Het was een tijdje stil rond Erdogan, maar onlangs heeft hij zich weer in de publiciteit gepivoteerd. “Erdogan wil de Aya Sofia weer in een moskee veranderen” lijkt een berichtje in de marge, maar heeft een diepere betekenis. Het reflecteert een beeld dat de Islam sterker is dan het christendom en christenen als een aan de Islam onderworpen volk beschouwd moeten worden.
In die zin kan het als de door de klaplopers in Brussel gewenste mildere versie van de Islam beschouwd worden. Westerse verzorgingsstaat en welvaartsmodel zijn hard op weg naar de uitgang. Doemdenken? Kijk eens rond naar moslimstaten in het Midden-Oosten, Noord-Afrika en Centraal-Azië waar het volk niet echt een beroep kan doen op een welvaartsstaat. Luister naar de hoogdravende bijna evangelie-achtige teksten die hij op 30 mei 2015 in Istanboel voor ongeveer twee miljoen uitzinnige toehoorders naar aanleiding van de val van Constantinopel, 562 jaar geleden uitsprak:
What is the conquest?
….the conquest is Hijrah[1] …the conquest is Al-Andalus[2], it is to build the most beautiful architecture, literature and culture of the world such as in Córdoba and Granada… the conquest is Salah al Din al-Ayubbi[3]. It is to hoist the flag of Islam in Jerusalem again and stamping the Seal of Islam on Al-Aqsa Mosque. … The conquest is Samarkand, The conquest is Bukhara[4]. It is to establish one of the greatest civilizations of history in the steppes of Central Asia…. The conquest is to open the doors of Anatolia up to Vienna for this blessed nation. The conquest is to have the courage, tenacity and sagacity to defy the entire world even at the hardest times..
The conquest is to make Turkey stand up on its feet again”
De echo van het Ottomaanse rijk weerklinkt door die woorden, Spanje moet weer Moors worden; Jeruzalem hoofdstad van de Arabische Islam; de hoogstaande beschaving van de Seltsjoeken en andere uit de Altaj komende Turkse etniciteiten moet in Centraal Azië hersteld worden. Achteloos schuift Erdogan de prestaties van verschillende etniciteiten op een hoop en vervolgens wijst hij Ankara aan als het nieuwe licht van het Kalifaat. Erdogan wil in zijn blinde machtshonger en persoonlijke verlangen de grote Emir van de Islam te zijn en (een deel van) Europa, Centraal Azië, Levant aan zijn voeten brengen. Veel van Erdogans activiteiten en woorden worden gedreven door zijn streven naar een neo-Ottomaans Rijk en zijn huidige inspanningen in Europa zijn daarvan het tastbare bewijs.
Wat doet de man dan? Al jaren stimuleert hij een loyaliteit die verbonden is aan zijn persoon en alleen aan zijn persoon. Zijn regelmatige trektochten langs West-Europese steden om Turken in hun nieuwe thuisland ertoe te bewegen middels verkiezingen zijn invloed in Turkije te vergroten, is er een van. Die trektochten hebben als bonus dat hij het Turkse etniciteit eerst beginsel warm kan houden en zijn fanatieke volgelingen buiten Turkije kan oproepen zich nauw te verbinden met het etnische thuisland. Daarbij schroomt hij niet om de invloed van de Soennitische geloofsrichting buitenshuis te verhogen door de oprichting van op Turkije georiënteerde onderwijsinstellingen en op Ankara gerichte politieke partijen. Ook het demografische instrument vergeet hij niet. Hij roept zijn aanhangers op om nieuw bloed in hun vestigingslanden te laten vloeien. Hoe meer kinderen des te meer potentiële voorstemmers. Persoonsgebonden loyaliteit, groei van onderwijs en politieke stromingen en aangroei van nieuwe loten aan de Turkse boom, zijn de belangrijkste pijlers om zijn invloed in buiten Turkije gelegen regio´s te verankeren en versterken.
Zijn buitengaatse aanhangers vinden het allemaal prachtig en juichen de man gepassioneerd toe. Per slot van rekening ondergaan die kiezers niet de negatieve en repressieve effecten van zijn schrikbewind in Turkije. Zij genieten van de sociale verworvenheden van westerse democratieën en kunnen met geld uit de werkgevers en/of sociale voorzieningen pot altijd nog naar het etnische thuisland om daar de laatste stappen van hun bestaan op aarde te zetten. Als ze tenminste voldoende op de bank hebben gezet. Erdogan heeft als een soort verzekeringpolis ervoor gezorgd dat de door hem gewenste resultaten worden bereikt. Wie niet de beginselen en wensen van de grote Emir onderschrijft en uitvoert, kan het slachtoffer van een STASI-achtig kliksysteem worden. In dat geval zal de Turkse denkpolitie hem en haar lastig vallen en met verbaal en zelfs fysiek geweld willen overtuigen dat de keuze voor Erdogan de enige juiste is.
