Van de Berlijnse naar de Chinese muur

Het eerste barstje in de Chinese muur ontstond in 1989 met de protesten op het Tiananmen plein, de tweede barst wordt er twintig jaar later door Trump ingeschoten, die eigenhandig de groei van de gigantische communistische economie wurgt. Dat was (ook) de achilleshiel van het Russische communisme in het einde der tachtiger jaren, leidend tot de val van de Berlijnse muur.

Dichter bij huis zien wij dagelijks de volkomen vergelijkbare gevolgen van een imploderend, links bewind in California, de motor van het salon socialisme dat de USA en Europa dreigt te verteren, waarbij deze 5^e economie in de wereld gestaag naar een derdewereld niveau transformeert.

De voornaamst reden is dat, sinds enkele decennia, miljoenen Californische ‘middenklassers’ vluchten voor de gevolgen der salon- socialistische intolerantie, hun toenemende belastingdruk en criminaliteit, hele volksstammen van daklozen en andere linkse hersenspinsels.

Dit Democratische wanbeleid leidt tot een onhoudbare situatie waarin verwoestende jaarlijkse bosbranden worden ‘geïnstutionaliseerd’ op ideologische gronden en miljoenen mensen dagenlang zonder elektriciteit komen te zitten door hardnekkige ideologische incompetentie van de linkse politiek. In die sociale verloedering profiteert een morel corrupte, welvarende linkse élite van een steeds grotere, arme onderlaag waarbij eerstgenoemden precies de enorme maatschappelijke tegenstellingen creëren waar Karl Marx zo gek op was.

De Chinese Muur van de éénpartij staat begint ook af te brokkelen volgens de Schotse historicus Niall Ferguson, geciteerd in artikelen d.d. maandag 4 jl. in the Boston Globe en d.d. 5 jl. in de Neue Zürcher Zeitung en dat wordt evident dankzij druk van buitenaf, waarin Donald Trump instrumenteel is. Hoewel het hem in eerste instantie gaat om het rechttrekken van het parasitaire éénrichtingsverkeer in de wereld ten nadele van de USA, wordt hij feitelijk instrumenteel in het verder ondermijnen van het communisme, zoals zijn voorganger Ronald Reagan met succes deed. Dat Trump daarbij, mocht hij in 2020 herkozen worden, instrumenteel kan zijn in het uitroeien van het pestilente salon-socialisme is een bonus voor het democratische bestel.

Na de val van de Berlijnse muur en de moordpartij op Tiananmen Square hebben de communistische criminelen in Peking hun macht geconsolideerd in een op onderdrukking gebaseerd economisch model, terwijl de westerse wereld met het hoofd in de wolken liep na de val van het Russische Communisme.

Enkele cijfers van het I.M.F: In 1989 bedroeg China’s BNP slechts 8,2 % van het Amerikaanse BNP,

anno 2019 ligt dat op 66% en gecompenseerd voor relatieve koopkracht zou de Chinese economie zelfs al sinds 2014 groter zijn! ( De Russen kregen dat nooit voor elkaar met, op het hoogtepunt van de koude oorlog, slechts 44% van het BNP van de USA).

De nodige westerse illusies ten aanzien van China werden ook ontzenuwd zoals de verwachte opening naar het westen via het internet, die keihard werd aangepakt door de communisten, daarbij geholpen door het onscrupuleuze Google!

De moraal van dit verhaal is dat de USSR ‘ongenaakbaar’ leek zolang er iets van economische groei te bespeuren viel, maar sinds de recessie der jaren ’70 kwam de klad erin en naar 1990 was er sprake van een negatieve delta in het inkomen per hoofd van de Russische bevolking.

De huidige, serieuze rem op de Chinese economische groei dankzij Trump zal ook tot desillusie en gemor leiden, want de economische groei heeft geleid tot de groei van een middenklasse die niet kan eten van lege leuzen, zelfs niet als zij (nog) geen democratie verwachten.

De kenmerken van de éénpartijstaat, zoals corruptie, inefficiëntie en verwoesting van het milieu worden niet verholpen door anti-corruptie-campagnes waarbij zelfs mensen worden terechtgesteld, want net als na de Franse Revolutie zijn het de meest corrupten die de touwtjes in handen houden.

In een Rusland vol van manipulatieve, socialistische leugenaars waar niemand ook maar ergens voor verantwoordelijk was – net als bij de huidige puinhoop in Amsterdam – kon dit uiteindelijk leiden tot Tsjernobyl in 1986. De opening van de Berlijnse Muur was uiteindelijk al evenmin de bedoeling, zoals de historica Mary Elise Sarotte beschreef in haar “The Collapse: The Accidental Opening of the Berlin Wall” aantoonde: Toen de incompetente communisten niet eens in staat bleken om een standpunt inzake de opening van de muur te coördineren, gaf Harald Jäger, een hoge Stasi-Officier, de doorgang naar het Westen liever vrij dan op duizenden mensen te gaan schieten.

Zoals deze implosie van de USSR begon aan de periferie gaat in China ook het geknaag aan de stoelpoten van het zieke bewind gestaag verder met de studenten in Hong Kong, de Oeigoeren in Xinjiang, de onafhankelijkheid van Taiwan en de voortdurende onrust in Tibet.

Naast externe druk op het communisme van Ronald Reagan was dezelfde interne druk instrumenteel in de val van de Berlijnse Muur, die een symbool was van een 70 jaar oud, verstard systeem van de Bolsjewisten.

Peking zal die les wel geleerd hebben, dus daar is geen kans op “Glasnost”, integendeel de bevolking wordt 24 uur per etmaal in de gaten gehouden door Big Brother. Maar houd dat maar eens tientallen jaren vol met een vertragende economie, een groeiende middenklasse en een stuitende corruptie van de “appartchiks” van Peking, tot in de duizenden kilometers verwijderde provincies, waar de rot al is ingezet. Het wordt een kwestie van aftellen.

.