Is Boris nu aan de beurt?

Boris Johnson steunt Brexit enthousiast en is een bombastische bon vivant die niet alleen geplaagd wordt door een weerbarstig kapsel. De strijd om de opvolging van May is in het afgelopen Pinksterweekend ontbrand en kent al een slachtoffer in de persoon van Michael Gove, die in de (roddel-)pers voor de bijl ging wegens cocaïne gebruik. Vervolgens werd hij ook nog eens door Andrea Leadsom, de opvolgster van Boris op buitenlandse zaken, gedesavoueerd ten gunste van zijn concurrent Hunt.

De hamvraag is wat een eventuele opvolging van May door Boris kan betekenen voor zowel Engeland als de EU. Sinds de Brexit heeft de Engelse economie gemiddeld beter gepresteerd dan die der EU lidstaten, hoewel Rutte daar voortdurende leugens over spuide, maar dat valt langzamerhand natuurlijk niet meer op en de vraag is of het een ‘hard Brexit’ wordt of niet.

Ik schreef al eerder, o.a. op 24.02.2018 “ … dat Engeland het meest gebaat is met een harde Brexit lijkt evident omdat alleen al de indirecte kosten die de EU’s bemoeizieke bureaucratie veroorzaakt – naast alle directe bijdragen in de bodemloze Brusselse put – rond 20% bedragen op de kosten van levensonderhoud zonder de EU. Vrijhandel is voor een land als Engeland een natuurlijke keuze, maar de weifelaar Theresa May loopt aan de leiband van Brussel, dit tot groot ongenoegen van Conservatieve partijprominenten als Boris Johnson en Jacob Rees Mogg…..”

Alles valt of staat met goede planning voor de fase na een ‘hard-Brexit’: Vrijhandel – met respect voor de regels van de W.T.O. – is in feite het ideaal voor een globaal model, waarvan consumenten slechts profiteren. Maar de EU heeft een protectionistische Chinese Muur van tarieven opgebouwd die dat frustreert en de linkse regelnichten van de Brusselse Big Brother proberen ook om Trump de verantwoordelijkheid voor een wereldwijde ‘handelsoorlog’ in de maag te splitsen, terwijl deze slechts vrijhandel propageert met een wederzijds nultarief voor importheffingen. Nu betaalt de EU bijvoorbeeld een 2% heffing in de USA maar heft 10% op import van Amerikaanse auto’s en Merkel gilt moord en brand als Trump reciprociteit voorstelt. Niet alleen de EU heeft boter op het hoofd, met name de Chinezen hebben tientallen jaren roofbouw gepleegd op de relatie met de USA en gebruiken de resulterende, onmeetbare fortuinen voor een ongebreidelde politieke, economische en militaire globale agressie.

Anticiperend op de oorspronkelijke uittredingsdatum heeft de Engelse auto-industrie de productie dit voorjaar langzaam teruggebracht, hetgeen resulteert in de eerste meetbare ‘Brexit hangover’ sinds jaren, waarbij het BNP in april met 0,4% terugviel, maar dat komt vooral door het gebrek aan focus van Theresa May waardoor geen CEO fatsoenlijk kan plannen. Omdat politici als Gove ook geen perspectief bieden op helderheid gaat vanzelf de wens overheersen naar een sterke man die van wanten weet en, ondanks alles wat men op Boris kan afdingen aan schoonheidsfoutjes in zijn exuberante persoonlijkheid, deze problematiek niet met trillende knietjes maar met flair tegemoet treedt. Dàt is de reden bij uitstek dat zijn naam zo vaak valt als de favoriet voor May’s opvolging: hij kan met één kwinkslag de depressieve sfeer rond Brexit doorbreken en in een hoopvolle verwachting doen omslaan. Dat hij een ‘moeilijk product’ en een ‘egotripper’ is geeft hij zelf toe, maar dat is Trump ook en die krijgt in twee jaren meer gedaan dan drie van zijn voorgangers samen.

