Boris consolideert

Boris werkt met luttele medewerkers in zijn ‘townhouse’ van Downing St. 10, met één agent voor de deur. Een schril contrast met Trump in het indrukwekkende Witte Huis en een leger van beveiligers en assistenten tot zijn beschikking.

Britse prime-ministers hebben ook, de jure en de facto, een minder ‘gebeitelde’ positie dan de Amerikaanse president, zoals Theresa May ondervond van haar eigen rebellerende partijleden. Maar Boris lijkt in luttele maanden zijn krachtige stempel op Londen te drukken met zijn idiosyncratische persoonlijkheid en (gebrek aan) stijl, waarbij ministers er goed aan doen in de gaten te houden wie de nummer1 is op Downing St. 10.

Het verschil met Theresa May zit hem in zijn persoonlijkheid, het zwaardere – maar handelbare – kaliber van zijn ministers en de parlementaire meerderheid; Boris scoort maximaal op die drie criteria en heeft een missie voor zichzelf gecreëerd naar analogie van Churchill’s erfenis. Het feit dat ‘the Godfather’ zijn favoriete film is dankzij de massale eindafrekening aan het eind, houdt een waarschuwing in voor wie dwars meent te moeten liggen. In tegenstelling tot voorgangers als Margaret Thatcher of Tony Blair mijdt hij alle potentiële broedermoordenaars in zijn team behalve Dominic Cummings, de ‘mastermind’ van zijn succesvolle strategische overname van de macht, maar die kan hij elk moment, naar wens, ontslaan.

Kortom, hij heeft een volmaakt mandaat met een meerderheid van 80 stemmen en die heeft hij te danken aan zijn persoonlijkheid en zijn boodschap ‘let’s get Brexit done’. Dwarsliggers werpen zich voor een stoomwals, zolang hij de kiezers geeft wat zij vragen. Een les voor een manipulatief bedriegertje genaamd Mark Rutte die zowel zijn partij als het brede electoraat voorliegt en bedriegt. Brexit staat niet alleen voor afscheid van de verderfelijke EU, maar ook voor het einde van een verderfelijk tijdperk van een zelf-destructieve ideologie die alleen maar verkeerde prioriteiten kent. Opvallend is dat zelfs linkse pers als the Guardian of een naar de LibDems neigende Economist dit fenomeen registreren, maar zelfs niet meer van de actuele Brexit onderhandeling reppen!

Boris moet nu zijn belofte waarmaken van een betere behandeling van het noorden, van meer politie en ziekenhuizen en van steun voor ‘de miljoenen die nooit rond zullen komen’ zonder zijn steuntje in de rug. Boris realiseert zich dat democratie prachtig is maar te veel democratie op dit moment zijn slagvaardigheid ondermijnt om aan deze verantwoordelijkheden te kunnen voldoen, dus hij vestigt nu de tijdelijke suprematie van N°10. In die context ziet hij de staat meer als een mechanisme dan het machtscentrum dat de overal aanwezige ‘deep state’ zo graag wil zijn, maar zal daarom ook nooit de rondom stuitende wantoestanden tolereren waarmee een wellicht goedwillende maar slechte manager als Grapperhaus mee worstelt.

Rechterhand Cummings organiseert deze centralisatie van de macht waarin ministers speciale adviseurs worden in ‘Johnson’s army’ dat voor alles loyaal is aan N°10. Op 13 februari nam daarom Said Javid, de minister van financiën, al ontslag en Cummings houdt de schrik er goed in om te garanderen dat er geen solisten uit verkeerde ideologische overwegingen opstaan.

Ik denk dat er niets fout is met het concept dat N°10, als dominante factor, leidend samenwerkt met het logge overheidsapparaat, maar het is navrant dat salonsocialisten, die centralisatie uit totalitaire gronden hoog in het vaandel hebben, hierover klagen terwijl Boris er een heel andere, constructieve missie mee dient. Boris hoeft slechts in het recente verleden terug te kijken om te zien hoe Thatcher hierin te ver ging en zal daarom de ‘checks and balances’ van de Engelse democratie scrupuleus moeten respecteren. Gelukkig heeft hij niet de totalitaire trekjes van de oppositie en is hij een stuk intelligenter dan Corbyn of Rutte. Onze zwakke opportunist ziet regeren kennelijk als een proces waarin hij voortdurend de grenzen opzoekt van ‘datgene waar hij mee weg kan komen’ door grenzen voortdurend te verleggen en te overschrijden in zijn dwangneurose om op het pluche te kunnen blijven zitten, zonder zich te realiseren hoeveel schade zijn zieke egotripperij veroorzaakt.

Bovendien weet een goede manager zijn team voortdurend aan te passen aan de gekozen strategie in plaats van die strategie aan te passen aan het zittende team, dus het is zaak dat Boris en Cummings in hun verwoording van die strategie het concept van de Britse economie renoveren en vers houden en ook weer tijdig weten te delegeren. Dat vergt ook een verversing van de ambtelijke molens die overal ter wereld ertoe tenderen ‘om alles beter te weten’. Daarom wordt het ook tijd dat Grapperhaus de bezem door zijn tot op het bot verrotte ministerie haalt. Het is een ‘testimonium paupertatis’ van een waardeloze manager als Rutte, een ‘non-valeur’ die erbij staat en ernaar kijkt maar nog steeds niet ingrijpt terwijl de Nederlandse rechtsgang gemanipuleerd wordt door een stel ellendige regenten en salonsocialisten.

Het probleem is niet dat Boris de macht centraliseert, want op dit moment is de Engelse democratie ontspoord na tientallen jaren salonsocialisme. Hij moet niet ruziën met corrupte D’66-achtige rechters en idem linkse ‘journalisten’, maar keihard de bezem erdoor halen en nieuwe gezichten introduceren. Hij moet zich nu concentreren op de essentie en lijkt dat goed te begrijpen. Wellicht is hij toch een betere manager dan vele critici vermoedden?

.