Boris & Brexit

De centrum-linkse elementen in Brussel hebben hun best gedaan om de Brexit te saboteren en Theresa May wist van gekkigheid niet wat zij ermee aan moest, reden waarom Nigel Farage dat probleem nu voor haar lijkt op te lossen. De Tories zijn nog nooit zo vernederd in hun parlementaire geschiedenis en de Farage’s ‘Brexit Party’ vormt wellicht een existentiële bedreiging voor hen. Maar ook Labour krijgt het voor de kiezen en de vraag voor de Tories is ‘wat nu?’ Als Farage de Brusselse buit blijkt binnen te halen kan dat wel eens van blijvende invloed zijn in Westminster, dus de conservatieven leven in tijden van nood want dankzij Theresa May’s geklungel zou Engeland straks nog wel eens een Marxistische premier kunnen krijgen.

Zoals wereldwijd onder dergelijke omstandigheden zowel kiezers als politici ernaar tenderen een beroep te doen op een ‘Jezus-figuur’, zo zal ook in London naarstig gezocht worden in de traditie van een politiek die in het verleden ook wel eens rare noodsprongen maakte door te gokken op zo’n ‘redder in nood’. ‘Gokken’ lijkt het sleutelwoord en sommige kandidaten lijken daarvoor beter geschikt dan anderen. De erudiete Jacob Rees Mogg is in staat om in ieder debat zijn tegenstanders op uiterst beheerste wijze alle hoeken te laten zien, maar of hij ook de flamboyance heeft om de broodnodige vonk te doen overspringen…? ‘The Economist’ vergeleek in die context drie historische Britse politici die als ‘deus ex machina’ fungeerden en concludeerde dat die gok goed uitpakte: Margaret Thatcher was een uitgesproken, polariserende ideologische dame die in de confrontatie tegenover de puur Marxistische vakbonden meer ‘guts’ toonde dan alle mannelijke collegae samen, inclusief de trieste collectie Franse presidenten die geen van allen die ‘guts’ hebben gehad om hun land te hervormen. Toen de Argentijnse generaals zich vergrepen aan de Falkland eilanden wist zij van geen wijken. Ook Winston Churchill en Benjamin Disraeli waren – aanvankelijk zeer omstreden – reddende engelen….

Het probleem van de Conservatieven is dat Theresa May alsmaar leek te vertrekken maar voortdurend bleef, net zoals Rutte die alsmaar zegt dat hij blijft en wellicht straks plotseling verdwijnt. Wat nu wel zeker is, is dat May’s houdbaarheidsdatum niet voorbij 7 juni zal strekken. De gok waar Engeland nu voor staat heet Boris, die het voordeel heeft dat bijna de hele wereld weet wie hij is zonder dat hij zijn achternaam ooit hoeft te zeggen. Boris heeft in het verleden grapjes gemaakt over de EU, omreden waarvan hij in Brussel niet erg populair is maar Boris is wel iemand die gevreesd wordt door de remainers, want hij heeft er geen geheim van gemaakt dat hij een ‘hard Brexit’ voorstaat zonder de nutteloze EU nog eens met miljarden te spekken.

Engeland’s economie is één van de sterkere in Europa en kan een hard Brexit best aan, ondanks de aperte leugens van Rutte die al jarenlang onbeschaamd over Engeland debiteert. De ‘remainers’ willen alleen daarom al May behouden of, mocht dat niet lukken, een nieuwe slappeling zoeken die naar hun pijpen danst. Met Boris komen zij van een héél koude kermis thuis, dus zij dwingen May om een krankzinnige coalitie te vormen dankzij hun angst voor Boris, want veel Tories maken zich zorgen over zijn flamboyante stijl en extroverte karakter, leidend tot een chaotisch privéleven en een ‘easy go lucky’ omgang met feiten en weinig focus en oog voor detail en, als kers op de taart, wordt hij ook nog uitgemaakt voor ‘gold-plated egomaniac’.

