De klimaatmarsen van volwassenen en bijna-volwassenen hebben bevestigd dat het klimaat-marxisme is aangeslagen bij een segment van de Nederlandse samenleving. De kretologieën die op borden te lezen en uit monden te horen waren, bevestigden het verregaande onbenul over financiële consequenties en keuzes die gezinnen in de nabije toekomst moeten maken,
Energieakkoord 2013
Een deel van de Nederlandse samenleving is in de ban van het Klimaatakkoord, dat momenteel wordt doorgerekend door het PBL en het CPB. De resultaten zullen een week voor de verkiezingen worden gepubliceerd. Onderzoeksjournalisten en klimaatkenners hebben kunnen vaststellen dat beide instituten wel heel graag naar de politieke wens toe corrigeren. Omdat het vertrouwen in beide onafhankelijke van de politieke kompasstand afhankelijke instituten in de loop van 2018 en 2019 sterk is gedaald, zullen die uitkomsten met het nodige wantrouwen worden benaderd.
De meeste mensen zijn echter vergeten dat Nederland ook nog een Energieakkoord[1] heeft, dat in 2013 na maandenlang polderoverleg door 47 partijen werd gesloten. Dat akkoord is nooit integraal doorgerekend door het kabinet. Destijds kreeg het Parlement te horen dat het om € 13 tot 18 miljard zou draaien. Terwijl de kosten tot 2038 doorlopen, dekte die voorlopige doorrekening slechts de periode 2013-2020. Theo Wolters c.s.[2] hebben energie, kennis en tijd gestoken in het opstellen van een spreadsheet waarin de doorrekening over de volledige looptijd helder is vastgelegd[3]. Het spreadsheet met begeleidende tekst is op 12 februari 2019 beschikbaar gekomen voor het publiek[4].
De
doorrekening van Theo Wolters c.s. bevestigt dat een doorsnee gezin (vier
personen) in 2020 ongeveer € 1600 euro in directe en indirecte zin kwijt is aan
het Energieakkoord. Omdat het MKB min of meer gedwongen wordt om de eigen
hogere energiekosten door te berekenen in de prijzen van producten, zal de
consument ook in indirecte zin met die hogere energiekosten worden
geconfronteerd. Uit de Wolters analyse blijkt ook dat slechts een kwart van de
totale kosten zichtbaar is als ODE-opslag (Opslag Duurzame Energie) op de
jaarafrekening. De rest van de kosten zit in extra distributiekosten (ook via
de jaarafrekening), extra belastingen (bv. vanwege subsidies voor elektrisch
vervoer), en een toeslag voor biobrandstoffen aan de pomp.
Over de totale kosten heeft toenmalig minister Kamp van Economische Zaken zowel de Kamer als de burgers van meet af aan in het ongewisse gelaten. Bij de publicatie van het Energieakkoord sprak de Minister op basis van een ECN/PBL-rapport over de periode 2013-2020 nogal sussend over een kostenvolume tussen €13 en €18 miljard. Het merendeel van de uitgaven zoals voor windmolen parken op water, zal echter pas na 2020 duidelijk worden en was in die doorrekening niet meegenomen. Bovendien waarschuwden ECN en PBL dat hun doorrekening een indicatief karakter had en niet als een solide beleidsonderbouwing beschouwd moest worden. Dat bleek bij de publicatie van een nieuw rapport waarin werd vastgesteld dat de kosten verdubbeld moesten worden naar ruim € 37 miljard. Een Brit of Amerikaan zou daaraan voegen …and counting.
Door het gesloten Energieakkoord 2013 zullen gezinnen met een beneden-modaal inkomen vanaf 2020 hun vakantiegeld moeten gebruiken om de kosten van de energietransitie (deels) te kunnen dekken. De laagste inkomens komen dan in een spagaat te zitten, omdat die het vakantiegeld tot nu toe vaak voor noodzakelijke uitgaven gebruikten. De betreffende gezinnen staan in 2020 en volgende jaren voor de keuze: of het vakantiegeld gebruiken voor de energietransitie of voor de pre-2020 noodzakelijke uitgaven. Nu al kan worden voorspeld dat de flinke stijging van de energierekening door het Energie akkoord veel gezinnen in financiële problemen brengt. Dat wordt er niet beter op als de effecten van het Klimaatakkoord duidelijk in de beurs worden gevoeld. In Duitsland is dit al het geval en wordt het verschijnsel Energiearmut (energiearmoede) genoemd.
Het rapport van Wolters c.s. onderstreept dat het verhalen van de
kosten van het energiebeleid op het bedrijfsleven geen soelaas biedt. Uiteindelijk
komen alle kosten toch bij de consument terecht.
De les uit de kostenberekening van het Energie akkoord is dat bij het
Klimaatakkoord meer transparantie moet worden betracht bij de verantwoording
van de kosten en veel meer gestuurd moet worden op kosteneffectiviteit dan bij het
Energieakkoord het geval was.
