Ursula trekt een veel te grote broek aan

Er dreigt een tweede Syrië op de Europese zuidflank. Erdogan stuurt Turkse troepen naar Libië en de de navelstarende EU is noch in staat om met het Syrische noch met het Turkse probleem om te gaan, terwijl Iran op de achtergrond een toenemende nucleaire bedreiging vormt waar de EU niet eens naar durft te kijken in haar struisvogelpolitiek…

‘Global player’ Trump heeft geen trek meer in de Islamitische ellende, noch in Afghanistan noch in Iraq en Syrië, terwijl de megalomane sultan Erdogan bewust op een tweede Syrië aanstuurt. Europa is niet klaar voor een rol als ‘global player’ om dat te voorkomen, dankzij kleine mensjes in Brussel die slechts ideologische in plaats van praktische prioriteiten kennen.

De intrigant Poetin ruikt zijn kans en stookt daarom het vuurtje, als gebruikelijk, nog eens op als lachende derde. De nummers één en twee van de Europese Commissie zijn dilettanten, vele maten te klein om deze geopolitieke hete aardappel te hanteren. De tragische brokkenpiloot Ursula von der Leyen is de Duitse Ollongren en de narcist Timmermans eet, zo te zien, slechts hete aardappels, hoe meer hoe liever. Kortom, Europa is niet in staat om de zoveelste uitslaande brand, nu op onze zuidflank, te voorkomen laat staan te blussen.

Desondanks meldt Ursula von der Leyen’s overmoedige agenda dat de EU ‘een grootmacht in de geopolitiek’, een ‘global player’ moet zijn, maar daarmee trekt zij een veel te grote broek aan. De enige in Brussel die voldoende prestige en een realistische kijk op de mondiale politiek heeft, heet Nigel Farage, die juist juichend afscheid neemt. Wat lieten Xi, Trump en Poetin zich gelegen liggen aan het povere amateurtoneel van Federica Mogherini? Die voormalige Rode Brigade communist kon niet eens de woorden ‘geopolitieke strategie’ spellen, maar grossierde wèl met Juncker en Timmermans in achterbakse, salonsocialistische praktijken met de hulp van Soros.

Wat is de actuele bedreiging voor Europa naast de huidige migratie explosie? Sinds de Arabische lente, waar met name Obama héél weinig van begreep, woedt er al minstens vijf jaar lang een omineuze burgeroorlog in Libië waarvan Europa zich geen rekenschap geeft.

De ‘warlord’ Khalifa Haftar probeert Tripoli in te nemen en zijn al even onzalige concurrent Fayez al Sarraj is daarom bij Erdogan gaan aankloppen; de lont zit al in het kruitvat met alle, inmiddels overbekende, risico’s voor ons. Dit was hèt recept voor deze tweede ‘proxy’ oorlog waarin bekende acteurs als Egypte, Saudi, de Emiraten, de eeuwige intrigant en onruststoker in Moskou en Frankrijk, dat ook al niets beters te doen heeft in eigen land, met Haftar meedoen, terwijl Erdogan en Italië achter Sarraj staan. Deze heeft weinig in de melk te brokkelen maar is door de UN formeel erkend.

Er geldt een wapenembargo maar Erdogan verzendt wapens met scheepsladingen en heeft nu ook al troepen gestuurd, want zijn gerotzooi in Syrië is uiteraard niet genoeg omdat de megalomane sultan geïsoleerd is geraakt. Nu heeft hij Arabische vrienden nodig, dus hij koestert zelfs zijn relatie met de Moslim Broederschap, nog meer dan voorheen. Alleen kapitein Carola Rackete en haar NGO-mensensmokkelaars gedijen nog in deze explosieve situatie met hun illegale praktijken.

De ‘frisse jongen’ Erdogan stuurt ondertussen ook het merendeel der subversieve Nederturken en Duitse Turken uiterst negatief en subversief aan en stookt het vuurtje van het eeuwige geschil met Griekenland weer op via het Griekse eiland Kreta, waar Sarraj hem illusoire ‘rechten’ toekent in de omliggende Aegeïsche wateren; de Grieken staan meteen te steigeren.

De Moslim Broederschap mobiliseert nu ook al Jihadi’s om via Libië snel bij de 72 maagden te geraken, waarop hun aartsvijand Egypte zich genoodzaakt ziet om eveneens troepen te sturen. Hopelijk zijn er genoeg maagden voor alle maniakken.