Boris is geboren in New York en doorliep alle geprivilegieerde Engelse topscholen en universiteiten om als journalist te beginnen tot hij door ‘the Times of London’ werd ontslagen omdat hij op zijn dikke duim zoog. Als Brussels correspondent van ‘the Telegraph’ werd hij bekend omdat hij Brussel geregeld op de hak nam, hetgeen bijdroeg aan het Engelse Euroscepticisme dat bij Brexit de doorslag gaf. Later werd hij ‘editor’ bij ‘the Telegraph’ en ‘the Spectator’ en kreeg ook bekendheid als auteur.

In 2001 werd hij parlementslid en in 2008 burgemeester van London en werd met afstand gekozen tot ieders verbazing, boven de zittende communist Ken Livingstone.

Dit was ook een belangrijke doorbraak voor de Tories die in het parlement ook al weer tien jaar aan de kant hadden gestaan en hij bouwde zelfs ‘appeal’ op bij Labour kiezers met zijn stunts die London wereldwijd op de kaart zetten, na het destructieve beleid van de hardline marxist Ken Livingstone.

De Olympische Spelen in London kenden één publicitair hoogtepunt toen Boris, hangend aan een honderden meters lange ‘Seilbahn’ hulpeloos meters boven de grond bleef spartelen met twee Union Jacks in de hand. David Cameron begreep het fenomeen Boris beter dan wie ook: “If any other politician anywhere in the world was stuck on a zip-wire it would be a disaster. For Boris, it’s an absolute triumph.” Dat zijn burgemeesterschap geen sinecure was moge blijken uit de klachten die wereldwijd binnenstromen over zijn opvolger, een Pakistaanse politiek correcte Islamiet, die na de grote bomaanslag van enkele jaren geleden onbeschaamd wist te melden “dat er niet zoveel geld naar de politie kon gaan omdat hij dat liever aan het klimaat uitgaf”.

Boris is gehaat bij de ‘Gutmensch’ omdat hij die regelmatig op de korrel neemt en derhalve beschuldigd wordt van – u raadt het nooit – ‘racisme, seksisme en Islamofobie’ met o.a. enkele uitlatingen over Afrikanen als “piccaninnies” (oud Amerikaans ‘slang’ voor kleine negertjes) en over Hillary Clinton als een “sadistic nurse in a mental hospital.”

Toen Obama zich ongevraagd bemoeide met Brexit kreeg hij van Boris een veeg uit de pan wegens zijn “ancestral dislike of Britain” ( wegens zijn Keniaanse afkomst) en vorig jaar beschreef hij in burqas gehulde vrouwen als ‘letter boxes and bankrobbers’. Geen wonder dat politiek correct Engeland zware constipatie van de man krijgt, maar zijn fans zien in zijn eerlijkheid een kwaliteit die zijn gepriviligiëerde opvoeding doet vergeten in een soort ‘Trump effect’:   “I think a lot of it is similar to what Trump’s been able to do,” stelt Amy P. Smith, die ‘British politics and public policy’ onderwijst aan de Universiteit van Sheffield. Vergeet niet dat ‘ de gewone man ‘ wereldwijd de politiek spuugzat is iemand zoekt die hun taal spreekt; Boris doet dat en men vergeeft hem gaarne zijn stommiteiten en waardeert zijn uitspraken. Dat Boris met de ‘Brexit bus’ waarmee hij het hele land afreisde instrumenteel is geweest in Brexit leidt geen twijfel

In februari 2016 klom Boris op de zeepkist met de woorden: “I will be advocating Vote Leave… because I want a better deal for the people of this country, to save them money and to take control” en toen David Cameron afdroop was Boris de favoriet tot de volstrekt onbetrouwbare Michael Gove hem een mes in de rug stak. Gove ontspoorde vervolgens zelf in zijn persoonlijke ambities en Theresa May werd in een soort van ‘polder-proces’ het compromis dat nergens toe leidde en geen enkele weerstand kon bieden aan de Brusselse manipulaties. Uiteraard speelde Boris een grote rol in haar ondergang, aanvankelijk als haar minister van buitenlandse zaken, maar in juli 2018 stapte hij uit omdat zij slechts op een ‘soft-Brexit’ mikte die nauwelijks afstand van de EU creëerde, hetgeen hij duidelijk maakte in zijn ontslagbrief met referte aan Engelands status als ‘een kolonie van de EU’ en sprak sindsdien van een ‘vernedering’.

