Het zit erop. Ze zijn weg. De Britten, gesteld op hun onafhankelijkheid zoals zij dat al eeuwen zijn, zijn vertrokken uit het verstikkende gedrocht dat de Europese Unie heet. De diplomatie erover duurde ellenlang, er zijn bewindslieden over gestruikeld -ik ben blij dat ik niet in de schoenen hoefde te staan van oud-premier Theresa May, die zowel bij Brussel als bij voor- en tegenstanders van de Brexit gewoon geen goed meer kón doen- maar de klus is geklaard.
Hoe het nu economisch verder moet, zal mij persoonlijk een zorg zijn. Er is meer in de wereld dan alleen maar economie, grootkapitaal en multinationals. Krantenkoppen schreeuwden al dat de koers van het Britse pond sterling als gevolg van de Brexit was gedaald, maar de grafieken erop naslaand, blijkt dat het pond in het afgelopen decennium al twee keer eerder op dezelfde koers stond en dat de koers van het pond zo nu en dan behoorlijke pieken en dalen vertoont. Is dat dramatisch? Nee, dat is het helemaal niet, dat is normaal in de economie. Het betekent namelijk dat je potje Marmite of je flesje Worcestersauce in de winkel een paar cent duurder wordt als het pond hoog staat en weer goedkoper wordt als het pond laag staat.
Dat laatste gebeurt in de praktijk natuurlijk overigens nooit, althans niet in Nederland; hier wordt alles altijd alleen maar duurder. En straks is het de Europese Unie die roet in het eten gaat gooien, want die gaat -kinderachtig als Brussel is, zoals het zich de afgelopen tijd ook gedragen heeft- de Britten natuurlijk pesten met importheffingen op Britse producten voor de continentale markt, want Brussel is natuurlijk bijzonder hevig gefrustreerd over het vertrek van de Britten uit de Unie. Ook wordt er al met de vinger gewapperd dat de bureaucratie bij im- en export zal gaan toenemen. Dat kan allemaal wel zo zijn, maar recentelijk heb ik een werkelijk alleraardigst stukje gelezen van een im- en exporteur die in treffende bewoordingen uit de doeken deed dat juist door de kómst van de Europese Unie de bureaucratie en de stapels papierwerk voor in- en uitvoer buitensporig waren toegenomen! En daar houdt zich dan ook nog eens een heel leger aan door de belastingbetalers gefinancierde ambtenaren mee bezig…
Voor een tripje naar Engeland zal er vast niet veel gaan veranderen. Of je nu per vliegtuig, per ferry of via de Chunnel naar Engeland ging: je moest toch al je paspoort laten zien. De Britten participeerden niet in het verdrag van Schengen, waarvoor ze een uitzonderingspositie hadden bedongen. De grens met Groot-Brittannië is dus nooit echt open geweest en wat dat betreft gaat er dus niets veranderen. Zelf ben ik in de afgelopen decennia al een aantal keren de Noordzee en het Kanaal overgestoken. Ik kom er graag en dat zal ik blijven doen. Ik heb er een aantal goede vrienden wonen en het plezier van een vakantietripje overseas ga ik niet laten vergallen door me druk te maken over “de” economie waar ik zelf toch geen grip op heb, of over kissebissende politici over im- en exportheffingen. Desnoods koop ik mijn potje Marmite of flesje Worcestersauce daar wel. Lekker goedkoop als het pond toch gezakt is.
De Britten kunnen voortaan weer hun eigen weg bewandelen, zoals ze dat altijd gedaan hebben op een slordige 45 jaar EU-lidmaatschap na. Er is zelfs voor de een speciale herdenkingsmunt geslagen voor deze historische gebeurtenis, een 50 pence-stuk met de tekst “Peace, prosperity and friendship with all nations 31 January 2020”. Dat liet de zogenaamde “remainers” (of beter gezegd remoaners) ontsteken in een huil van woede en een oproep tot boycot van die munt, waarop journaliste Julia Hartley-Brewer een prachtfoto maakte met de tekst: “I entreat any despairing Remoaners to hand all of their unwanted Brexit 50 pence pieces over to me. In return, I will give them 20 pence back and tell them what they are allowed to spend it on. That way they can happily go on pretending that they are still living in the EU and Brexit has never happened”. Het spreekt vanzelf dat ik tranen met tuiten heb gehuild. Van het lachen, that is.
Maar Julia Hartley-Brewer heeft hiermee echter wel degelijk een sterk punt: de bemoeizucht van Brussel in alle geledingen van de samenleving en de wijze waarop dit gestalte wordt gegeven. Want waar meent een zelfuitgeroepen, op een gemeenschappelijke markt gericht handelsblok(!) een eigen president, een eigen regering, een eigen parlement, een eigen grondwet, een eigen rechtspraak, een eigen centrale bank, een eigen munt, een eigen belastingheffing, een eigen vlag, een eigen hymne en -God verhoede- een eigen leger, een eigen politie en een eigen FBI voor nodig te hebben?
Ik wens het Verenigd Koninkrijk en haar inwoners alle voorspoed, alle goeds en alle succes toe in hun vrije toekomst.
.
Wat heb ik genoten van de afscheid toespraak van Nigel Farage in het zgn Europese Parlement. Geweldig. Jammer dat “?Rule?Britania?” niet is ingezet, dat zou de vlaggetjes compleet hebben gemaakt. Zijn wij de volgende?
Ook mijn hartelijke gelukwensen aan het Britse volk.
En laten we wel wezen, nu hebben ze remoaners, en driekwart eeuw geleden hadden ze de BUF volgelingen van Oswald Mosley, landverraders zijn toch van alle tijden.
Laat dat dus de pret vooral niet drukken.
De Britten zijn gesteld op hun onafhankelijkheid, las ik.
Dat wás Nederland óóit ook; maar o.l.v. Pinokkio Rutte is onze onafhankelijkheid verkwanseld aan een dictatoriale EU. Het “prettige” gevolg voor Rutte is dan wel dat hij geen enkele verantwoordelijkheid meer hoeft te dragen, : álles in opdracht en overeenkomstig de afspraken met de EU-dictators, zal hij zeggen.
Tot mijn grote vreugde hoorde ik vanavond de ex-president (door wie gekozen eigenlijk ?) Donald Tusk reageren op het vertrek van het VK uit de EU. Tusk verklaarde te denken én te vrezen dat de Britten zullen worden gevolgd door nog meer landen die de EU gaan verlaten. Ik hoop en bid zéér vurig dat hij, Tusk dus, nu eens een keer gelijk krijgt.