Wordt Rusland de ‘junior partner van China?

Rusland en China hebben in 2016 beiden een verkeerde inschatting gemaakt van de ontwikkelingen in de USA, waarvan zij gedurende acht jaren van zelfdestructief wanbeleid van Obama niets te vrezen hadden. Trump aarzelde niet zijn goede bedoelingen naar Poetin uit te spreken, maar kreeg slechts stank voor dank terug terwijl Xi over de ruggen der Amerikaanse belastingbetalers een politieke en militaire greep naar de globale hegemonie inzette.

Naar Rusland toe was het vooral het Amerikaanse Congres, naar China toe Trump die een einde maakten aan het brutale éénrichtings verkeer. Poetin, die zelf uiteraard één der grootste dieven is op deze aardbol, heeft de Russische economie eigenhandig de nek omgedraaid, terwijl Xi nu zijn stand moet ophouden, maar daarmee een spectaculaire financiële crisis riskeert die China hard gaat raken.

 Xi Jinping’s bezoek deze week aan Moskou is met veel fanfare opgetuigd onder de druk van Trump, maar twee stekelvarkens moeten elkaar nu eenmaal omzichtig benaderen. Het staatsbezoek duurt drie dagen met deelname aan een internationaal forum in Sint Petersburg om Europa en de USA te tonen hoe goed de onderlinge relatie wel niet is, o.a. met de ondertekening van een dertigtal economische verdragen die vooral een geopolitieke betekenis lijken te hebben omdat Poetin de EU en de USA zo graag wil tonen dat hij geen last heeft van hun bijtende sancties. De slimme Xi buit dit Russische probleem handig uit door Poetin zelf de kolen uit het westerse vuur te laten halen en sloeg daar toe waar economische en politieke winst te behalen was. ‘No love lost’ zoals dat heet.

Poetin stoorde zich daar bij wijlen behoorlijk aan maar had weinig keuze en als wij de mediahype over dit bezoek wegfilteren blijft er een residue op de bodem van de schaal liggen waar gebruikelijke Chinese investeringen en kredieten opvallend ontbreken, maar toerisme, landbouw en grondstoffen bieden mogelijkheden voor samenwerking.

Beide landen zijn onbetrouwbare maffia staten als het aankomt op rechtszekerheid voor buitenlandse investeerders, maar Poetin moet wel naar China kijken want zijn dagelijkse chicanes in de USA doen hem geen goed. Anderzijds is de Russische economie een dwerg vergeleken bij China, nauwelijks vergelijkbaar met die van Italië of de staat New York, maar door de strategische component lijken zij op elkaar aangewezen, hoewel zij beiden in militair opzicht – volgens hun eigen experts aan beide zijden – op onafhankelijkheid mikken en elkaar nu eenmaal nooit zullen vertrouwen. Gekke Henkie!

Overal waar zij ellende kunnen veroorzaken zijn zij het in geopolitiek opzicht eens – Syrië, Iran en Venezuela – hetgeen moge aangeven welke weinig constructieve invloed van dit duo uitgaat. Ook in de UN Veiligheidsraad zijn hun veto’s unaniem erop gericht om alle ellende in de wereld te bestendigen en uit te buiten, kortom ‘partners in crime’ die het voorlopig zelfs niet eens kunnen worden over het communistische lot dat zij voor de vrije wereld in petto hebben.

Een gezamenlijk memorandum dat zich richt tegen de Amerikaanse inhaalslag op defensie, na jarenlange sloop door Obama, komt komisch over van China dat het ene na het andere oorlogsschip te water laat en niet weet hoe snel zij de westerse defensie geheimen moeten stelen, terwijl zij zich verzetten tegen ieder programma ter beperking van raketten- en nucleaire programma’s. Rusland heeft hier minder speelruimte en moet oppassen niet de ‘junior partner’ van China te worden.

.