Het ineffectieve Nederlandse klimaatbeleid
De boven beschreven effecten van het Energieakkoord 2013 zullen ongetwijfeld versterkt worden door het Klimaat akkoord en de financiële gevolgen van de 600 plus maatregelen die in dat tweede akkoord opgenomen zijn. Het hoofddoel van het Energieakkoord (16% duurzaam energiegebruik in 2023) blijft met 14,3% buiten bereik. Hiervan bestaat ca. 6% uit biomassa. Daarvan worden het duurzame karakter en de CO2-reductie sterk betwist. Opmerkelijk is dat zelfs sterk vervuilende particuliere open haarden en houtkachels meetellen bij de percentages voor duurzame energie. Zouden we de bijdrage van 0,9% voor houtstook en 6,1% voor biomassa niet meetellen, dan komen we niet verder dan 7,3% duurzame energie in 2023. In 2018 stond de teller overigens pas op 7,3% duurzame energie (inclusief biomassa).
In de Energieagenda van het kabinet (gepubliceerd begin 2016) is aangegeven dat de focus van het energiebeleid in de toekomst alleen op CO2-reductie moet liggen en niet langer op drie verschillende doelen (CO2-reductie, percentages duurzame energie en energiebesparing). Toch wordt het Energieakkoord, dat zich niet richtte op CO2-reductie maar op de productie van duurzame energie, integraal uitgevoerd en dus wordt € 107 miljard uitgegeven aan beleid dat niet op de efficiëntste manier CO2 reduceert en het kabinet zelf achterhaald vindt.
Deugdenken is destructief en leidt naar armoede
Klimaat – en Energieakkoord zijn producten van deugmensen, van een elitocratie die zich goed wil voelen. Mensen die vanuit een veronderstelde morele superioriteit menen anderen hun wil te moeten opleggen iets te doen aan ons probleem. Ze zijn blind voor feiten of weigeren zich er in te verdiepen, laten zich overspoelen door zogenaamd onafhankelijk onderzoek, zijn niet ontvankelijk voor kritiek en spelen zelden de bal maar vrijwel altijd de man.
De uitvoering van het Klimaatakkoord doet de mondiale temperatuur een kleine 0,0007 graden dalen. Een daling die te niet gedaan zal worden doordat een groot aantal landen op het Afrikaanse, Midden en Zuid-Amerikaanse en Aziatische continent zich niet aan de klimaat afspraken van Parijs, Katowici en New York kan en wil houden. Nic Lewis, een erkende klimaatwetenschapper met een wiskundige en natuurwetenschappelijke achtergrond, onderschrijft dat in een Telegraaf artikel van 9 maart 2019:
“In feite doet de Europese uitstoot er niet toe, Waar het echt om gaat is: wat gebeurt er in ontwikkelingslanden? Zoals China, India, Indonesië, Brazilië en Nigeria… We hebben in Europa veel kennis en expertise. We kunnen ons geld beter daaraan besteden dan miljarden te steken in subsidies en ander klimaatbeleid dat in feite amper effect heeft op de wereldwijde uitstoot…. liever investeren in de ontwikkeling van schone kernenergie of technieken om CO2 uit de lucht te halen en kolencentrales af te vangen…. het dwingende gevoel van urgentie, waar politici en milieuorganisaties op hameren, is onnodig… Politici die blijven pleiten voor haast, spelen voor Messias. En strelen hun eigen geweten ten koste van de bevolking..”
Het deugdenken heeft de samenleving inmiddels vergiftigd en sterk gepolariseerd. Politici nemen het klakkeloos en kritiekloos over in hun drang naar macht, veranderen net zo snel van mening als u van rijbaan op een drukke A2. Overijverige ambtenaren bedenken een verdienmodel voor de overheid, media melken alles tot in den treuren uit en de commercie staat klaar met de oplossing. Hoe flinterdun het deugdenken wel is wordt pijnlijk duidelijk als de deugdenker zélf geconfronteerd wordt met de gevolgen’[5].
Hoe zullen bijna-volwassenen reageren als de krappere beurs van
hun ouders hun leventje zonder verantwoordelijkheden op zijn kop zet en de
armen uit de mouwen gestoken moeten worden om de financiële nood enigszins te
kunnen lenigen?
[1] Aangepaste tekst afkomstig van de website www.destaatvanhet-klimaat.nl.
[2] Renate van Drimmelen van (destijds) BreedofBuilds, stelde de spreadsheet op en werd later versterkt met Hans Keuken van Process Design Center in Breda. Beiden hebben veel ervaring met het het optimaliseren van doelmatigheid in o.a. de industrie.
[3] De doorrekening van Wolters begint al in 2003 omdat toen de MEP-regeling van start ging, een voorloper van de SDE en SDE+ regeling.
