Schuld van de Joden

Antisemitisme is een muterend virus. Het past zich aan de tijden aan. Momenteel wordt het niet meer gepast gevonden om Joden te demoniseren, na de Holocaust. Dus wordt in plaats daarvan door antisemieten de Joodse staat gedemoniseerd. De inwoners worden niet meer als “Joden” aangeduid, maar als “zionisten” of “kolonisten”. Die zouden zich – net als Joden vroeger – weer standaard misdragen en wreed zijn.

Een virus muteert en vertoont daardoor meerdere gedaanten. Een gedaante die de laatste tijd vaker de kop opsteekt is het om de Joden de schuld geven van antisemitisme. Dit is uiteraard ook een vorm van antisemitisme. Het zijn immers Jodenhaters die schuldig zijn aan antisemitisme, niet de Joden zelf. Het omgekeerde beweren – ‘blaming the victim’ – heeft al een lange historie bij Jodenhaters, bijvoorbeeld bij de nazi’s. Het staat dan ook opgenomen als voorbeeld van antisemitisme in de internationale definitie daarvan (onderschreven door zowel de Nederlandse regering als het Nederlandse parlement):

“Het beschuldigen van de Joden dat ze als volk verantwoordelijk zijn voor echte of gefantaseerde wandaden, gepleegd door een Joodse persoon of groep, of zelfs voor daden gepleegd door niet-Joden”.

Toch zie je deze variant steeds meer opduiken, de afgelopen weken bijvoorbeeld zowel in Engeland, Nederland als België. Zo werd in Engeland de verkiezingsnederlaag van Jeremy Corbyn toegeschreven aan een Joods complot, bijvoorbeeld door het antisemitische Hogerhuis-lid Jenny Tonge. De Volkskrant citeerde haar (trouwens zonder nuancering):

“[Tonge] beweerde dat de opperrabbijn, die had gewaarschuwd voor antisemitisme binnen Labourkringen, nu wel ‘op straat zal dansen’. ‘De pro-Israël-lobby heeft de verkiezingen gewonnen door te liegen over Jeremy Corbyn”.

Eveneens de Volkskrant publiceerde een cartoon van Jos Collignon, die erop neerkwam dat Joden niet moeten zeuren over het antisemitisme van de Engelse Labour-partij. Dit volgens de cartoonist omdat Israël een premier heeft die voor corruptie is aangeklaagd. Ook hier is het verband: “Israël is slecht, dus Joden moeten niet klagen over antisemitisme, dat doen zij zichzelf aan”.

Maar het dieptepunt was het carnaval in het Belgische Aalst. Dit is van de Unesco erfgoedlijst geschrapt vanwege de antisemitische stereotypen in de carnavalsoptocht van dit jaar. En toch blijft de burgemeester van Aalst Christoph D’Haese het prima vinden om praalwagens te gebruiken identiek aan die van de nazi’s, om Joden te demoniseren. Want volgens hem moet ‘tijdens carnaval met alles gespot kunnen worden’. Dus ook met de bende van Nijvel? Nee, die natuurlijk niet, dat ligt te gevoelig: die heeft 28 doden veroorzaakt. Maar om de bijna 25.000 in de Tweede Wereldoorlog vermoorde Belgische Joden zou volgens de burgemeester met het uitbeelden van nazistische antisemitische stereotypen wel hartelijk gelachen moeten worden.

En wie krijgt vervolgens de schuld voor de commotie, voor dat schrappen van de erfgoedlijst. Wie zorgt er volgens de burgemeester voor antisemitisme? Hij zei letterlijk:

“En dan ziet u hoe de Joodse organisaties dat aanpakken. …. Er wordt grenzeloos gepolariseerd door de Joodse gemeenschap”.

Voor beweringen over machtige, samenzwerende Joden hoeft men blijkbaar niet meer alleen naar de Arabische wereld te kijken of in de Europese geschiedenis. Ze duiken tegenwoordig ook hier steeds meer op.

.