Lange Rede, kurzer Sinn: is Boris de man om de Brexit te redden? De huidige, korte race naar de top is uiterst onvoorspelbaar en Boris is al een keer uit de bocht gevlogen dankzij Gove. Het verschil is dat Boris een ander mens lijkt te zijn geworden die nu ook goede betrekkingen met parlementsleden heeft opgebouwd achter de schermen en hij wordt toch algemeen als de koploper gezien. Zijn grootste probleem is de verdeeldheid in Engeland die is verergerd door het gemodder van May en het voortdurende uitstel van de Brexit, resulterend in Farage’s greep naar de macht.

De conservatieven hebben nog nooit zo voor hun kiezen gekregen maar de boodschap dat de Engelsen uit de EU willen lijkt helder, ‘deal or no deal’!

 Het wordt paniekvoetbal, want Farage heeft geen parlementaire presentie maar hangt als een zwaard van Damocles boven hun nek. De zwakte van de Tories is op zich ook een remedie tegen de liefde der kiezers geworden, dus de charismatische hard-Brexiteer krijgt meer en meer ‘sex-appeal’ (ondanks zijn uiterlijk), ook om de partij weer te rehabiliteren.

Het gezegde ‘In tijden van nood is de redding nabij’ roept om zelfvervullende voorspellingen en de andere Tory kandidaten zijn niet charismatisch genoeg om die associatie te rechtvaardigen. Boris vertelt het parlement dat hij zijn uiterste best doet voor een deal, maar zich ook voorbereidt op de hard-Brexit en impliceert dat, als zij hem niet hun volledige steun geven, hun lucratieve baantjes op de tocht staan en dat maakt pas ècht indruk. Het is geen toeval dat de partij-slogan nu is: ‘Back Boris’. In 2016 liep hij tegen een aantal sceptische collegae aan die hij dezer dagen ook in zijn zak moet zien te krijgen en van de groep van elf kandidaten zal vandaag (11.06.2018) meteen al een stel afvallen, terwijl gematigde Tories hem al de kandidaat noemen “ who will “inspire the country and revitalise our party.”  De voormalige minister van defensie noemt hem “the one man who can save the party”. Het wordt een zwart-wit situatie, net als bij Trump in 2016: sommigen dwepen met hem anderen haten hem en Boris is ook zo’n polariserend figuur. Wie neemt de gok?

De EU heeft al bereidheid tot heronderhandeling getoond, want als Boris met de ‘hard-Brexit’ wegloopt valt er niets te jatten voor de bureaucraten in Brussel die droomden van vele tientallen miljarden Engelse Ponden als cadeautje, kortom zij zijn hun hefboom helemaal kwijt waarmee zij May konden manipuleren. Hoe schadelijk een ‘no-deal’ voor de UK uitpakt hangt af van hoe snel zij ‘freetrade agreements’ met de rest van de wereld kunnen regelen, maar de Engelse economie is de afgelopen jaren ononderbroken solide geweest.

Boris ziet dit goed en stelt dat ”hoe harder wij ons nu opstellen hoe meer wij gedaan krijgen in Brussel”. Macron probeert tegengas te geven met het dreigement dat 31 oktober de definitieve datum is, maar Johnson is heeft een veel handiger onderhandelingspositie dan May omdat de Brexit vleugel van de Tories hem wèl zal vertrouwen in tegenstelling tot May.

Het gaat niet alleen om Brexit maar ook om de conservatieve partij, dus alles wat Boris hen toezegt komt bij hem terug onder het motto ‘belofte maakt schuld’ en dat was nooit zijn sterkste punt.

.