[4] Het eerste exemplaar van het rapport is na een uitgebreide toelichting door de auteurs en een commentaar van trendwatcher Adjiedj Bakas op 13 februari 2019 in Den Haag in ontvangst genomen door Frits Bolkestein, Rapport en spreadsheet kunnen onttrokken worden van de websitewww.destaatvanhet-klimaat.nl.
[5] Deze alinea is een bewerking van de tekst uit het artikel “Het klimaatakkoord is een vergaarbak van deugmensen-onzin geworden” van RPML op https://www.dagelijksestandaard.nl d.d. 21 januari 2019.
.
In de klimaatoorlog – die nooit formeel aan de rest van de wereld verklaard is – zijn de brutale overvallers zoals de IPCC erin geslaagd het voordeel van hun verrassingsaanval steeds verder uit te bouwen, maar anno 2019 begint een leger van klimaat-sceptici de tegenaanval. De IPCC heeft zich een positie verworven als steunpilaar van alle regeringen in hun klimaat-beleid, hetgeen noodzakelijkerwijze leidt tot wanbeleid dankzij het gepolitiseerde karakter van de IPCC, waar wetenschappers hun bevindingen mogen aandragen maar de definitieve rapporten geschreven worden door onwetende politici met een activistische agenda die de facto propaganda schrijven.
Dat het daarop gebaseerde accoord van Parijs derhalve nergens voor deugt hoeft geen betoog, maar het klimaat is langzamerhand ontaard tot een politiek wapen van intolerante linkse activisten. Zij gaan daarbij zelfs zover dat zij wetenschappelijk onderzoek van echte klimaatwetenschappers vervalsen, maar van de weeromstuit gaan nu ook tegenstanders ertoe over om wetenschappelijke rapporten te vervalsen en de auteurs op de korrel te nemen, waardoor het klimaat voorwerp wordt van een schier ‘Hoeksche versus Kabeljouwsche Strijd’ wordt, waarbij het gaat om een ideologie, een seculiere religie van klimaatactivisten enerzijds en de strijd om geld en macht anderzijds.
Wie ontkent dat de klimaatopwarming anthropogeen is wordt weggezet als ontkenner, maar voor degenen die ontkennen dat er überhaupt sprake is van enigerlei significante opwarming, op grond van goede argumenten zoals ondergetekende, speelt het hele anthropogene gedoe natuurlijk niet eens. Daarnaast probeert de klimaatpaniek-lobby ook nog eens het dispuut oneigenlijk te beïnvloeden door de fossiele industrie erbij te betrekken met de gratuite beschuldiging dat zij dezelfde argumenten zouden gebruiken als destijds de tabaksindustrie.
Het probleem is dat er aan beide zijden ongetwijfeld bona fide wetenschappers figureren, maar de discussie is gekaapt door een bende mala-fide activisten zoals het IPCC, reden waarom de discussie al gauw terecht komt op het voetbal-supporter niveau van extremen, Feijenoord tegen Ajax en niets daartussen.
Wat wèl zeker is, is dat de rekenmodellen die de klimaat wetenschappers gebruiken van geen kant deugen en dan geldt ‘garbage in, garbage out’. Daarnaast is het algemeen bekend hoe medewerkers van NASA, NOA en de IPCC historische en actuele temperatuurmetingen vervalsen. T
Tot slot is klimaat wetenschap nog veel gecompliceerder dan ordinaire meteorologie, maar beiden zijn zonder twijfel nauw gerelateerd aan “chaos-theorie” en daarmee staat vast dat “klimaatwetenschap” niet kan en mag pretenderen om maar enigszins betrouwbaar te zijn!
Het enige waarover momenteel enige consensus schijnt te ontstaan is dat er al jaren sprake is van een afkoeling, maar waar de IPCC dat zelf stelde in de eerste twee decennia van haar bestaan, is de IPCC in het laatste decennium ontaard in een gepolitiseerd roversnest van klimaat zakkenvullers die niet kunnen geloven wat een wereldwijde invloed zij genieten met hun uiterst lucratieve gelieg en bedrieg.
De bewijsvoering dat een eventuele opwarming van anthropogene aard zou zijn ontbreekt ten enenmale, maar de debatten kunnen nergens toe leiden zolang er idioten rondlopen die nog steeds pretenderen dat er 97% consensus onder wetenschappers zou bestaan… Het probleem bij uitstek is de politisering van het debat waarbij evident linkse activisten pretenderen dat 97% der wetenschappers etc. …en dat iedere tegenstanders een ellendige ontkenner is.
Voilà, dat is precies weer hetzelfde gedonder als bij iedere andere discussie, waarbij de rationele ontkenners vragen, of zij de argumenten en feiten mogen zien waarop de linkse activisten hun vreemde ideeën baseren. Maar die activisten gaan daar wederom niet op in en spelen, zoals altijd, op de man omdat zij weten dat hun bluf anders geen stand houdt.