Het is een kruitvat van ongekende dimensies waar Ursula haar ‘topdiplomaat’ Josep Borrell op afstuurt in haar droom van een federale, salonsocialistische statengemeenschap die niets minder dan ‘een leidende rol in de wereld op zich neemt z o n d e r (sic!) machtspolitiek’, zoals haar dwaze agenda vermeldt (niet al te moeilijk als je geen enkele macht hebt). Een tandeloze, ‘inclusieve quasi-Global Player’ die achter de coulissen van het wereldtoneel angstig rondsluipt op geitenharen kousenvoetjes! Libië is enerzijds een doorgangsland voor alle ‘zwarte parels’ op weg naar de vermeende vetpotten van Europa èn anderzijds een ‘safe haven’ voor alle Islamitische terroristen uit de Afrikaanse buurlanden. Bovendien levert het land olie en aardgas aan Europa, dus er is voldoende aanleiding om competente onderhandelaars op dit rampendossier te zetten die ook het benodigde prestige hebben om enige ‘impact’ te maken, in plaats van het trieste duo Ursula & Josep. Ook het feit dat Italië en Frankrijk hier lijnrecht tegenover elkaar staan is typerend.

Italië steunt Sarraj om de stroom der migranten te stemmen maar Macron steunt, via een relatie met Haftar, de Franse olieboer Total in hun pogingen om het Italiaanse ENI van de Libische olievelden weg te houden. Navrant dat Total ook al zo’n gewetenloze rol speelde bij de bloedbaden in Zuid Sudan waar olie belangrijker was dan onpeilbaar menselijk leed. Wat is er nieuw in deze wereld? Dat Duitsland nog een mislukte vredesconferentie organiseerde was een kortstondige blip op de radar.

Kortom, zolang de EU niet met één stem spreekt – en dat is axiomatisch – kan zelfs een echte diplomaat het vergeten nadat de volstrekt nutteloze Federica Mogherini jaren lang de hele wereld, vanaf haar comfortabele pluche, risicoloos tot terughoudendheid, de-escalatie of dialoog had opgeroepen. Haar wanhopige incompetentie heeft jarenlang de toon gezet voor Europa’s ‘geopolitiek’, bijvoorbeeld toen Italië de erkenning van Juan Guaidó als overgangspresident van Venezuela torpedeerde met een veto omdat de laffe Mogherini zelfs de EU landen toestond elkaar onderling tegen te werken. Mogherini wrong zich in bochten om, ondanks de tastbare bewijzen van Iran’s nucleaire aspiraties, bij de ayatollahs in Teheran in een goed blaadje te staan door alleen maar ja te knikken met een lap om haar hoofd, net als onze ‘buitenlandse zaken figurant’ Kaag. Het is niet te bevatten dat de EU nog steeds Trump – uit pure linkse hufterigheid – tegenwerkt en de misdadige ayatollahs in Iran geen strobreed in de weg legt!

De buitenlandse politiek van de EU is een fata morgana, een sprookje van een EU die nog in een welhaast ‘paradijselijke staat’ verkeert zoals in het scheppingsverhaal, waarin nog geen vrienden of vijanden bestonden. Dat buitenlandse politiek niets anders dan machtspolitiek is tonen Trump, Xi en Poetin dagelijks, maar zachte eieren als Mogherini en de dronkenlap Schulz leefden op hun eigen roze wolk. Het nieuwe duo Ursula & Josep is van soortgelijk kaliber, zij het hopelijk zonder de ‘early morning sherry’ bij het ontbijt van Schulz. Josep Borrell ziet in ieder geval het sleepanker van deze erfenis en waarschuwt voor de status quo en het risico om speelveld in plaats van speler te zijn, maar de eigen belangen der lidstaten gaan nog steeds voor conform het Europese axioma.

Moet er eerst een tweede uitslaande brand op onze drempel ontstaan met opnieuw honderdduizenden doden en nog eens een miljoen vluchtelingen voordat de navelstarende, narcistische EU zich realiseert dat het loze, miljarden verslindende geleuter van Timmermans over het klimaat ondergeschikt is aan het acute migratie probleem in al zijn varianten? De gevaarlijke intrigant Poetin en zijn maatje Erdogan zien die Brusselse clowns voor wat zij zijn, een ‘quantité négligable’, en aarzelen geen seconde om de lont in het Libische kruitvat te steken voor hun eigen destructieve belangen.

Het lijkt erop dat de EU nooit de adequate oplossing voor dit probleem kan zijn, maar juist de gevaarlijke, complicerende factor.

.