Vanmorgen werd Boris Johnson de nieuwe Britse P.M., maar zijn z’n politieke en persoonlijke tekortkomingen groter dan zijn charisma? ‘Sore losers’ gooien het over die boeg bij gebrek aan betere argumenten, maar sinds zijn illustere voorgangster Margaret Thatcher spreekt hij meer aan dan alle grijze interim-muizen samen en zijn geestige gevatheid doet soms denken aan Winston Churchill.
De capaciteit om zichzelf daarbij op de korrel te nemen doet hem geen kwaad met onzinnige uitlatingen, zoals jaren geleden toen hem gevraagd werd naar zijn kansen om P.M. te worden, in de trant van ‘het is waarschijnlijker dat ik als een olijf reïncarneer’.
Toen hij tijdens de Olympiade van 2012 als burgemeester van Londen hulpeloos aan een vastgelopen kabelbaantje bleef spartelen met een lachwekkend helmpje op zijn hoofd en de dankbare pers enkele meters lager aan zijn voeten, zwaaide hij vriendelijk met twee kleine Union Jacks in elke hand en kreeg naderhand unaniem positieve pers voor zijn clowneske optreden. Stel dat een angstige egotripper als Obama daar had gehangen, dan was er een volledige black-out gevolgd van de linkse media, die de Britse conservatieven al jaren als harteloze wezens afschilderden maar desondanks maar niet genoeg kregen van zo’n mollige, hulpeloze blonde babyface die op zijn redding wachtte.
Net als de charismatische Ronald Reagan kan Boris Johnson ‘niet stuk’ in de pers. Al helemaal niet toen hij vervolgens een fiets aanschafte en zich in het levensgevaarlijke Londense verkeer stortte en dagelijks de pers haalde. Nu fietsen tientallen waaghalzen – bijgenaamd ‘Boris bikers’ – in de spitsuren door de City, maar het was een gratis politieke media campagne! Doe een beetje onnozel, wees niet bang voor zelfspot, doe je voor als een fietsende milieu-fan en, het belangrijkste van alles, onderscheid je zo van al die grijze doorsnee politici waar iedereen een broertje aan dood heeft.
Wie vroeger de jongensboeken van P.G. Wodehouse over Bertie Wooster las weet waarover ik het heb. Geen borst roffelende Donald Trump maar een ietwat verstrooide professor, maar achter die kundig gecreëerde en gekoesterde façade is het politieke establishment niet gek op hem, sterker nog, zij zijn als de dood want hij blijkt hen in feite niet of nauwelijks nodig te hebben. Hij komt niet uit het traditionele politieke métier, maar werkte jaren als journalist en blonk uit in kwinkslagen en vrolijke desinformatie over de EU zoals de klinkklare onzin dat er voortaan alleen nog maar rechte bananen in Brussel werden toegestaan.
Zelfs de als sluipmoord bedoelde politiek-correcte documentaire BBC ‘ Boris Johnson: The Irresistible Rise’ ( een louche hint richting Bertolt Brecht’s vooroorlogse toneelstuk over Hitler) beeldde Johnson af terwijl hij op een scooter rondjes reed om zijn residentie of de tennisbaan onveilig maakte met een bivakmuts op en een krom houten racket in de hand. Die poging van de BBC om hem zwart te maken resulteerde slechts in landelijke, onbedaarlijke lachbuien; Boris is van Teflon en geen Adolf!
Zelfs in de meest snobby conservatieve cirkels doet Alexander Boris de Pfeffel Johnson het prima en is het ‘in’ om hem te kennen en spannende verhalen over hem te debiteren of, sterker nog, te verhalen over zijn geestige ‘bon mots’. Uiteindelijk is hij één van hen, heeft hij de identieke Eton en Oxford achtergrond en David Cameron was samen met hem lid van de totaal losgeslagen, élitaire macho “Bullingdon Club” waarvan de studentikoze leden zich onvoorstelbaar puberaal misdroegen, maar ook die jeugdzonden werken niet tegen hem want Engeland is balorig van politieke druiloren als Theresa May en Jeremy Corbin. Het land wil eigenlijk best zo’n Bertie Wooster type binnenhalen, al was het maar uit pure nieuwsgierigheid want de huidige politici zijn grondig gediskwalificeerd in de ogen van het grote publiek en Boris heeft jarenlang dat Bertie Wooster imago gecultiveerd.
Het curieuze is dat in Oxford twee groepen co-existeren, de winnaars van de studiebeurzen en de geprivilegieerden, zowel Boris als de fameuze socialist George Orwel behoren tot de eerste groep. Het is bekend dat Boris, voor een officiële gelegenheid, zijn weerbarstige haardos altijd nog even extra door elkaar ruffelt voor het gewenste effect. Vergissingen zijn menselijk, maar Boris heeft in 2016 natuurlijk miserabel gefaald door de deur voor een middelmatige politica als Theresa May open te laten staan, dus men mag hopen dat hij nu een stuk assertiever zal zijn want Brexit is drijfzand.
Het electoraat van het referendum in 2016 is jarenlang aan het lijntje gehouden maar verwacht nu veel van Bertie Wooster a.k.a. Boris Johnson, die het voordeel van de twijfel geniet voor Brexit, maar voor hoe lang? Boris is ook de jongste niet meer en moet de stamina hebben die een Margaret Thatcher bezat om dit avontuur tot een goede einde te brengen.
Hoe dan ook, er zullen de nodige komische intermezzi volgen op Downing Street 10, dat lijdt geen twijfel, maar het lijkt erop dat Boris voor het eerst in zijn leven getest gaat worden op scherpe visie en onuitputtelijke ‘Ausdauer’, niet langer op zijn grapjes.
.