Ziekelijke afgunst

In de jaren ’70 zuchtte Nederland onder het bewind van een huis-, tuin- en keuken-demagoog, een dermate wereldvreemd figuur dat hij zich vaak de risée maakte zodra hij de grens passeerde. Deze compulsieve potverteerder zag kans om de belastingdruk naar ongekende hoogte op te stuwen, net als Rutte, en ook nog eens onze rijke aardgasopbrengsten te verkwanselen. De tranen springen je in de ogen als je ziet hoe Noorwegen gigantische reserves uit hun olie inkomsten heeft opgebouwd.

Dàn wordt pas duidelijk welke schade Joop den Uyl heeft aangericht, niet alleen aan de vaderlandse economie maar ook heeft hij aan de wieg gestaan van de sloop van de verzorgingsmaatschappij, die de coup de grâce kreeg van Rutte. Twee karakteristieken van Joop’s socialisme springen in het oog: incompetentie èn afgunst, waarmee hij de bijnaam “Partij van de Afgunst” gestalte gaf.

De verloederde ‘Nieuw Links’ stroming, die wereldwijd steunde op Herbert Marcuse, maakte zich meester van de PvdA en wist diverse zakken (letterlijk en figuurlijk) héél goed te vullen aan de wieg van het huidige ‘Grachtengordel-monster’.

Dat Orwelliaanse gedrocht wordt nieuw leven ingeblazen door de antisemieten van Groen Links, onder leiding van de veroordeelde crimineel en communist Duyvendak met diens marionetje Klaver, èn de pro-communistische respectievelijk pro-Palestijnse ‘cheerleaders’ Kaag & Ollongren van D’66 met hun gesouffleerde ‘barbiepop’.

Vanzelfsprekend zijn het communisten die nu in de USA als ‘Democratic Socialists’ de rijken willen gaan belasten à raison van 70% tot 90%, afhankelijk van de staat waar zij woonachtig zijn. Het effect wordt binnen de kortst keren zichtbaar nu de rijken in hordes de wijk nemen uit linkse staten als New York en California, maar uiteraard is het geen toeval dat de papagaaien van het Haagse kleuterklasje met Jette en Klaver ook al beginnen te kirren over extreme belastingverhogingen… Let wel, dit soort belastingverhogingen hebben wij al lang geleden in de USA en in het Nederland van Joop gezien; het is evident dat die niets brengen voor een samenleving, behalve pure discriminatie door afgunstige mensjes, waaraan iedere rechtsgrond ontbreekt.

In die context publiceerde de Neue Zürcher Zeitung deze week een interessant artikel over “afgunst” als ideologische drijfveer voor politieke dwaallichtjes met kreten over “de 1% die zo nodig aangepakt moet worden”, daarbij vergetend dat die groep de ruggengraat vormt voor de inkomstenbelasting en dus vooral niet moet worden weggepest door jaloerse mensenhatertjes. De N.Z.Z. kwalificeert dit fenomeen als “compensatie voor de eigen afgunst” door minder bedeelde bevolkingsgroepen die in hun morele exhibitionisme meteen beginnen de rijken te ‘shamen’ met typisch linkse vooroordelen dat dezen in menselijk opzicht tekort zouden schieten door een gebrek aan ‘solidariteit’, “empathie” en dergelijke socialistische ‘bullshit’.

In hun artikel kijken de Zwitsers naar een mogelijke verdeling van dit fenomeen over de westerse wereld en met name naar de vooroordelen die – sinds Walter Lippmann’s klassieker “Public Opinion” van bijna honderd jaar geleden – allerlei wijsneuzen uitdragen met semi-intellectueel gekakel over racisme en seksisme om de aandacht af te leiden van ‘des Pudels Kern’, hun onvervalste, primitieve jaloezie en bittere vooroordelen.

Recentelijk werd ook naar “klassieke vooroordelen” gekeken, uiteraard vooral door een linkse lens, zoals armoede maar daarbij wordt hun afgunst jegens de rijken nog steeds angstig buiten schot gehouden. Eén der bevindingen is dat bij psychologische drijfveren, voor jaloezie, voortdurend een (on)-bewuste vergelijking met anderen plaatsvindt in de context van de waardering van het eigen ego en zelfbewustzijn. Persoonlijke kwaliteiten en maatschappelijke positie van anderen passeren dagelijks de revue en worden vaak onbewust verdrongen of bewust gereduceerd. Het menselijk ego streeft – al dan niet bewust – naar compensatie, verkleining van ‘het gat’, veelal door een vermeende ‘morele superioriteit’ der salonsocialisten, die voor electorale winst maar al te bereid zijn om aan primitieve gevoelens van haat en onlust te appelleren. ( in ‘Politiek is het systematisch organiseren van haat’ d.d. 9 november jl. beschreef ik dit al).

Frappant is dat opportunistische politici, met één oog voortdurend gericht op het persoonlijke gewin, daarmee een reactie uitlokken die veelal daarop berust dat de sociale rangorde stoelt op financieel succes en/of betere opleiding. Die opportunisten willen zèlf zo graag in de kas graaien om hun ‘sociale stap’ zo snel mogelijk te maken, maar moeten braaf op hun beurt wachten ondanks hun ‘morele superioriteit’ en ‘betere opleiding’. De mens wikt, maar het kartel beschikt…

U kent ze wel die ‘hoger opgeleiden’ in de 2^e Kamer die bereid zijn om 4 jaren lang kritiekloos de bek stijf dicht te houden en de partijlijn te volgen op weg naar de baantjes! Hun infantiele argumentatie dat zij “sociaal en cultureel superieur” zouden zijn, is subjectief van aard maar wordt met verve geponeerd in door hen verloederde, geestelijk murw geslagen westerse democratieën. Goebbels zei het al: ‘ blijf de leugens herhalen tot zij vanzelf waarheid worden.‘

Het feit dat de al evenmin rijke maar meer rationeel denkenden hun delusie niet delen maakt die ‘morele superioriteit’ niet eenvoudig herkenbaar, vaak zelfs lachwekkend. Dus moeten zij – bij het ontbreken van ieder compromis met ‘de inferieure, populistische mensheid’ – zich behelpen met andere miskende ‘hoog opgeleiden’ voor (h)erkenning, tot de komst van het schip met dubbeltjes.

