Afgelopen week liepen tienduizenden parasieten in Madrid – letterlijk – feest te vieren op kosten van hun belastingbetalers, in naam van de U.N. en de I.P.C.C. Hun slaafse discipel Rutte liep daar rond te bazuinen hoe het oliedomme Nederland bezig is met een rituele zelfmoord om het knapste jongetje van de klas te zijn.
U kent het wel, het schijnt iets met het klimaat te maken te hebben, maar het is niets dan twee weken lang ‘hoeren en snoeren’ tot in de vroege ochtenduren, om na de lunch aan te schuiven voor het ontbijt apéritief. Een weerzinwekkende vertoning, omdat de laatste orgie van deze charlatans in Katowice nauwelijks voorbij is, waarmee de parasitaire U.N. enkele miljarden per jaar wegpist van uw en mijn belastinggeld!
Ook liepen Europese leiders vorige week als bedremmelde, kleine jongetjes op de NATO top in London rond, waar zij van Donald Trump de mantel wéér uitgeveegd kregen omdat zij miljarden wegpissen aan dat klimaat, maar de verdediging van Europa liever “outsourcen’ aan de U.S.A. Een tweede ronduit beschamende vertoning in één week, waarover Macron ook weer het hoogste woord had met de opmerking dat NATO ‘braindead’ zou zijn!
Over Macron gesproken: Enkele weken geleden ‘vierden’ de ‘gilets jaunes’ hun eerste verjaardag, maar hun notoire laagvlieger Macron is toon-doof voor zijn kiezers. Hij ziet kans om, al meer dan een jaar lang, à la zijn grote bewonderaar Rutte iedereen ‘suf te lullen’ met zijn irrelevante babbels maar wenst in zijn zelfingenomenheid totaal niet te luisteren naar het Franse volk (dat zal menige Nederlander ook héél bekend voorkomen)
In het weekend van 16 op 17 november zagen de ‘gilets jaunes’ hun eerste verjaardag passeren, zonder ook maar de minste appreciatie van hun problemen door het Elysée. Integendeel, de overheid zag zelfs kans om de toegestane demonstratie op de Place de l’Italie enkele minuten voor het begin te verbieden omdat er in Frankrijk nu eenmaal veel agressief volk los op straat rondloopt dat dol is op een opstootje. Zo ontaardde die ‘verjaardag’ in urenlange confrontaties waarbij een hele wijk naar adem snakte dankzij het traangas, maar de grote, onschuldige kern blijven nog steeds bona fide ‘gilets jaunes’, mensen die slechts één probleem kennen en dat is het gevreesde maandeinde…
Maar Macron had aan het einde van de dag, na één jaar van demonstraties, nog steeds niet door dat het hen slechts om die eeuwig weerkerende angst voor het maandeinde ging, en putte zich uit in verwijten aan de provocateurs die zich onder de demonstranten hadden gevoegd, zonder één woord van begrip voor de serieuze problemen van miljoenen van zijn landgenoten! Volstrekt Oost-Indisch doof.
Als kers op de taart kwam de volgende dag, toen de onrust in alle vroegte weer dreigde op te laaien, de préfect van de Parijse politie, Didier Lallement naar de Place de l’Italie waar een eenzame, keurig geklede brave dame hem aansprak en zich bekend maakte als ‘gilet jaune’.
Lallement is de reïncarnatie van Ollie B. Bommels spreekwoordelijke ambtenaar Dorknoper; deze over het paard getilde narcist vergat in zijn botte reactie dat de gedragscode van ‘la police nationale’ (art. R.434-29) duidelijk stelt dat de politie neutraal is, zonder politieke standpunten: “Le policier est tenu à l’obligation de neutralité”.
De arrogante vlerk draaide zich om en liep weg terwijl hij over zijn schouder de brutaliteit losliet: “Nous ne sommes pas dans le même camp, madame”. Deze stomme ‘faux pas’ haalde in luttele seconden de nationale en internationale media, zelfs het zelfingenomen Elysée werd ruw wakker gemaakt op de vroege zondag ochtend. De élite had een uitglijder gemaakt, want hij stelde zich glashard, volledig in strijd met de gedragscode van de ‘Police Nationale’, lijnrecht tegenover een keurige dame van middelbare leeftijd die het vast en zeker ook niet breed heeft maar die hem op correcte wijze aansprak, met een ‘dédain’ alsof zij lucht was.