Zijn Turkse cultuur eerst beginsel dat ook bekend staat onder de term Pan Turkismeheeft als ultiem doel omalle Turks sprekende volken te bundelen in een Statenbond en het liefst in een Bondsstaat. Dat beginsel versterkt door zijn herhaaldelijke oproepen aan Turkse migranten in niet-Turkse landen, om niet te assimileren maar wel te integreren, geeft de Europese burger niet bepaald een geruststellend gevoel. Hoewel het primaire doel het winnen van hun stemmen voor verkiezingen in Turkije is, staat het beginsel op gespannen voet met zijn verklaring om een dialoog tussen culturen en beschavingen te bevorderen. Het is een ongewenste inmenging in binnenlandse aangelegenheden van West-Europese staten, maar dat ziet Erdogan die net als het gros van de moslims en de politieke domoren in Brussel, getrokken en erkende grenzen als hinderlijke beperkingen ziet, vanzelfsprekend anders. De agressiviteit tegen criticasters van Erdogan in de betreffende landen en de meegaande houding van regeringen onderstreept het gevaar van zijn opstelling.
Dat hij met zijn beleid succes heeft kan men zien in de omvorming van kerken in moskeeën in bijvoorbeeld Nederland en de stemkeuze zoals dat in de onderstaande schets wordt gepresenteerd. Beide aspecten bevestigen het beeld van een lopende ontkerstening en islamisering van de Nederlandse samenleving.
bron: https://i.imgur.com/SHK7rd9.png
Toch is het opmerkelijk of wellicht juist kenmerkend dat Erdogan nog steeds niet inziet waarom zijn streven om opperchef van de Soennieten te worden, in de kiem gesmoord zou kunnen worden. Hij moet opboksen tegen het Arabische en Wahhabistische Saudi-Arabië, het Sjiitische Iran en bij die concurrentiestrijd botst Erdogan tegen een aantal significante uitdagingen aan. Hij is geen Arabier, heeft geen fossiele brandstoffen maar wel water en heeft geen Islamitische heiligdommen op Turks grondgebied. Zijn vruchteloze poging om na de Arabische wervelstormen het initiatief te krijgen, is een bevestiging van de weerstand die bij Arabische volken in het Midden-Oosten en Noord-Afrika leeft tegen een leidende rol van Erdogan c.s.
Wellicht is zijn overdreven aandacht voor de buitenshuize samenlevingen met een Turkse cultuur achtergrond eigenlijk bedoeld om de grote binnenlandse problemen voor de eigen etniciteit buiten het blikveld te houden. De groeiende censuur, het krimpende toerisme en in lijn daarmee het verval van de Turkse economie herkenbaar in de voortdurende daling van de Turkse lira en krimp van de economische ontwikkeling[5]. Wellicht dat die enthousiaste Erdogan aanhangers met een Turkse cultuur achtergrond en politici soezend achter de Brussel ramen, nog eens over de volgende stelling kunnen nadenken. Wanneer de Islam de heersende ideologie in Europa is, dan kunnen die Europese wensridders en Turkse etniciteit enthousiasten hun geprivilegieerde zit op het pluche en het vrijwel eindeloos doen van een greep uit de staatskas vaarwel zeggen; zal de werkeloosheid en de vlucht naar sociale voorzieningen apocalyptische vormen gaan aannemen; zijn niet-heteroseksuele leden van de LGTB samenleving aangeschoten wild, is de vrouw weer de constante draagmoeder en huisslaaf en kunnen delen van de MKB gemeenschap hun schappen voorgoed leegmaken.
Het is dan
voorbij met de welvaart en in het verlengde het westerse model van de
verzorgingstaat. Europa duikelt de grauwe middeleeuwen in. Tel uit je winst
daar in Brussel en Den Haag.
[1] Uitbreiding van de invloed van de islam door emigratie naar het voorbeeld van Mohammed en zijn adepten van Mekka tot Medina
[2] Geïslamiseerd Spanje.
[3] Saladin die in 1187 Jeruzalem veroverde.
[4] Steden in Oezbekistan, centrum voor de Sogdische beschaving met zoroastrische, boedistische, joodse en christelijke gemeenschappen en hun eigen religies.
[5] Het Turkse BBP daalde sterk in het vierde kwartaal van 2018 met 3%, sterk afwijkend van de voorgaande kwartalen. De officiële werkloosheid is gestegen naar 12,3% van de beroepsbevolking en de rente op tienjaars staatsschuld is 16%.
.
De islam is een constante aanval op het menselijk vermogen kwaliteitsvolle cultuur te genereren. Als je zegt bijvoorbeeld: ik wil armoede, onderdrukking, repressie, wreedheid, stompzinnigheid, achterlijkheid, en ik wil dat in grote hoeveelheden, permanent, voor eeuwen van diepe vasthoudende, hardnekkig volhardende, onstuitbaar stagnerende en alom heersende, culturele niksigheid, dan is islam DE idee die je overal moet faciliteren en implementeren, van toepassing moet maken in alle aspecten van je cultuur. Succes gegarandeerd.