Professor Paul Cliteur constateerde in zijn column van 25 januari vrij ernstige tekortkomingen in de recensies door ‘Biblion’, een instituut dat onze bibliotheken ‘adviseert’ omtrent de aanschaf van uitleenboeken. Cliteur constateert dat het verhinderen van diversiteit op politieke terreinen nu is doorgedrongen in het metier van de ‘politieke propaganda die uit publieke middelen wordt betaald’. Pijnlijk genoeg overkwam dr. Sid Lukkassen en mij hetzelfde met de publicatie van het boek ‘De Afrekening’.
U weet het mogelijk nog: nadat het NRC (na WO-2 enige tijd verboden wegens collaboratie met de vijand…) in een boekbespreking het boek regelrecht de verdommenis in schreef, nam TPO de handschoen op en maakte met enig vertoon flink reclame voor het boek. Dat heeft de uitgever geweten… Er moest acuut een enorme hoeveelheid exemplaren worden bijgedrukt want het boek was vrijwel meteen uitverkocht. Kortom: het boek werd onder andere daardoor een eclatant succes en uit de verschillende reacties die ‘dr. Sid’ en ik kregen, konden wij zonneklaar opmaken dat het boek een adequate, juiste samenvatting bevatte van de onder de bevolking levende meningen en opvattingen. Laten we zeggen dat het boek daardoor ‘populistisch’ bleek. Die meningen en opvattingen bleken, zoals wij enkele jaren terug al vermoedden, nogal af te wijken van de meer politiek-correcte meningen zoals die ons via de MSM (b.v. NPO) bereiken. Het framen van anders- en dwarsdenkende opponenten blijkt niet langer een kwajongensstreek van VARA- en VPRO-adepten, maar is kennelijk gemeengoed geworden onder degenen die zich verlustigen aan de belastingopbrengsten middels subsidie of dienstverbanden.
Het boek heeft als uitgangspunt de gedachte hoe in een ‘Neurenberger proces’ de huidige maatschappij en met name de politieke elite eraf zou komen in dat proces. Wij meenden enkele jaren geleden al dat, gelet op het openingspleidooi (20 november 1945) van toenmalig hoofdaanklager Robert Jackson (die vertaald in het boek is opgenomen), een dergelijk oordeel negatief uit zou vallen. Ook de huidige lichting politici zou, op dezelfde uitgangspunten en oordelen zonder twijfel zijn afgeserveerd. Wie meent dat eenmaal per vier jaar een hokje roodkleuren het toppunt van democratie vormt, kan wel op het dak gaan zitten en wie denkt dat de ‘Europese Unie’ eveneens een zinderend vertoon van democratie is, kan ernaast gaan zitten. Bovendien, zo vragen wij (en de actoren in het boek) ons voortdurend af: ‘is alles moreel eigenlijk wel geoorloofd wat de wet ons niet verbiedt’?
Die prangende vragen worden in recensies, om het even of dit NRC of Biblion betreft, kennelijk maar liever niet eens meer opgemerkt. Wat schrijft bijvoorbeeld Biblion in haar (gesubsidieerde!) recensie?
De afrekening : kroniek van een getergd volk : roman /
Ton Nijhof en Dr. Sid Lukkassen. – [Soesterberg]: Uitgeverij Contour, [2019]. –
264 pagina’s : kaart ; 23 cm.
Drie broers, Ab, Theo en Frans van Nieuwtuin, respectievelijk majoor in het
korps mariniers, korpschef bij de nationale politie en manager van een
winkelbedrijf, spelen de belangrijkste rollen in deze roman. Met familieleden
en kennissen strijden zij tegen agressieve moslimallochtonen, media die kwalijke
zaken verdoezelen, laffe politici en cultuurmarxisten. Er wordt bij de Franse
kust een tanker gekaapt. Een nucleaire explosie bij Rotterdam veroorzaakt
tenminste een miljoen doden. Een militair college verwijdert de oude politici,
die beoordeeld worden volgens de richtlijnen van de Neurenberger processen
tegen de nazi’s. En dan: een nieuw type democratie? Onderaan de pagina’s
bevinden zich bronvermeldingen; met een verklarende epiloog wordt het boek
afgesloten. De roman vertolkt vooral de populistische ideeën van Sid Lukkassen.
Er is steeds sprake van onwaarschijnlijke situaties, overdreven voorstellingen
en onjuiste vergelijkingen. Desondanks, voor politiek geïnteresseerde lezers
een interessante roman. Normale druk; voorzien van een kaartje in zwart-wit.
Recensent: Drs. J.H. van Capelleveen
Nou: op het eerste oog is daar weinig op aan te merken nietwaar? Maar toch: wie goed leest ziet het venijn;
‘De roman vertolkt vooral de populistische ideeën van Sid Lukkassen. Er is steeds sprake van onwaarschijnlijke situaties, overdreven voorstellingen en onjuiste vergelijkingen’.