Zo’n botte geste spoort geheel met de toon van Macron’s identieke attitude, dus juristen, politie en regering moesten zich de hele dag in bochten wringen om recht te praten wat niet alleen subjectief maar ook juridisch krom is. Ondanks het feit dat Macron, zoals zovelen van zijn voorgangers, te laf is om – de al een halve eeuw uitgestelde maar broodnodige – binnenlandse hervormingen door te voeren die Margaret Thatcher destijds wèl in Engeland doorvoerde in een keiharde machtsstrijd met vakbondsleider Hugh Gaitskell, decreteren Brussel en hij zelf wèl brutaal zulke hervormingen in de EU, o.a. aan buurman Italië.
Zo probeert hij zich al enige tijd te positioneren als erfgenaam van Europa’s ongekroonde leidster Angela Merkel. Daarbij probeert deze opportunist de EU lidstaten een poot uit te draaien met een gemeenschappelijk budget en één (uiteraard Franse) EU minister van financiën. Ook dat stuit gelukkig op véél weerstand, want slechts Macron wordt daar beter van. Vergeet niet dat het naïeve Nederland per hoofd van de bevolking al de grootste netto betaler is aan de geldverslindende EU, dus hopelijk kan Wopke Hoekstra ons daarvoor behoeden, ook al zal de globalist Rutte zijn ziel, en daarmee ons land, graag voor de zoveelste keer verkopen, net als Lubbers voorheen.
Europa heeft Moskou met sancties gestraft doch plots gaat de ‘would-be’ keizer Napoléon II nadrukkelijk aanpappen met Moskou en stoot de rest van de EU daarmee voor het hoofd. Maar zelfs Moskou is niet gecharmeerd van zijn plannetjes, want Poetin heeft een andere kijk op de wereld.
Deze 180° draai is goedkoop opportunisme, bijvoorbeeld het voorstel om Rusland zijn stemrecht in de Raad van Europa terug te geven of de privé-uitnodiging aan Putin voorafgaand aan de G7 meeting.
Franse diplomaten kregen de instructie om ‘een nieuwe, ontspannen visie ten opzichte van Rusland te ontwikkelen’.
Ook zijn houding jegens de NATO, waarover ik schreef op 9 november in ‘de aasgier heeft een dikke duim’ is een opportunistische ‘faux pas’ die slechts zijn persoonlijke belangen dient om als Napoléon II tot keizer van Europa gekroond te worden, waarbij hij Rusland in zijn kraam probeert in te passen. Deze week speelt de NATO top in London en dan zingt hij wel weer een toontje lager als Donald Trump het klasje nutteloze wanbetalers op het matje roept.
Omdat de EU uiteraard totaal geen buitenlandse politieke visie heeft, behalve de inlijving van ‘steeds meer lammen en blinden’ zoals Albanië en Macedonië, probeert Macron zijn eigen weg te vinden in de ontwikkeling van een nieuwe wereldorde. Dat de USA en China, om een paar leidende landen te noemen, weinig of geen boodschap hebben aan een land dat leeft in delusies van vervlogen grandeur, deert Macron niet, want een deel van zijn visie is sowieso het afreageren van het typische Franse minderwaardigheidscomplex jegens de Angelsaksische wereld.
Ten gevolge van de EU sancties tegen Moskou is Macron, noodgedwongen, Poetin’s enige potentiële gesprekspartner in Europa, maar de EU is een dermate zwakke gesprekspartner dat Macron hooguit gezien wordt onder het motto ‘ in het land der blinden is éénoog koning’.
Omdat Rusland niet tot enige zelfkritiek in staat, noch bereid is inzake hun bruut optreden in de Krim, de Oekraïne of de moordpartij van MH-17, probeert Macron zich nu op goedkope wijze met Poetin’s visie te vereenzelvigen teneinde daar ‘een bruine arm’ te halen, maar of het veel helpt om alleen maar tegen Trump en de NATO aan te trappen betwijfel ik ten zeerste. Dimitri Trenin, de leider van het Moskouse Carnegie-Centrum, meent dat noch Rusland noch de EU een klare visie hebben op de toekomst der geopolitieke of bilaterale betrekkingen met de EU.
