De betekenis van het pak rammel voor de hoogmoed van Fransje.

Een, letterlijk en figuurlijk, klein mannetje dat in zijn hoogmoed liefst 6 maanden virtueel wegbleef uit de 2^e Kamer omdat hij de PvdA buitenland portefeuille niet kreeg – terwijl hij een vorstelijk salaris toucheerde.… Voilà het infantiele braakmiddel Frans Timmermans ten voeten uit!

Daarna stelde hij alles in het werk om het internationale aanzien van zijn narcistische partijgenoot Koenders op te vijzelen door Nederlandse militairen met ondeugdelijk materieel naar Mali te zenden, waar twee van hen dat met de dood bekochten. Geen man overboord want eenmaal op het Brusselse pluche geland ging het pedante Fransje over tot zijn communistische terreur jegens EU lidstaten die niet meededen aan Merkel’s ‘Wir schaffen das’ travestie noch de voortzetting van zijn dictatoriale terreur accepteerden jegens de Visegrad landen die nog maar nauwelijks aan een soortgelijke Russische terreur ontsnapt waren.

Boontje komt om zijn loontje en op 2 juli ontnamen de Visegrad landen ambitieuze Fransje de kans op het zo fel begeerde voorzitterschap van de Europese Commissie, hetgeen tekenend is voor het schisma in de EU tussen de niet correct geaarde politiek-correcte kliek in Brussel en de vier landen die juist de welverdiende smaak van de vrijheid te pakken hadden gekregen. Die vier leven in een assertief ethos van authentiek liberalisme dus zitten niet te wachten op de subversieve machinaties van George Soros die daarbij enthousiast gesteund werd door Nederlandse communisten als Timmermans en Sargentini. Orban c.s. omschreven de eventuele benoeming van Fransje als een potentiële ‘historische mislukking’, dus het is niet zo gek dat zij hem de rekening presenteerden voor zijn arrogante egotrip.

Helaas kostte dit de Visegrad verdere successen bij de stoelendans om de Brusselse vetpot, maar zij staken wèl een spaak in het wiel van het veel te dominante duo Merkel & Macron die uiteindelijk met de uiterst kneedbare Ursula von Leyen alsnog hun invloed consolideerden. De mogelijke coalitie der ‘populistische’ partijen bleef uit omdat zij niet aan de verwachte >30% van het E.P. kwamen, maar Salvini gaat waarschijnlijk als alleenheerser in Italië verder en zolang Italexit nog geen feit wordt zullen hij en LePen toch een behoorlijke vuist kunnen maken tegen Brussel als zij met de Visegrad landen kunnen samenwerken om Macron’s federalisering van de EU te voorkomen. De hamvraag is hoe solide het Visegrad front zal blijken, want het oude Tsjechoslowakije lijkt toch iets dichter bij de EU te staan. Zodra Brexit realiteit wordt en Italië – letterlijk – uit pure armoede tot een Italexit gedwongen wordt, zullen de stemmen voor een exit in Polen en Hongarije luider gaan klinken. De Tsjechen en Slowaken delen weliswaar met de Hongaren en Polen hun diepe afkeer van Poetin en diens derivaten Timmermans en Sargentini, maar zijn niet éénsgezind v.w.b. Brussel. Hoewel het hen economisch voor de wind gaat blijft Slowakije kwetsbaar door een erg eenzijdige economie die sterk steunt op buitenlandse investeerders en Tsjechië lijkt volledig in de Duitse economie geïntegreerd, hetgeen evenmin van eigen kracht getuigt. Hun instinctmatige verzet tegen de dominantie van Merkel & Macron is een hoopgevend gemeenschappelijk trekje, waar Rutte bijvoorbeeld geen kans ongemoeid laat gaan om ‘krom te gaan staan’ voor dat duo.

Wat de EU onder leiding van Fransje ons wilde wijsmaken is dat in de Visegrad landen de rechtsstaat in gevaar zou zijn, terwijl in Duitsland en Nederland – om een paar lichtende voorbeelden te noemen – de meest draconische misstanden in de rechtspraak bestaan waardoor de scheiding der machten verkracht wordt en incompatibele, parallelle samenlevingen ontstaan.

Linkse selectieve verontwaardiging mondde uit in de schijnheilige EU artikel 7-procedure, met de bedoeling om lidstaat uiteindelijk zijn stemrecht te ontnemen, maar strandde op de solidariteit in de Visegrad groep en beschadigde Franske’s ego deerlijk. Waar wéér een gevaarlijke politiek correcte aap uit de mouw kwam was in het Europese Hof van Justitie in Luxemburg dat decreteerde dat het bevoegd zou zijn om te beoordelen of een rechter in een lidstaat ‘onbevooroordeeld’ zou zijn, hetgeen nogal potsierlijk overkomt als wij zien hoe D’66 in het Wilders proces de rechtsorde verkracht. De bedoeling dat niemand boven de wet staat is een obligate dooddoener, want ‘some animals are more equal than others’ dus de linkse élite heeft al lang een feitelijke greep naar de macht georkestreerd, maar adoreert pro forma het Europese Hof van Justitie.

Schijn bedriegt, want de scheidslijnen in Europa lopen niet per se tussen oud en nieuw of oost en west, wellicht veeleer langs financiële scheidslijnen tussen noord en zuid dankzij de monumentale fraude van de Europese Centrale Bank en langs ideologische scheidslijnen tussen politiek correcte subversie en authentiek liberalisme. Maar de bebloede scalp van Frans Timmermans is ‘binnen’!

.