De in het boek voorkomende ontwikkelingen zijn echter geschetst aan de hand van praktijkgevallen zoals die in een reeks van jaren in de massamedia zijn verschenen. Deze worden in meer dan 200 (!) voetnoten gememoreerd. Er is dus allerminst sprake van ‘onwaarschijnlijke situaties, overdreven voorstellingen en onjuiste vergelijkingen’. De reacties en meningsvorming van de actoren in het boek tenslotte, kwamen tot stand op basis van de publieke reacties in de commentaarsecties van de verschillende massamedia. Deze jarenlange research wordt door deze Biblion-recensent nu afgedaan als ‘vooral de populistische ideeën van Sid Lukkassen’. Zou Lukkassen inmiddels politiek of moreel melaats zijn verklaard?
Ook wij stellen ons dezelfde – terechte –
vragen die Prof. Cliteur zich ook stelt:
Waarom zou de overheid een censor in
dienst nemen? Waarom verschaffen uitgevers niet hun eigen ‘aanschafinformatie’?
Het is met diversiteit in ons land niet goed gesteld en met de subsidiestroom al evenmin. Het wordt tijd dat we dat fijntjes laten weten. Neurenberg is nooit ver weg en de processen ook niet.
NB: inmiddels heeft NBD Biblion laten weten de tekst enigszins te zullen aanpassen. Maar de ‘subjectieve mening van een recensent’ (ééntje dus) is volgens hen gerechtvaardigd… Wij hebben NBD Biblion een vrijblijvend advies gegeven om de tekst op hun website aan te passen: ‘Via subjectieve, korte recensieteksten (de aanschafinformaties) maken wij het u gemakkelijk om een in onze kringen aanvaardbare keuze te maken uit het aanbod’.
.
Interessant dat het Neurenberg Proces als uitgangspunt wordt genomen. De huidige politieke elite zou er dan wanneer de implicaties van het Neurenberg tribunaal au serieux zouden worden genomen, niet best van af komen. Wat werd o.a. door Jackson vastgesteld? Het beginnen van een oorlog is een schending van het internationaal recht, bijgevolg een misdrijf en dus nimmer legitiem. Op deze regel bestaan evenwel twee uitzonderingen. De verdedigingsoorlog is gelegitimeerd en een oorlog begonnen op basis van een mandaat van de VN Veiligheidsraad is niet in strijd met het internationaal recht. Er komt nog iets bij. Conform art 2.4 van het VN Charter behoren staten zich onderling naar elkaar toe aldus te gedragen:” All Members shall refrain in their international relations from the threat or use of force against the territorial integrity or political independence of any state, or in any other manner inconsistent with the Purposes of the United Nations.”
Opmerkelijk is dat Sta-Pal zich onder 4 van haar beginselen inzet voor een “hecht Atlanties bondgenootschap”.
Laat het nu bij uitstek deze organisatie en individuele leden daarvan zijn die er blijk van geven het internationaal recht als een inhouds en betekenisloos begrip te beschouwen. Een opsomming die verre van volledig is. Individuele leden die het internationaal recht negeren en bijgevolg bij voortduring schenden. Operatie Ajax 1953 Iran waar art 2.4 geschonden werd door UK en US. De aanval op Egypte in 1956 door Israel, Frankrijk en UK. De oorlogshandelingen van Frankrijk in Indochina van 1945 tot 1954, de . oorlogshandelingen van de US in Vietnam vanaf 1955 tot 1975. De aanval van Israel op Egypte, Jordanie en Syrie in 1967 was het vervolg op de structurele schendingen van internationale verdragen door dat land. De aanval in de Varkensbaai in 1961 door de US is ook te karakteriseren als een schending van de soevereiniteit van een onafhankelijk land. Om naar de meer recente geschiedenis te gaan, is de aanval van de US op Afghanistan 2001 als een oorlogsmisdaad te kwalificeren, immers kan het ( beweerdelijke) wangedrag van een private organisatie, in casu al Qaida, nimmer als casus belli fungeren tegen, in dit geval Afghanistan. Iraq is genoegzaam bekend en het gedrag van de beide initiële actoren UK en US is zonder meer als oorlogsmisdaad te kwalificeren. Bij beide aanvallen, Afghanistan en Iraq ontbraken de criteria die deze oorlogen hadden kunnen legitimeren. Aanvallen op US en UK vanuit Afghanistan en Iraq en mandaten van het UNSC. De latere deelname van Nederland aan beide oorlogen betekent eveneens een schending van het internationaal recht en degradeert Nederland tot de status van illegale agressorstaat. In het geval Libië werd door een aantal leden van de Nato het VN mandaat tot de instelling van een no flyzone boven Libië illegaal opgerekt tot het uitvoeren van bombardementsvluchten boven Libie. Libië vertoonde geen agressie naar een derde land Met betrekking