Weg met de Grondwet!

Het begon allemaal zo positief voor Willem I, toen hij op 30 november 1813 op het strand van Scheveningen landde. De Oranjes hadden bij de invasie door Napoléon, ook toen al, binnen de kortste keren ons ‘prachtige land’ in een stofwolk verlaten, maar na negentien jaar ballingschap in Engeland en Duitsland, kwam hij terug op verzoek van het Haagse triumviraat van Hogendorp, van Duijn van Maasdam en van Limburg Stirum, om de ‘hooge regering’ te aanvaarden. Een ‘volmaakte droom’, schreef hij later over zijn terugkeer. In oktober 1840 legde hij zijn koningschap neer en vertrok naar Berlijn om daar nog gelukkige jaren door te brengen met zijn, voor het Haagse establishment onacceptabele, ‘Jetje’.

Willem I had geregeerd als een verlichte autocraat die lak had aan de Grondwet, of wat daar voor doorging, en bewust een Gordiaanse knoop maakte van het financiële beleid van de staat dat, niet per toeval, zwaar verweven raakte met zijn privé financiën waarvan het saldo bij zijn aankomst in Nederland – net als die van de pauper Bernhard een eeuw later – rond het nulpunt lag.

Voor zichzelf had hij zodoende gedurende zijn regeringsperiode een aardig kapitaaltje veilig gesteld, maar hij liet zijn koninkrijk berooid achter. Volgens economisch historicus van Zanden werkte de enorme staatsschuld die Willem I had achtergelaten zelfs vertragend op de industrialisatie van Nederland, alleen al door de ondraaglijke rentelasten. Pas toen eind jaren veertig de baten van het Cultuurstelsel uit ‘Nederlandsch Indië’ binnenstroomden, kwamen er weer investeringen en pikten de handige Oranjes ruimschoots hun graantje ervan mee. (vraag dat maar aan Beatrix).

Tijdens de regering van Willem I waren er weliswaar wijzigingen doorgevoerd aan een zwakke Grondwet daterend uit 1815 maar hij liet zich niet afleiden van zijn persoonlijke missie en wist de – na de afscheiding van België in 1830 noodzakelijke – aanpassing van de Grondwet tot zijn vertrek in 1840 te traineren. Het land was het eeuwige gekonkel der egocentrische Oranjes echter zat, ook al kochten zij destijds nog net geen Boeing 737 Biz Jet voor een over het paard getilde, als koning vermomde feestneus, maar zij wisten de kassa te vinden. Lang konden zij echter niet meer van hun nieuwe Koninklijke almacht genieten want Willem II ondertekende in 1848, noodgedwongen, een nieuwe Grondwet die zijn invloed zwaar inperkte. Minder macht voor de koning maar meer voor kabinet en parlement: de grondwet van 1848 was het begin van onze democratie, met de scheiding van bevoegdheden en verplichtingen der drie onafhankelijke machten.

De van 1788 daterende Amerikaanse ‘Constitution’ was ons daarin notabene meer dan een halve eeuw voor, maar er is een interessante overeenkomst. Beiden liggen vandaag simultaan onder vuur van ‘progressieve’ agitatoren. Niet alleen van outsiders maar juist ook van moreel corrupte, op elkaars onderlinge macht beluste, leden van de in de Trias Politica gescheiden machten!

Wij zien dat in Nederland o.a. in beide Wilders processen waarin de rechterlijke macht pretendeert de wetgever de oren te mogen wassen, in het door de klimaat hysterie gedreven, beschamende Urgenda proces waarin een activistische lagere rechter alle perspectief uit het oog verloor, in wereldvreemde, niet-geaarde, politiek getinte adviezen van de Raad van State rond dezelfde materie en ook inzake massa-migratie en milieu, waardoor de uitvoerende macht krakend vastloopt met enorme economische schade en menselijk leed. Activistische (lees D’66/GL/PvdA) rechters weten hun plaats niet meer.

In de USA treden decadent liberale activisten de ‘Constitution’ als het even kan met voeten, variërend van activistische rechters tot doorgeslagen politici zoals Adam Schiff en Nancy Pelosi in hun razernij om de uitvoerende macht te verlammen. In 1985 hield Attorney General Edwin Meese’s een briljante speech voor de ‘American Bar Association’ over de Grondwet en het ‘originalisme’ omdat, ook toen al, de ‘progressieve’ (lees: communistische) krachten aan de poten van de Grondwet zaagden.

Sindsdien is die subversie doorgegaan om na Trump’s verkiezing te ontaarden in een volstrekte razernij van de ‘Resistance’ en de ‘Deep State’ om, desnoods, de volledige samenleving te ontwrichten teneinde hem het regeren onmogelijk te maken.

Ook in Nederland zien wij soortgelijke ‘progressieve’ pogingen om onze samenleving te ontwrichten in de activistische rechterlijke acht en in de linkse politiek met o.a. de onzin over het klimaat in ‘Parijs’ of de verraderlijke UN subversie van ‘Marrakesh’, waaraan de salon socialist Rutte juist zo dolgraag meewerkt, maar waar Trump in beide gevallen een stokje voor stak.

Zo ook schittert Rutte nu weer in zijn steun aan de D’66/GL subversie met hun fantasie over Stikstof en nu weer PFAS, waardoor duizenden bouwvakkers werkeloos werden.

Het verschil tussen beiden? Trump doet er alles aan om zijn land en de burgerij te beschermen terwijl Rutte ons letterlijk aan de heidenen uitlevert. Trump is energiek, consistent en besluitvaardig, Rutte is het tegenovergestelde, een opportunistische windvaan die slechts persoonlijke politieke ambitie dient.

