Schaamteloosheid moet bestraft worden

Af en toe heb je het gevoel dat ergens de deur van een huis voor minder begaafde medeburgers is open gewaaid en de ontsnapte personen een baan hebben gekregen bij de traditionele media. Die gedachte kwam bij mij op toen ik op een van de websites van de traditionele media een artikel vond waarop een uitgebreide uitleg van de net afgesloten hoorzittingen in het kader van de zoektocht naar argumenten om een afzettingsprocedure tegen de president van de USA te kunnen starten. De betreffende journalist had zich blijkbaar laten sturen door de berichtgeving in de links-liberale media.

Luie journalistiek

In het artikel kwam de tekst “De Amerikaanse ambassadeur bij de EU, Gordon Sondland, gaf in zijn verhoor toe dat er in de Oekraïne-affaire sprake was van ‘quid pro quo’, voor wat hoort wat. Hij fluisterde een Oekraïense regeringsfunctionaris in dat militaire hulp afhankelijk was van een onderzoek van Kiev naar de handel en wandel van Donald Trumps Democratische rivaal Joe Biden”. De journalist had voor het gemak het woord presumed over het hoofd gezien dat de ambassadeur tijdens zijn hoorzitting diverse keren had geuit. Presumed of in verstaanbaar Nederlands “ik veronderstelde” resp. “ik dacht het”. In die twee weken werd door een aantal getuigen heel wat verondersteld, maar feiten en data ho, maar.

In het artikel werden ook de uitspraken van Taylor, Yovanovitch en natuurlijk Vindman geciteerd. Niet verrassend dat het vooral uit het verband getrokken voor Trump ongunstige resp. negatieve uitspraken waren. Je kunt pas een mening vormen als je de tekstweergave van de gesloten en openbare hoorzitting op strekking hebt geëvalueerd en blijkbaar had de betreffende journalist daar geen tijd voor of geen zin in. Snelheid en effect prevaleerden vermoedelijk boven correctheid en diepgang. Het manco van de hedendaagse journalistiek. Liever mee kraaien met de visie van de WaPo, NYT of wellicht Huffington Post.

Pencil neck

Wat in veel artikelen niet wordt vermeld is de anti-Trump grondhouding van de man die de gesloten en openbare sessies in een door de Democraten gewenste kompasrichting moest sturen. De man die drie en een half jaar lang heeft beweerd dat er genoeg bewijzen waren van Trumps samenspanning met Moskou en zijn kaarten had gezet op het Steele dossier en het onderzoek van de Special Counsel?”Schiff heeft in 2017 voortdurend geprobeerd om de twijfelachtige juistheid van het Steele dossier en de resultaten van de Special Counsel een voor de Democratische Partij voordelige draai te geven. Daarbij ging Schiff een paar leugentjes niet uit de weg. Niets “fair treatment” maar “ schuldig totdat het tegendeel (in de ogen van de DNC) eenduidig (volgens de maatstaf van de DNC) wordt bewezen”.

Twee voorbeelden bevestigen die stelling. De manier waarop hij krampachtig de naam van de informatielekker uit de hoorzittingen wilde houden en herhaaldelijk beweerde de identiteit van de informatielekker niet te kennen. Dat kwam tot uiting in de manier en teksten waarmee hij Vindman waarschuwde voorzichtig te zijn met zijn antwoorden op o.m. de vraag met wie hij (Vindman) zijn zorgen had gedeeld en Vindman de naam van die persoon niet mocht noemen. Voor iedereen was het duidelijk dat het om de informatielekker ging en beide mannen hem persoonlijk kennen. Het tweede voorbeeld: het voorlezen van Trumps twitter bericht over Yovanovitch voor de start van haar openbare hoorzitting. Een bericht dat de betrokken persoon zelf niet had kunnen lezen (smartphones moesten uitgeschakeld zijn) en Schiff het bericht gebruikte om Yovanovitch een aantal anti-Trump uitspraken te ontlokken. Het derde voorbeeld? Geconfronteerd met de dalende steun binnen de Amerikaanse samenleving werd de aanklacht na de trieste gesloten hoorzittingen van Quid pro Quo (Latijns was volgens de DNC te moeilijk voor de gewone Amerikaan/Amerikaanse) gewijzigd in bribery and extortion (omkoping/corruptie en afpersing/chantage).

Het tweewekelijkse proces stond bol van geheimzinnigheid, manipulatief en selectief lekken van uitspraken naar de media, het lang achterhouden van geschreven getuigenverklaringen uit de gesloten sessies om de voorbereiding van de Republikeinse comité leden op de openbare sessie te frustreren, afkappen van vragenrondes of zelfs het niet toekennen van een vragenronde aan Republikeinse leden van het Comité; herhaaldelijk schofferen van Republikeinse leden als de hoorzitting een voor de Democraten ongunstige wending dreigde te krijgen en beïnvloeding van de getuigen door suggestieve vragen te stellen en herkenbaar liegen.

