Alvorens in te gaan op de vraag of de islam en de mensen die dit islamitische geloof aanhangen integreerbaar zijn in een moderne westerse samenleving, is het goed stil te staan bij de vraag die verschillende islamologen en arabisten zich stellen: is er sprake van uitsluitend religie? Wanneer de vraag bevestigend kan worden beantwoord is er met referte aan het gelijkheidsbeginsel in de westerse rechtspraak in ieder geval juridisch geen reden hen die integratiepoging te ontzeggen.
Wanneer er echter sprake is van een ideologie of van een politieke agenda binnen die religie dan wordt het anders. Westerse landen kennen en erkennen het recht van geloofsvrijheid, maar niet de vrijheid van ideologie. Zoals in het geval van het nazisme blijkt is daar wel wat voor te zeggen omdat die ideologie de democratie, dus de -getrapte- inspraak en invloed van de burgers op beleid, respectievelijk de overheid, feitelijk afwijst. Binnen de eerdere Duitse variant van het Nationaal Socialisme (1921 – 1945) is er wel een zekere gelijkheid, maar die is voorbehouden aan uitsluitend het ‘uitverkoren’ volksdeel die deel uitmaken van het oorspronkelijke Duitse (Germaanse of specifieker ‘Arische’) ras en het lidmaatschap van de politieke beweging. Verklaard tegenstanders van het regime werden dan ook zonder meer opgepakt en gevangengezet of vermoord.
Indien de islam, tredend op het geografische terrein van de door hen genoemde ‘ongelovigen’ (ook wel ‘Dar al Haram / Dar al Harb’ – het land/gebied van de ongelovigen) zich ontpopt als een religie die categorisch wil vasthouden aan haar sociale, juridische, politieke en culturele grondslagen, dan ontstaat het probleem dat zij niet meer uitsluitend als een religie is te beschouwen. Dan voert zij wel degelijk een politieke agenda in de zin dat zij niet dezelfde democratische waarden nastreeft, maar andere waarden waarin een ongekozen elite met beroep op unieke theologische kennis –dus beperkt wetenschappelijk- de maatschappij en de toekomst daarvan vormgeeft. Met andere woorden: zij streven naar een staatsinrichting zoals Saoedi Arabië of Iran en IS, waarbij de Koran in alle gevallen het uitgangspunt vormt.
Nu staat het eenieder vrij een politieke partij op te richten en daarmee een andere staatsinrichting na te streven. Hierop kennen wij in ieder geval tenminste in Nederland één uitzondering: het nazisme. Hieruit kunnen wij begrijpen dat in ons land een democratisch proces heeft gewoed teneinde het bewijsbare falen van in ieder geval dat nazisme uit te sluiten van deelname aan het democratische proces. Het laat zich nog vragen waarom met de communistische doctrine niet hetzelfde is gebeurd, zeker nadat in de jaren negentig van de vorige eeuw voluit kennis kon worden genomen van de gruwelen die zich daadwerkelijk achter het ‘IJzeren Gordijn’ en in het China van Mao Zedong of het Cambodja van Pol Pot moeten hebben afgespeeld. Het bewijsbaar falen van de ene staatsvorm (Nationaal Socialisme) is wel degelijk een aanwijzing dat de andere falende staatsinrichting (-internationaal- Socialisme) als staatsrechtelijk streven evenzogoed verboden zou moeten worden.