Kortom, als je toch gaat gokken, en dat lijkt te gaan gebeuren, zijn velen geneigd om Boris hun voorkeur te geven…. Maar de Tories zijn in volslagen paniek bij de E.P. verkiezingen van gisteren, waar de vierde plaats lonkt dankzij de komeet van Brexit, Nigel Farage die garen spint na het geblunder van May. Als de rechterzijde zo verdeeld blijft heeft Engeland binnenkort de ellendige antisemiet en Marxist Corbyn als premier, dus de gok op Boris lijkt met de dag aantrekkelijker te worden.

De ‘kosmopolitische liberalen’, die hem tot twee keer toe burgemeester van London maakten, keren hem weliswaar nu de rug toe maar Boris is en blijft de politieke ster die bij aankomst in een volle zaal terstond eenieder’s volle aandacht heeft, terwijl iedereen darmkrampen krijgt van Theresa May. Mensen voelen zich goed in zijn presentie en wie anders zal nog in staat zijn om de ‘overlopers’ naar Farage terug te halen of de strijd met de Hunnen van Corbyn aan te binden?  Boris lijkt ook in staat de populisten over de kop te aaien om gezellig aan te schuiven in zijn hervorming van de Tories. Hij volhardt dat Brexit in de kern eerder een liberaal dan een populistisch project is, ‘but what’s in a name?’

Waar eenieder Boris toe in staat acht is om het raam op de wereld wijd open te zetten in plaats van de gevangenschap in het mische Europa en hij steunt enthousiast de ‘One Nation Group’ van 60 Tory MPs, hetgeen hun koude harten aanmerkelijk warmt jegens hem. Kortom, als het water je aan de lippen staat is de gok op een vlaag van genialiteit verre te prefereren boven stoffige middelmaat, zelfs als er een zekere mate van ‘ontplofbaarheid’ aan vast zit…

Voor men in het diepe duikt zijn er wèl een drietal antwoorden nodig, zoals op de vraag of Boris beter kan onderhandelen met Brussel dan Theresa. Boris kennende is mijn inschatting dat de salonsocialisten in Brussel geconfronteerd worden met een Boris die hen gaat vertellen hoe de wereld van Brexit in elkaar steekt, desnoods met de vuist op tafel, ook over de Ierse kwestie die in zijn optiek zwaar is opgeblazen door Brussel om lekker dwars te liggen. Boris is niet bang voor de ‘no-deal Brexit’ en daar worden de corrupte Brusselse charlatans erg zenuwachtig van, want met Theresa wisten zijn wat voor vlees zij in de kuip hadden: een of vervangend product uit de vegan keuken.

Hun probleem is dat de EU nog meer gaat piepen en kraken als de Eurosceptici merken dat Boris de vloer met Brussel aanveegt, desnoods met een forse dosis charme terwijl hij hen ‘een mes tussen de ribben plant’. Zodra Boris premier wordt stijgen de kansen op een ‘no-deal Brexit’.

Volgende vraag: kan Boris een regering leiden voor 66 miljoen mensen? Als burgemeester was hij OK, maar als minister van BuZa hield hij het midden tussen onmogelijk en incompetent; gelukkig is hij wèl in staat tijdig te delegeren en in dat geval is het niet erg als hij een man van de grote lijnen is met een duidelijke strategische visie. Hij is niet gek op dagelijkse routineklusjes en nauwelijks bereid tot het sluiten van moeilijke compromissen, evenmin als Alexander de Grote met het doorhakken van de Gordiaanse knoop. 

De slotvraag is of hij de UK bijeen kan houden, want de Schotten zijn meer dan ooit op zichzelf geraakt en zij zijn zeker niet gecharmeerd van Boris. In mijn jonge jaren was er een deun getiteld ‘lightning in a bottle’, iets waarop de Tories met smart zitten te wachten, maar de prijs van een verkeerd uitpakkende gok is hoog als e.e.a. uitdraait op een mislukte no-deal, het uiteenvallen van de U.K. en een Marxist in Downing Street, dus als de conservatieven willen gokken moeten zij Boris bij wijze van spreken ‘eeuwige trouw zweren’ en volledig achter hem gaan staan, hetgeen in de politiek met zoveel opportunisten ook een gok is.

.