‘Politici zouden met de stemmen van de kiezers rekening moeten houden’ zegt Dominic Cummings, de Brexit strateeg van Boris Johnson en hij is daar vol overgave mee bezig: in zijn huidige strategie lijken nieuwe verkiezingen prominent te figureren.
Het is alweer drie jaar geleden dat Brexit kiezers de kogel door de kerk joegen met 52% der stemmen, waarbij ‘Take Back Control’ de strijdkreet voor Brexit was. Nu is dat ‘Vote Leave’ en de belangrijkste spelers in die campagne zijn uiteraard Boris en, surprise surprise, Michael Gove. Cummings is de ‘consigliere’ en leidt een team van vier adviseurs op Downingstreet 10.
Deze regering tapt uit een ander vaatje dan Theresa May want Boris gaat niet naar Brussel zolang de EU niet uit een ander vaatje tapt; de rollen zijn omgedraaid. De ‘Remainers’ klagen over de zwaarste politieke crisis sinds W.O.II want eind oktober vergaat de wereld, dit keer zonder dat dat iets met het klimaat van doen heeft, terwijl Boris de premier van Estland en de koning van Jordanië ontving… Tevens bereidt hij zich voor op een verkiezingsstrijd door Engeland, Schotland, Wales en Noord-Ierland af te reizen en overal een glorieuze Post Brexit toekomst te beloven en, niet te vergeten, hogere staatsuitgaven in de orde van £ 1,8 miljard voor investeringen in het gezondheidssysteem NHS. Dit, met uiteraard een goede show erom heen, valt in goede aarde want May had dit geld al toegezegd maar nooit uitbetaald.
Wat Boris ook scrupuleus doet is de overal nodeloos aangejaagde angst voor de No-Deal afzwakken, want in geval van nood heeft hij veel geld bij de hand, in de orde van grootte van £ 2,1 miljard naast de £ 4,2 miljard die May’s kabinet al had weggezet als appeltje voor de dorst. Substantiële bedragen plus de nodige show helpen daarbij, terwijl al een begin is gemaakt met de besteding van £ 1,1 miljard, o.a. voor de opleiding van nieuwe douaniers voor eind oktober, terwijl het saldo afhangt van de politieke ontwikkelingen, waarbij Boris de No-Deal niet meer kans zegt te geven dan 1 op 1 Miljoen, maar voor de zekerheid is hij toch maar vast begonnen daarin te investeren.
Het is eigenlijk ook logisch omdat het voorhanden concept verdrag van May met Brussel niets anders dan een pure wanhoopsdaad is omdat die op twee sporen mikt, waarin Boris nooit enig heil heeft gezien. Mij lijkt het verstandiger als hij de klok laat wegtikken tot 31 oktober en de No-Deal Hard Brexit tot ‘fait accompli’ verklaart om snel nieuwe verkiezingen te organiseren. Hij heeft dan zijn missie vervuld en als het Parlement intussen probeert een spaak in het wiel te steken kan hij zich tot slachtoffer van ‘Remain’ verraders der volkswil promoveren.
Daarom is hij al feitelijk met de verkiezingscampagne begonnen en de Remainers hebben de Zwarte Piet toegespeeld gekregen en moeten dan ook nog eens vrezen voor de volkswoede en hun job. Een ervaren lobbyist als Cummings is thuis op dat terrein, waar ook Nigel Farage op de loer ligt.
Cummings is niet eens partijlid, maar zat al sinds zijn studiejaren in Oxford op het klassieke carrièrepad; zijn afkeer van het establishment in Westminster is echter legendarisch geworden sinds hij tussen 2007 en 2014 raadgever van Michael Gove was en het liefst zou hij de beroepspolitici stuk voor stuk vervangen door technocraten. Van de weeromstuit is hij niet erg populair bij de Tories, waar David Cameron hem een beroepspsychopaat noemde. De Brexit hardliner Nigel Farage ziet hem ook niet als ‘een ware gelovige’ in de Brexit, maar dat vindt hij Boris evenmin.
Maar het geloof in de absolute macht van beide heren is onomstreden en daarom zitten zij daar.
.