Er zijn veel auteurs, zoals de arabist Hans Jansen, die hebben gewezen op de overeenkomsten tussen de leerstellingen van de islam en het nazisme. Zo kent de Koran maar liefst 448 Soera’s die weinig vleiend spreken over de ‘ongelovigen’. Het begrip ‘ongelovigen’ is daarbij van toepassing op allen die niet in de islam geloven. Het beeld wat hieruit oprijst is met name dat ongelovigen, tenzij zij zich bekeren tot de islam, vroeg of laat gedood zullen moeten worden. Daarnaast kent de islam in ieder geval een ‘wetboek’, namelijk de sharia. Dat wijst er nadrukkelijk op dat de democratisch tot stand gekomen wetten voor moslims onvoldoende zijn en zich voor wetgeving voorkeurdelijk willen beroepen op oordelen van religieuze herkomst. Dat dit geen holle frase is, bewijzen veel onderzoeken, ondermeer die van Prof. dr. Ruud Koopman.[1] Hij constateert in zijn onderzoek dat wereldwijd ca. 50 miljoen moslims zelfs bereid zijn geweld te gebruiken om religieuze redenen en dat 60% van alle moslims van mening is dat religieuze wetten belangrijker zijn dan democratisch tot stand gekomen wetten (wereldlijke wetten).
Karikaturen, onwelgevallige romans, islamkritische films, ontheiliging van de Koran, bekering tot een ander geloof, liefdesrelaties met mensen met een ander geloof, geloofsafvalligheid of simpelweg een westerse levensstijl zijn zogenaamde ‘bedreigingen van de islam’ die vele mensen met de dood hebben moeten bekopen. Van de Britse moslims vindt 31 procent dat de doodstraf moet staan op geloofsafvalligheid en in een BBC-enquête na de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo zei 11 procent van de moslims dat media die afbeeldingen van de profeet Mohammed publiceren het verdienen te worden aangevallen.[2]
De islam en moslims hebben dus bepaald voorshands niet de beste papieren om te integreren in westerse samenlevingen, zo blijkt uit onderzoeken van Ruud Koopmans en vele anderen.
[1] ‘Fundamentalism and out-group hostility’ Ruud Koopmans 2013: https://www.google.nl/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&cad=rja&uact=8&ved=0ahUKEwj9oKKiw8jWAhVCLFAKHVUYC84QFggtMAA&url=https%3A%2F%2Fwww.wzb.eu%2Fsites%2Fdefault%2Ffiles%2Fu8%2Fruud_koopmans_religious_fundamentalism_and_out-group_hostility_among_muslims_and_christian.pdf&usg=AFQjCNHMSYOU8FXJUG1kKb02k6o9yliFHw
[2] Prof. dr. Ruud Koopmans, Algemeen Dagblad 2 februari 2017: “Ik waarschuw niet voor niets”.
.
Heel goed. De islam is in de grond een politieke ideologie (wil alles en iedereen beheersen op grond van de sharia), heeft politieke ambities (wil wereldheerschappij), die het met alle mogelijke middelen wil doorzetten (demografische groei, immigratie, intimidatie, infiltratie, criminaliteit en terreur), staat aldus haaks op praktisch alle grondwaarden en -normen van de westerse cultuur (moderne rechtsstaat, nastreven van mensenrechten, openheid voor wetenschap, rationaliteit, humaniteit), en is daarmee een minstens zo groot gevaar voor westerse cultuur als destijds het nazisme en het communisme. Het probleem is evenwel dat een groot deel van de heersende elites in de westerse wereld dit gevaar ostentatief niet wil zien, niet wil onderkennen, de informatie erover negeert, en eigenlijk vooral dit gevaar faciliteert groter en sterker te worden, om aldus steeds groter destructieve impact te krijgen op de westerse cultuur. We worden geregeerd door mensen die als het ware in 1940 bij de grens zouden hebben staan juichen en de richting wijzen voor de dan binnenstormende troepen van de nazi’s, en die daarbij roepen dat het een ‘culturele verrijking’ betreft en dat het nazisme een ‘ideologie van de vrede’ is en dat het nazisme ‘altijd al bij onze cultuur heeft gehoord’ en dat ‘onze toekomst er een zal zijn inclusief het nazisme’. Ook zal men ons vragen dat we ons ‘verbinden’ met dit nazisme en dat we ermee moeten ‘dialogiseren’ om aldus nader tot elkaar te komen. — Culturen zijn ten dode opgeschreven als daarin een drang heerst die dood te faciliteren.