Terug naar de N.Z.Z. die meldt dat het Instituut “Allensbach & Ipsos Mori” in mei 2018 een éénsluidend onderzoek – onderling goed vergelijkbaar – deed naar ‘afgunst’ in Duitsland, de USA, de UK en Frankrijk. Uiteraard was de vraag ‘bent u een jaloers kreng?’ niet wenselijk, dus werden drie vraagstellingen voorgelegd: 1) ik zou het prima vinden als de belasting voor miljonairs sterk omhoog ging, ook al zou ik daar persoonlijk geen enkele baat bij hebben – 2) Ik zou het goed vinden als hoge salarissen van dik betaalde managers onder het personeel verdeeld zouden worden, ook al zou niemand daar meer dan een paar centen aan over houden – 3) Wanneer ik hoor dat een miljonair door een riskante deal veel verliest, denk ik: ‘verdiend loon’.

‘Niet afgunstig’ zijn mensen die drie keer negatief antwoorden, ‘ambivalent’ staat voor één keer “ja” en “sociaal afgunstig” hoort bij twee of drie keer “ja”. Tot die laatste groep hoort in Duitsland 33%, in Frankrijk 34%, in de USA 20% en in de UK 18%.

Daaruit wordt een ‘sociale-afgunst-coëfficiënt’ gedestilleerd die in Frankrijk het grootste is (twee of drie keer “ja” tegenover drie keer “nee”) met liefst 1,26 in de USA en de UK is die met 0,42 resp. 0,37 het kleinst. Uiteraard waren er waslijsten van andere vragen, die leidden tot de conclusie dat de “afgunstigen” de “rijken” verwijten “genadeloos, materialistisch, superieur, gierig, kil en oppervlakkig te zijn…” Slechts 2 van de 25 karaktertrekken die de “afgunstigen” noemden voor de “rijken” waren positief, de andere 23 negatief. De “niet-afgunstigen” zagen in de “rijken” voornamelijk “vlijtigheid, intelligentie, creativiteit en visionair denken”.

Dat leidt tot het zogenaamde “zondebok denken”, gebaseerd op de vraagstelling: “hebben superrijken, die steeds meer macht zoeken, schuld aan veel problemen in de wereld, zoals een financiële crisis of humanitaire crisis?” Duitsland scoorde met 50% twee keer zo hoog als de UK en de USA (met 25% resp. 21%), terwijl Frankrijk op 33% uitkomt.

Dit is natuurlijk een politiek melkkoetje voor salonsocialisten (die nog nooit aan George Soros of Nicolàs Maduro hebben gedacht bij deze vraag) die in de categorie “sociaal afgunstigen” rijk kunnen zaaien en oogsten, mede omdat hun gebrekkige denkraampje verhalen mogelijk maakt als: “ hoe meer de rijken hebben, des te minder blijft er voor de armen”. Daarbij gaan zij volledig voorbij aan het concept dat als iedereen wil profiteren van de pizza die de rijken gebakken hebben, de koek snel opraakt. Zelf een pizza bakken is iets dat bij deze nitwits niet kan opkomen gezien hun verstandelijke beperkingen die leiden tot deze “zero sum” redenatie. Dit “zondebok-denken” scoort overal: Duitsland 69%, UK 57%, USA 65%, waarbij 35%, 41%, 30% en 24 % aan “niet afgunstigen” deze oerdomme “zero-sum” redenatie afwijst.

Het lijkt wel of, sinds de val van de muur, het communisme doodleuk over die muur is gewipt en zich vast in de USA en West Europa heeft genesteld, en de respons op de volgende vraag is instructief: “Gunt u het veel mensen dat zij rijk zijn of vindt u dat zij onverdiend rijk zijn? Welke mensen op bijgaande lijst hebben het volgens u verdiend om rijk te zijn?”

Ondernemers en zelfstandigen staan dan bijna overal als acceptabel aangeschreven, evenals musici, artiesten en topsporters. Investeerders in de financiële wereld doen het ook goed in Angelsaksische landen, maar Frankrijk en Duitsland beginnen het dan al benauwd te krijgen in hun jaloezie, terwijl liefdadigheid in alle betrokken landen als verdacht wordt gezien.

Kennelijk leidt een zekere mate van bekendheid met een ”rijke” tot een positief “progressief” oordeel, dus geen succesvolle CEO van Royal Philips Electronics die een boegbeeld is voor ons land, maar een popmuzikant met bolle ogen van de drugs of een van onder tot boven met tatoeages bedekte multimiljonair met een wonderlijk kapsel en zijn verstand in zijn voetbalschoenen staan al gauw hoog op de “hitlist” bij “moreel superieure progressieven” die de wereld gaan hervormen met hun beperkte verstandelijke vermogens en vooroordelen.

De cirkel is rond: afgunst was hèt Leitmotif van de maatschappelijke mislukkeling Karl Marx!

.