Veel presumption en hear-say, weinig bewijzen en data...

Taylor sprak het uit tijdens zijn hoorzitting:: “I’ve told you what I heard….it’s certainly accurate on the first two meetings (met Zelensky, 26 juli en 27 augustus)  because to my knowledge the Ukrainians were not aware of the hold on assistance until the 29th of August,…..the third meeting that you mentioned, with Senator Murphy and Senator Johnston, there was discussion of security assistance but … but, uh, there was not a discussion of linkage.”. Behalve presumptions was heel wat hear-say informatie te horen. Ook bij Taylor. Relevant voor de beschuldigingen aan het adres van Trump was diens opmerking dat Kiyv/Zelensky pas een ruime maand na het telefoongesprek door een artikel op de website van Politico op de hoogte kwam van het tijdelijke uitstel van de beloofde veiligheidssteun. Op 25 juli wist niemand in de Oekraïne dat die hulp nog in de schappen bleef. Niet Zelensky, niet zijn minister van BuZa noch zijn veiligheidsadviseur. Van een Quid pro Quo kon dus geen sprake zijn. Dat bevestigde Kurt Volker ook in zijn getuigenverklaring: “there had never been a “quid pro quo… I had never heard one discussed, …. Ukrainian officials seemed unaware of any such arrangement”

Yovanovitch, de voorgangster van Taylor, was zelfs niet in Kiyv toen het bewuste telefoongesprek plaats vond. Zij vond het ronduit schandalig dat Trump haar had ontheven van haar functie en ondanks harde bewijzen ontkende ze achter de rug om van de president in Kiyv stuitende verhalen over hem te hebben rondgestrooid en te hebben geholpen om het Oekraïense deel van het dossier tegen Manafort (de voormalige campagneleider van de Trump verkiezingscampagne) samen te stellen. Net als Taylor en Volker bevestigde ze: there had never been a “quid pro quo”

En dan Vindman. Uit de getuigenverklaring van (voormalige) hoger in de hiërarchie bivakkerende functionarissen, bleek Vindman ondanks zijn smetteloze uniform nog wel roestvorming op zijn politieke antenne te hebben. Morisson de functionele meerdere van Vindman erkende dat Vindman gefrustreerd was dat hij niet meeging naar de Oekraïne en buiten gesprekken op ambassadeurs niveau werd gehouden. Volgens Morisson: “he (Vindman) did not always exercise the best judgment in terms of the policymaking process”. Een visie die Morissons voorganger Fiona Hill in haar getuigenverklaring deelde. Morisson bevestigde ook dat : “ multiple other officials were concerned that Vindman was potentially leaking sensitive information to the media …“I had concerns that he did not exercise appropriate judgment as to whom he would say what”. Het wordt daardoor lastig een gewogen oordeel te kunnen geven over diens uitspraken.

Vindman verbond zich aan het buitenland beleid van het governance interagency (een mooiere term voor Deep State) en niet aan het buitenland beleid waarvoor de president van Amerika de piketpalen moet uitzetten. Tijdens de vragenronde erkende Vindman dat hij niet direct naar zijn functionele chef, Morisson was gegaan, maar naar Eisenber (een NSC advocaat), Kent (een topfunctionaris van BuZa) en een derde persoon uit de inlichtingen gemeenschap. Hij had wel tijd om naar die personen te gaan, maar geen tijd om zijn functionele chef op de hoogte te brengen van zijn zorgen. Uit het vraag en antwoord spel werd eveneens helder dat die derde persoon niemand anders dan de informatielekker kon zijn, omdat Schiff hem verbood die naam openbaar te maken. In het verlengde daarvan werd duidelijk dat Vindman de Witte Huis bron was van de informatielekker en Schiff door zijn gesprekken met Vindman daarvan op de hoogte was. Over het bewuste telefoongesprek getuigde Vindman: ”…not concerned that anything illegal was discussed…did not have a view on whether President Trump’s comments to Zelensky on the phone call were improper.”

Morisson hield juristen van de NSC op de hoogte van de ontwikkelingen: “not because he was concerned Trump had done anything wrong, but because he wanted to protect the president from whatever Sondland was doing”. Morisson had blijkbaar niet zoveel op met de loslippigheid en het loyaliteitsgevoel van Sondland.Hij beweerde tot 29 augustus niet te hebben geweten dat de veiligheidssteun was aan gehouden door het Witte Huis …the Ukrainians did not know that the aid was being held up until a Politico article appeared on August 28, and Sondland’s side conversation with a Ukrainian official in September was the first time something like this [investigations] had been injected as a condition on the release of the assistance. Ook Morisson bevestigde dat ergeen Quid pro Quo was.