tot de aanval op Joegoslavië was er geen mandaat van de VN Veiligheidsraad en was evenmin sprake van Joegoslavische agressie jegens een derde land. De aanwezigheid van derde, NIET door de legitieme Syrische regering uitgenodigde landen in Syrie, is een oorlogsmisdaad. Rusland , Iran en Hezbollah zijn 3 entiteiten wier aanwezigheid is gelegitimeerd op grond van de uitnodiging daartoe door de Syrische regering. En ja hoor. Nederland als het meest slaafse vazalletje van het US Imperium staat in al die gevallen weer vooraan om een wit voetje te halen bij het Imperium. Rob de Wijk, hoogleraar internationale betrekkingen, kan dan wel beweren dat Nederland een soeverein land is. Dat is wishfill thinking. De werkelijkheid ziet er anders uit. Een manier om dat onomstotelijk te bewijzen is de aankondiging vanuit Den Haag dat Nederland het Nato lidmaatschap gaat opzeggen. Hoe lang gaat het duren voordat vanuit Rammstein de eerste US para’s landen op het Binnenhof? .Gelukkig kan vastgesteld worden dat de mondiale unipolariteit sinds 1990 zal worden afgewisseld door een multipolaire wereld. De hegemonie van het US Imperium brokkelt langzaam af. Het gegeven dat Sta Pal zich kennelijk bekommert om een hecht Atlantisch bondgenootschap is een contradictio interminis met de wijze waarop de implicaties van het Neurenberg proces worden gewaardeerd door de schrijver van het boek “de afrekening “, immers zijn het juist de leden van dit hecht Atlantisch bondgenootschap die zich het minst gelegen laten liggen aan respect voor het Internationaal Recht zoals dat o.a. verwoord werd door Jackson
Ik kan de auteur van dit stuk ‘ongerust’ stellen: het is bij ons in de Vlaamse gemeenschap niet anders. Censuur, autocensuur en politiek correct denken beheersen zoals elders in Europa het toneel. Daar worden alleen nog drama’s opgevoerd. Criminaliteit wordt verdoezeld als het om allochtonen gaat, de slachtoffers worden daders, en omgekeerd. De uitingen zoals die in de roman gedaan worden, zijn helemaal dezelfde als hier. De stemmen die volautomatisch gesmoord worden, noemt men dan voor het gemak populistisch, terwijl ondertussen de elites hun eigen elitaire populisme hebben ontwikkeld. Ooit zal zich dat wreken.
Beste Ton,
Prima reactie van jou over de opstelling die Biblion en haar recensenten kiezen ten opzichte van boeken die in hun ogen “niet-politiek-correct” zijn, of in andere woorden die lezers bewust zouden kunnen maken wat er nog meer speelt in deze wereld waar het kwaad, de feiten van kwade dingen, en de leugenachtige ideologie die dagelijks in allerlei talkshows wordt verspreid. De mensen mogen de waarheid en de werkelijkheid niet kennen. Ik heb jullie boek nog niet gelezen, moet het nog bestellen, maar het boek met essays van Paul Cliteur en andere auteurs heb ik wel grondig gelezen. En ik was geschokt om te lezen hoe de Biblion resencente er een zooitje van maakte in haar commentaar. Twee artikelen uit dat boek gaven mij een heel nieuw inzicht in de geschiedenis van de Kathedralen en de ontwikkeling van het gender-denken. Het eerste was een prettige aanvulling op wat ik al wist, hier in Spanje kun je nog heel wat restanten vinden van de samenlevingsvorm rond kloosters en kathedralen, vlak bij mij in Simat de Valdigna is een klooster van de Cistencers uit het jaar 1050 etc.
Het essay van psychiater Esther van Fenema en Bas Hengstmengel heb ik met stijgende verbazing gelezen. Een geweldige uiteenzetting over hoe men alle verschillen tussen mensen, mannen en vrouwen, wenst weg te psychologiseren met een waan aan ideeën waarin de persoonlijkheid van een mens tot een momentopname wordt gereduceerd. Afschuwelijk deze denkbeelden, niet raar dat mensen daar uiteindelijk volslagen gek van worden, want ieder redelijke gedachte of rationeel houvast ontbreekt. Ook dit boek verdient een uitgebreide belangstelling en moet beschikbaar zijn voor iedereen die bezorgd is over de toekomst van de jonge en komende generaties.
Mijn eigen boek De Commune van Rotterdam werd in 2016 ook geweigerd door Biblion, was niet relevant. Ik heb nooit hun reactie gelezen. Maar ook dit boek sijpelt langzaam binnen bij mensen die zich afvragen hoe het nou concreet gaat in een socialistische samenleving waarin geen enkel mens nog gebonden is of verantwoordelijk is voor de ander.
Ik verwacht niet dat Biblion zijn opstelling gaat veranderen; gelukkig zijn komen er steeds meer sites zoals Sta-Pal die deze kritische literatuur wel de aandacht geven die dit verdient. Dank hiervoor.