Na
twee en half jaar zwijgend modderen, hebben de onderzoekresultaten van de
Special Counsel (SC) vorige week eindelijk het licht gezien. De Democratische
Partij die er alles aan doet om Trump aan de schandpaal te nagelen en alle hoop
had gevestigd op die met hoofdzakelijk aanhangers van de Democratische Partij
en Obama loyalisten gevulde Special Counsel, is opnieuw bedrogen uitgekomen.
Net als de verkiezingsuitslag kan het liberale deel van de USA ook de conclusies van de SC niet aanvaarden en is opnieuw in een defensieve kramp geschoten. Het semantisch muggenziften en het dreigen met de uitgifte van dagvaardingen om Mueller en consorten in het Congres te horen, is al een paar dagen aan de gang. Schiff en Nadler weten het zeker: er is een samenzwering geweest met Moskou en dat zullen ze bewijzen ook. Een blik op de gezichtsuitdrukkingen van beide heren geeft een indruk van de betrouwbaarheid van hun uitspraken. Het doet pathetisch aan dat politici die zichzelf als bekwaam en ervaren beschouwen, zich op een kinderachtige manier op de politieke bühne en vooral in de liberale media belachelijk maken. Er zit iemand heel hard te schateren ergens in Rusland.
Vanzelfsprekend is de berichtgeving van het in twee kampen verdeelde medialandschap in lijn met de ontwikkelingen van de laatste drie jaar. De liberale media met in hun spoor Nederlandse ‘kenners’ van het Amerikaanse media en politieke landschap, verhullen hun PTSD gevoelens niet. In de aangepaste tekst van het Mueller rapport wordt naarstig gezocht naar bevestigingen dat Trump niet geschikt is om het presidentsambt te vervullen. Naar een onderbouwing om een afzettingsprocedure te kunnen starten. Punten en komma´s worden opnieuw gezet om teksten zodanig te laten klinken dat Trump “unfit fot the job” is. Ze worden daarin geholpen door Republikeinse anti-Trumpers zoals de geboren verliezer Mitch Romney die hard uit het raam riep ziek te zijn geworden van de leesbare teksten. Kort na die kreet werd Romney door vriend en vijand met de grond gelijk gemaakt met voorbeelden uit zijn eigen heden en verleden.
Ongewenste terughoudendheid
In die brij aan emoberichten kwam een CNN journalist Scott Jennings[1] op 19 april met een verrassend artikel dat op de website edition.com.cnn werd gepubliceerd. De titel op zich zou voor een lezer prikkelend moeten zijn “Mueller´s Report looks bad for Obama” en daar gaat hij in het artikel dieper op in onder het motto “Former President Barack Obama looks just plain bad. On his watch, the Russians meddled in our democracy while his administration did nothing about it”. In het Mueller rapport staat klip en klaar: “Russia began interfering in American democracy in 2014. Over the next couple of years, the effort blossomed into a robust attempt to interfere in our 2016 presidential election….the Obama administration knew this was going on and yet did nothing. Mitchel Isikoff en David Corn schrijven in hun boek “Russian Roulette: The Inside Story of Putin’s War on America and the Election of Donald Trump”. dat Obama’s National Security Adviser Susan Rice in 2016 haar staf, die plannen concipieerden om naar Rusland terug te slaan, opdroeg “to stand down” en “knock it off” . Duidelijker kan de manier waarop Obama zich inspande om Poetin niet tegen de haren in te strijken, geformuleerd worden. De vraag is: waarom?
Het antwoord ligt in de relatie Uranium Deal- Iran deal. In 2012 werd duidelijk dat Obama Rusland met fluwelen handschoenen wilde aanpakken en dat wordt bevestigd door een aantal ontwikkelingen en gebeurtenissen rond die twee overeenkomsten. Democraten en hun media loyalisten beschuldigden en beschuldigen Trump, Rusland te pamperen. Waar die bewering vandaan komt en op gebaseerd is, zal wel een onderwerp van uitputtende eenzijdige discussies zijn en blijven. Beide categorieën hebben blijkbaar bewust vergeten dat Obama´s belofte aan Medvedev in het jaar van zijn herverkiezing juist die pamper atmosfeer symboliseerde. Op 26 maart 2012 fluisterde hij Medevedev in Seoel in het oor: “on all this issues, but particularly missile defense, (het anti raket schild aan de grenzen van de Russische Federatie)this can be solved, but it is important to me to give me space…..this is my last election…after my election I have more space”. Ondanks het feit dat hij toen nog niet kon weten dat Mitch Romney zijn Republikeinse uitdager zou worden, leek hij een half jaar voor de verkiezingsdag al zeker te zijn van een herverkiezing. Hij verwachtte nadat zijn herverkiezing een feit was, meer bewegingsruimte te hebben bij de invulling van zijn buitenland beleid richting Rusland.