Tenslotte Sondland de eerder genoemde Ambassadeur bij de EU: “…I presumed there was a quid pro quo..but I did not have any first-hand knowledge of one, and other witnesses have testified that there was no such Quid pro Quo at all”. Hoewel hij niet bij het telefoongesprek was, maar wist datbij vergaderingen op het Witte Huis altijd voorwaarden op tafel kwamen, veronderstelde Sondland dus dat tijdens het telefoongesprek over een Quid pro Quo was gesproken. Hij wist het dus niet zeker.   

Geen van de getuigen was in staat om de president te verbinden met een Quid pro Quo, een wetsovertreding noch met machtsmisbruik om tot een stemming over afzetting over te kunnen gaan. Topdiplomaten en beroepspolitici kunnen het oneens zijn met de manier waarop Trump zijn buitenlands beleid invult en uitvoert, maar hij is wel de man die verantwoordelijk is voor het uitzetten van piketpalen en trekken van de begrenzingen. Trump heeft altijd benadrukt dat hij geen steun in geld en materieel wil verstrekken aan landen met een geïnstitutionaliseerde corruptie. Helemaal niet als regeringen van die landen nalaten of zelfs weigeren die corruptie met alle middelen die een staat heeft, te bestrijden. Vandaar die aarzeling. Dat is geen schending van een wetsartikel noch een teken van machtsmisbruik.

Onderzoekers die wilden vaststellen of het Schiff circus in een groeiende electorale steun voor de Democraten had geresulteerd, constateerden dat steun voor een afzettingsproces kromp naarmate meer informatie openbaar werd. Getuigenverklaringen bevatten te veel presumptions en hear-say informatie. Hun onderzoeken bevestigden ook dat een afzetting geen thema is in de zg. battleground staten en steun van het zwevende deel van het electoraat per week met 10% daalde en op 38%, is blijven steken. Dat genereert een groot probleem voor de DNC.

Maar Pencil Neck zal het er niet bij laten zitten en zal zeker overwegen om een nieuwe ronde in de circuspiste te plannen.

Visie van deskundigen

Als de betrokken journalist zijn lezerspubliek op een gewogen manier had willen informeren dan was het wenselijk geweest om de visie van een voormalige Amerikaanse Attorney General en de voormalige openbare aanklager van het Clinton afzettingsproces te citeren en niet alleen voor Trump ongunstige uitspraken in het artikel op te nemen.

Ed Meese, de voormalige Reagan AG, betwijfelde de legitimiteit van de informatielekker. Hij karakteriseerde hem als een charlatan, die zijn aanklacht niet had gebaseerd op directe kennis (ik was erbij o.i.d.) en toch sprak over de morele druk die Trump op de schouders van Zelensky gelegd zou hebben om het corruptie onderzoek naar Hunter Biden (HB) te heropenen en af te ronden. Volgens Meese hebben we hier te maken met een individu, die zijn eigen mening over het belang van de voorliggende informatie geeft. De klacht is dan ook geen klacht, maar een opiniestuk. Meese bekritiseerde het geheimzinnige eenzijdige karakter achter gesloten deuren alsof de Democraten iets te verbergen hadden. Hij kon in de teksten die mondjesmaat van de hoorzittingen werden geopenbaard, geen enkel bewijs lezen die een afzetting zouden rechtvaardigen. Als inderdaad sprake zou zijn van een onderzoek om harde bewijzen op te diepen, dan had het volgens andere regels, met een ander focus en kompasrichting gedaan moeten worden.

Ken Starr, de onafhankelijke aanklager in het afzettingsproces van Bill Clinton oordeelde na de eerste hoorzittingen: “the Republicans not only are rock solid, so that means if this trend continues, there is no hope for impeachment, that’ll do it for the conviction in the Senate… no crime was proven today…there were a lot terms used, extortion and bribery, but no crime. This is very unlike Nixon and unlike Clinton.” Jeffrey Toobin, de belangrijkste juridische analist van CNN, de anti-Trump zender, stelde het scherper: “neither witness had direct contact with the president…that’s a problem” Die laatste vaststelling was voor de meeste getuigen van toepassing. 

Ironie

Die schaamteloosheid van politici werd door Chirs Farrell van Justicial Watch perfect onder woorden gebracht en zijn tekst schetst de enorm stank die door het Washingtonse politieke moeras wordt uitgestoten: 

“It is ironic to see career politicians who make fortunes in Washington by handing out favors, attack a president who takes no salary and who came into office with vast personal wealth for using his office for personal gain…the colluders accuse Trump of colluding, the bullies accuse him of bullying, the conspirators accuse him of cover-ups, the politicians accuse him of playing politics, the profiteers accuse him of profiteering. Whatever they accuse President Trump of next, you can bet they are already up to their necks in it. The hypocrisy is overwhelming”

Misschien kan de betrokken journalist over deze tekst eens nadenken.

.