Dat de soevereiniteit van ons land – en ook van andere landen in Europa – in hoog tempo wordt afgebroken, valt veel mensen kennelijk niet op. Het electoraat blijft geloven dat pro-EU politici brave mensen zijn die het democratische hart op de goede plaats dragen. Helaas: les 1 in het boek bestuurskunde gaat slechts over de manieren waarop de politicus op zijn plek kan blijven zitten. In het gunstigste geval om het verkregen mandaat voor diens standpunten in praktijk om te zetten. In het andere geval voor eigen gewin.
Een voorbeeld van verminderde zeggenschap voor de burgers is het Payment Service Directive 2 (PSD2). Dit directive is de opvolger van – uiteraard – de eerste die 2007 werd aangenomen en bedoeld was standaardisering van de bankrekeningnummers in Europa (w.o. IBAN) aan te brengen en om te voldoen aan de wens dat er binnen Europa maximaal één dag overschrijftermijn mogelijk zou zijn. Mooi gelukt, maar toen begon het mis te lopen. Iemand in de Europese Commissie of het Europarlement kwam op het zinderende idee dat de klantgegevens die door de banken worden beheerd, eigenlijk eigendom van de klant zelf zijn. Als dat zo is, dan mag die klant ook zelf bepalen met wie hij die gegevens wil delen. Klinkt allemaal redelijk, dus de Tweede Kamer was er als de kippen bij om die Europese scheet over de longen te inhaleren en stemde massaal vóór. Het gevolg is dat u straks bij iedere betaling via internet de vraag krijgt ‘wilt u uw gegevens met ons delen’? Één keer delen en waarschijnlijk honderden bedrijven krijgen uw financiële gegevens.
Wie hebben daar nu eigenlijk belang bij? Om te beginnen heeft u daar als klant van de bank totaal geen belang bij. Het enkele feit dat die gegevens van uzelf zijn en niet van Jan en Alleman, is ook zonder PSD2 wel duidelijk. Het is een geheim tussen u en de bank wat verder met niemand behoeft te worden gedeeld. U wilt immers privacy.
Bedrijven hebben wel belang bij uw financiële gegevens en dan het hebben we het natuurlijk niet over Sjors de bakker-om-de-hoek, noch over Sjakie’s patatkraam. Dan hebben we het over knoeperds van bedrijven en conglomeraten die wereldwijd opereren. Zij kunnen de informatie verwerken en anders huren ze daar wel mensen voor in. Dat laatste is voor bakker Sjors en patatboer Sjakie een utopie die ze bij leven niet meer mee zullen maken. Die grote bedrijven kunnen klantprofielen aanmaken en doen voorkomen alsof het voor u beschikbare assortiment beperkt is; wie goed bij kas is krijgt duurdere producten voorgeschoteld en wie straatarm is ziet wellicht nog een bordje ‘uitverkocht’.
Klantgegevens die u noodzakelijkerwijze (en begrijpelijkerwijze) met uw bank deelt zijn eigendom van twéé entiteiten, namelijk van de bank en van uzelf. Een ander heeft daar geen barst mee te maken. Grote bedrijven die allang boven hun optimale bedrijfsgrootte zijn uitgegroeid met behulp van de EU, behoeven niet nog meer megalomaan te worden omdat dit een vrij en gelijk economisch speelveld in de weg staat. PSD2 is alleen maar het bewijs dat u met een EU zoals die nu opereert werkelijk geen bal opschiet. We koersen af op een politiek-correcte dictatuur van het niveau Frans Timmermans.
Weet u wat je daarvan doorgaans krijgt? Oorlog.
.
Waar we eens van af moeten is mandaat misbruik.
Als het electoraat op een bepaalde politicus/partij stemt omdat deze belooft “A” te gaan doen dan heeft deze politicus/partij GEEN mandaat om vervolgens “B” te gaan doen, en al helemaal niet als dit, zoals meestal, het exact tegenoverstaande van “A” behelst.
En dat is in de Nederlandse politiek nu net schering en inslag, politici en partijen die de op hen uitgebrachte stemmen zien als een soortement “carte blanche” om te doen waar zij zin in hebben, zonder zich daarbij ook maar iets gelegen te laten liggen aan verkiezingsprogramma’s en verkiezingsbeloften.
En wat het door de kiezers verstrekte mandaat ook niet dekt zijn ingrijpende zaken die GEEN onderdeel zijn geweest van het verkiezingsprogramma.
Als een dergelijk geval zich voordoet dient de bevolking geraadpleegd te worden, en dient de wil van het electoraat vervolgens beslissend te zijn.
Maar het referendum is dus door de bewindsvoerders afgeschaft, omdat zij niet gediend zijn van de wil van het electoraat.
Ons “democratische” systeem is die naam al lang niet meer waardig, het is een farce, een vermomde dictatuur van de politiek correcte elite.
Exact hetzelfde, maar dan in nog grotere mate, geld voor de EU.
En ja, de geschiedenis bewijst dat zaken als dit uiteindelijk altijd op oorlog uitdraaien.
Maar de Nederlandse bevolking heeft afgelopen Donderdag weer eens bewezen nog altijd uit dezelfde gemakzuchtige goedgelovige sukkels te bestaan als in de dertiger jaren het geval was.
Mooie tijd om te emigreren…