Een aantal gebeurtenissen heeft bevestigd dat Obama sinds die uitspraak wel heel omzichtig om niet te stellen zeer coulant, met de politieke elite (Poetin en zijn inner circle) is omgegaan. Een van die gebeurtenissen is de Uranium one deal en de verbloemde relatie met de kernwapen overeenkomst met Iran, Douglas Campbell, een voormalige FBI functionaris, heeft drie Congres comités´s schriftelijk geïnformeerd dat Moskou miljoenen dollars naar de Clinton Foundation had gestuurd, opdat Hillary Clintonhaar belofte zou houden de US-RF relaties ten voordele van Moskou bij te stellen[2]. Russische nucleaire experts hadden Campbell ingefluisterd dat Moskou de lobby organisatie APCO Worldwide had ingehuurd[3] om de Obama regering over te halen de Uranium One Deal goed te keuren. Hij beschuldigde de regering Obama er van besluiten te hebben genomen die direct in het voordeel waren van Moskou´s doelstelling om een geostrategisch voordeel te krijgen over de USA. Campbell was en is er sterk van overtuigd dat de Obama regering wist van de schimmige activiteiten van de Russen. Jaren voordat de Iran deal gesloten zou worden, heeft hij leden van de Obama regering documenten gegeven waarin bevestigd werd dat Rusland actief bezig was om Iran te ondersteunen in diens streven om een offensief nucleair vermogen te hebben.
Om te onderstrepen dat Obama zich hard tegen Moskou opstelde, wijzen Obama loyalisten vaak op de economische sancties waarmee Moskou werd geconfronteerd. Edoch, het pakket uitermate milde maatregelen dat in 2016 werd doorgevoerd, onderstreepte de pamperende manier van Obama. Volgens de Washington Post stemde Obama in met een pakket waarin sancties “so narrowly targeted that even those who helped design them describe their impact as largely symbolic….a toothless response to a serious incursion”. Schiff onderstreepte in die dagen dat “the Obama administration should have done a lot more “ en Michael McFaul, Obama´s ambassadeur in Moskou, stelde vast dat “The punishment did not fit the crime”. Als dat de zienswijze van drie liberale bronnen is, dan is het duidelijk dat Obama zich wel heel tegemoetkomend opstelde t.o.v. Moskou om Poetins steun in de Iran deal niet te verliezen.
Waar rook is, is vuur
Onderzoeksjournalisten vragen zich nu af of de SC niet is ingesteld om ernstige missers van de Obama regering te verdoezelen. Moest er niet een rookgordijn opgetrokken worden om de scheve schaatsen die Obama richting Moskou heeft gereden te verduisteren? Om te verbloemen dat er ernstige inschattingsfouten gemaakt zijn m.b.t. de intentie van Moskou? De inhoud van het SC rapport benadrukt diverse keren dat Obama en Obama alleen er de schuld van is dat Rusland zich in 2016 in hoge mate kon mengen in de Amerikaanse verkiezingen. Omdat Obama een hogere prioriteit gaf aan de steun van Poetin voor het sluiten van de Iran overeenkomst boven het afstoppen van de groeiende Russische inmenging in Amerikaanse instituties, weigerde Eric Holder, Obama´s AG, om Assange te vervolgen voor zijn steun aan Russische hackers om in de digitale communicatie van de Democratische Partij binnen te dringen. Het was een vrijbrief voor Poetin om de trollenfabriek opdracht te geven om met volle kracht de verkiezingen in 2016 te manipuleren en te verstoren.
Om herhaling te voorkomen van de ontwikkelingen en gebeurtenissen rond de 2016 Amerikaanse presidentsverkiezingen, is het absoluut noodzakelijk om te onderzoeken waardoor, het waar, wanneer de verkeerde kant op is gegaan in de relatie Washington-Moskou. Er moet een helder, ondubbelzinnig antwoord komen op de vraag of de door Obama loyalisten van de grond getrokken SC bedoeld was om niet alleen Trump het regeren onmogelijk te maken, maar juist om de Democraten munitie te geven om hem af te kunnen zetten en de beleidsomissies van de Obama regering richting Moskou onder de mat te schuiven.
Een dergelijk onderzoek is noodzakelijk om de Democraten met de neus op de werkelijkheid te duwen: Trump heeft gewonnen, Democraten (Obama en Clinton) hebben geheuld met Moskou, Obama heeft Moskou de ruimte gegeven om zich in activiteiten van Amerikaanse democratische instituties te mengen en verkiezingen middels informatie op traditionele en sociale media te manipuleren en te sturen.
Het
politieke effect van dat onderzoek moet de lach op het gezicht van de man in
Moskou doen wegritsen.
[1] Hij is een voormalige special assistant van President George W. Bush en een voormalige campagne adviseur van Senator Mitch McConnell. Hij is een partner bij RunSwitch Public Relations in Louisville, Kentucky
[2] Pas nadat een schikking was bereikt met het DOJ kon Campbell zijn getuigenis aan de drie Comités overhandigen. Acht jaar nadat de goedkeuring van de Uranium Deal was bereikt.
[3] Campbell had van de Russen gehoord dat de firma een bedrag van M$3 zou opstrijken voor diens lobby activiteiten.
.