Realistisch bezien figureren beiden op dit moment als spelers van het tweede plan, waarbij Rusland een arm derde wereld land is met grondstoffen en kernwapens, een soort ‘super Iran’ dat geleid wordt door een kleptomane moordenaar met illusies van tsaristische grandeur, terwijl Europa verloedert in het salon-socialisme dat al enkele decennia met een fnuikende bureaucratie de Europese industrie verstikt en politiek meer en meer afdwaalt naar Big Brother’s Utopia. De Duitse auto industrie ziet zich geconfronteerd met steeds meer onhaalbare eisen van de EU-‘deugmensen’ die op hun wolk boven Brussel leven en krijgt daar meer en meer last van.
Poetin kijkt sowieso meer naar (centraal) Azië uit angst dat het land door een steeds assertiever China volkomen overvleugeld gaat worden en nog meer geïsoleerd zal raken. China heeft, ondanks Trump’s harde aanpak, ruime armslag want Japan heeft decennia lang pas op de plaats gemaakt en speelt daarom slechts een tweede viool terwijl India’s oercorrupte bureaucratie – zo mogelijk nog verstikkender dan die van Brussel – de ontwikkeling van het land vrijwel blokkeert.
Hoe Macron zijn voorstellen voor Europese veiligheid middels een Europees leger (uiteraard ook onder leiding van Frankrijk) voorstelt is een mysterie, maar vanuit de megalomane Russische optiek is een terugkeer naar de jaren ’90 (of zelfs 2013) ondenkbaar, terwijl Macron slechts probeert om Poetin zo ver te krijgen dat deze hem een figuurlijk klopje op de schouder geeft.
Poetin zou graag de EU losweken van de USA – iets waartoe de opportunist Macron volledig bereid is ter meerdere persoonlijke glorie – maar past wel op dat hij China niet schoffeert, want in hun onderlinge verhouding zijn de bordjes sinds de val van de muur drastisch verhangen.
Uiteraard zijn er voldoende EU lidstaten die toch liever verder parasiteren op Trump’s steun aan de NATO, het linkse Nederland van het gebroken geweertje voorop, dan met Macron’s globalistische dagdromen mee te doen, maar met een globalist als Rutte moeten wij dagelijks op onze tellen passen!
De Baltische en centraal Europese landen hebben nog vers in hun geheugen gegrift staan hoe de hak van de Russische laars hen decennia lang in de modder heeft getrapt en passen wel op voor Macron’s fratsen. Zelfs de scheidende EU president Donald Tusk reageerde op Macron’s hysterische interview in ‘the Economist’ met de uitspraak dat Rusland niet de strategische partner maar wèl het strategische probleem is. Kortom, deze ‘idée-fixe’ van Macron doet denken aan Obama’s ‘reset strategy’ die al evenmin tot iets goeds leidde, want geef Poetin één vinger en je hele hand is weg.
Macron gaat, in zijn grootheidswaanzin, nog véél verder dan Obama’s bewezen stommiteiten, hetgeen gelukkig veel weerzin opwekt en dat heeft Poetin beter in de gaten dan het mannetje Napoléon II.
Ziedaar “het ideale Europa waaraan wij zo ontzettend veel te danken hebben” – volgens globalisten als Rutte en zijn medeplichtigen van D’66, GL en de PvdA – wij, als allergrootste EU-nettobetalers per hoofd van de bevolking!? Wat een ontzettend slechte grap!
Een pervers feestje voor salon socialisten, met het grijpgrage handje van Timmermans in uw ene zak om miljarden voor zijn klimaat hobby uit te geven en het kleffe handje van Macron in de andere zak ter bekostiging van zijn globalistische megalomanie.
De econoom Milton Friedman, Nobel Prijs laureaat anno 1966 heeft gezegd: ‘socialism is a disease a country may very well never recover from’. Wat zou het mooi zijn als goedgelovige vaderlandse kiezers de intrigant Rutte c.s. eens op feiten afrekenen en wij onszelf belonen met een Nexit…
.