Na de inspirerende rede van Ed Meese in 1985 heeft het lang geduurd, maar Attorney General William Barr’s bedachtzame, goed geargumenteerde en belangwekkende rede van vorige week voor de ‘Federalist Society’ Conventie over de Constitutionele doctrine van de ‘unitaire uitvoerende macht’, herschrijft de historie. De ‘founding fathers’ hadden een sterke, energieke, consistente en besluitvaardige uitvoerende macht in gedachten, géén slappe, angstig navelstarende windvaan die niemands president of premier is. Decadent Liberalen in Washington vlogen weer in brand na Barr’s speech, net als in 1985, want ‘originalisme’ (het respecteren van de originele Grondwet) is anathema voor de decadent liberalen die geloven in een ‘levende Grondwet’ die gemanipuleerd en verkracht kan worden naar believen door activistische rechters op weg naar hun Utopia, waar zowel de USA als Nederland vol van zitten.

Deze aanmatigende activisten negeren glashard de Grondwettelijke rechten der burgers waar zij het niet op begrepen hebben (zoals de vrijheid van meningsuiting van Geert Wilders). Maar de grootste zonde van Barr was kennelijk het feit dat hij durfde te wijzen op de schade die aan de Constitution berokkend wordt door het Congres en de rechters die beiden de presidentiële prerogatieven usurperen, die er juist zijn om de vrijheid van het Amerikaanse volk te beschermen.

De voortdurende ondermijning daarvan heeft het functioneren van de uitvoerende macht verzwakt: de doctrine van de ‘unitary executive’, de uit één stuk gehouwen president, die de burgers beschermt tegen een (te) dominante overheid van de fascistische Big Brother.

Barr benadrukte dat één der meest amusante aspecten van de moderne progressieve polemiek hun ademloze aanvallen zijn op die ‘unitary executive’ alsof deze doctrine iets nieuws zou zijn als een soort van almachtige uitvoerende macht, hetgeen geenszins het geval is.

Het betekent in juridische èn praktische zin slechts dat alle uitvoerende beslissingen vallen onder de supervisie van de sterke, leidende president (terwijl de laffe Rutte zijn verantwoordelijkheid als ‘primus inter pares’ ontwijkt en ‘zijn snor drukt’ als er meer dan honderd bouwbedrijven in enkele weken op de fles gaan dankzij het wanbeleid van D’66!)

Barr is bezorgd over de voortdurende uitholling van die autoriteit van de uitvoerende macht die de president belemmert in de uitvoering van zijn constitutionele opdrachten om de vrijheid van de Amerikanen te beschermen Met de oprichting van de subversieve ‘Resistance’ wordt beoogd om iedere ademteug van de president te saboteren.

Contrasteer dat eens met de opportunist Rutte die slechts met zijn benen wijd ligt voor alle decadent liberale subversie onder het motto ‘Ja ja, Janus pak me nog een keer…’. Rutte heeft geen AntiFa nodig, als hij maar premier mag blijven!

Barr wijst op het hemelsbrede verschil tussen loyale oppositie en een oorlog om een gekozen regering te verlammen, bijvoorbeeld de jarenlange Democratische sabotage in de Senaat bij het adviseren inzake benoemingen van rechters en hoge ambtenaren, met het exclusieve doel om te verzekeren dat er een verlamming van een wettig gekozen regering komt. Barr accepteert dat het Congres een controlerende taak heeft, maar de tientallen puur subversieve ‘onderzoeken’ die nu lopen dienen wederom slechts één doel: de verlamming van de staat, iets waarover veel leden van het Congres dagelijks lopen op te scheppen. Het Congres zaagt aan de poten van de uitvoerende macht en zodra daar een logische reactie op volgt is er sprake van “obstruction of justice.”

Ook de rechterlijke macht is oorzaak van de erosie van de scheiding der machten en specifiek de bevoegdheden van de uitvoerende macht met het doel om de president te ondermijnen. Als de ongekozen rechter zich de bevoegdheid aanmeet om zijn pedante mening te substitueren voor een presidentiële beslissing kunnen de linkse activisten het land gaan regeren via corrupte rechters, precies hetgeen dat in Nederland gebeurt met het Urgenda vonnis.

Helemaal ‘the limit’ is de pedantie van linkse rechters om – bijvoorbeeld in immigratie geschillen – te pretenderen te kunnen bepalen wat ‘de motivatie’ van Trump daarbij geweest zou zijn… Zelfs de Supreme Court heeft zich altijd het recht ontzegd om een dergelijk oordeel te vellen, maar deze als rechters vermomde linkse activisten hebben geen boodschap aan wet noch jurisprudentie! Deze amateur psychologen gaan straks ook nog eens vaststellen wat de subjectieve motivatie was van een andere rechter, anders dan de (Grond-)wet, om een vonnis te vellen…

Barr wordt er door die activisten van beschuldigd dat hij een oorlog voert tegen ‘the rule of law’ en de Grondwet verkracht – typisch freudiaanse projectie – maar als hij hen om een nadere verklaring vraagt volgt er nooit een antwoord, terwijl het juist deze linkse activisten zijn die er niet voor terug deinzen om de complete samenleving te verwoesten om hun neuroses uit te leven, alsof politiek hun religie is.

Dat klopt ook wel, want hun activisme is ontaard in een seculiere religie met het enige doel om buiten de Grondwet om hun almachtige overheid, belichaamd in de fascistische Big Brother, de mens en de samenleving in hun beeld van Utopia te doen herscheppen.

Leve het recht van de sterkste met de grootste bek! Weg met de Grondwet!

.