebben voor deze kritische bedreiging van Europa op de zuidflank.

Rusland, Turkije en de drie dominante EU landen met bovenstaande grote monden over ‘hun Europa’ die ons vertellen: ‘zoek het maar uit mensen!’ Dus duidelijk niet ‘ons Europa’, iemand voor Nexit?

.