Steek dit maar in je zak!

“Sommige mensen hebben, evenals vleermuizen of uilen, betere ogen voor de duisternis dan voor het licht en ze geloven dat ze zien”(Charles Dickens) De inkt van het artikel “Activistische Propaganda” was nog niet volledig opgedroogd of 30 geleerde koppen publiceerden een pro-Europa manifest[1] met de titel “Europa valt uiteen door populisme” dat door Sietske Bergsma[2] van een aantal scherpe kanttekeningen werd voorzien. Een beter voorbeeld van een tekst die aanzet tot het demoniseren van tegenstanders en politici wil dwingen een activistische kompasrichting te volgen, bestaat niet.

Sommige ondertekenaars van het manifest zijn welbekend: de schrijver Ian McEwan, Salman Rushdie en de playboy-filosoof Bernard-Henri Lévy. Ze noemen zichzelf “Europese patriotten die de plicht voelen de mensen van Europa (bedoeld wordt de niet-gelovers van het door Brussel uitgedragen Europese ideaal van een politieke entiteit gestuurd door een ondemocratische elite) boven zichzelf en hun verleden uit te tillen”.  Wanneer men de gebruikelijke betekenis van de term patriot hanteert als iemand die liefde voor het vaderland voelt en patriottisme vertaalt als een gevoel van trots voor (bepaalde aspecten van) het land van herkomst, dan blijken de ondertekenaars en vooral Lévy als opsteller van het manifest verdwaald te zijn in eigen hersenspinselen. Voor een normaal denkend realistisch georiënteerd persoon is die ene zin volkomen abracadabra De Europese Unie is geen Europa, Europa geen vaderland en een Europeaan is geen nationaliteit maar een verwijzing naar een persoon die uit een bepaald werelddeel afkomstig is. In het verlengde daarvan is een Europese patriot een persoon die afkomstig is van het Europese continent met een sterke voorliefde voor het land van herkomst. En dat is niet wat Lévy c.s. de diverse samenlevingen op het Europese continent proberen wijs te maken.

Het geloof in Europa om de liberale democratie in een overlevingstrijd te redden van demagogen en populistische krachten vormt de kern van het betoog in het manifest en lijkt volgens Bergsma geschreven te zijn door personen die zich bedreigd voelen in hun zelfverrijkend bestaan. Een liberale democratie of constitutionele/ representatieve democratie is een regeringsvorm gebaseerd op een grondwet (constitutie) waarbij het parlement door het volk wordt gekozen. Die uitleg staat op gespannen voet met het karakter van de ondemocratische bende in Brussel en de machtspolitiek die door die bende wordt uitgedragen. Ook het gebruik van de term demagoog is uitermate merkwaardig gezien het feit dat demagogen de samenleving proberen te overtuigen van een onwaarheid door een beroep te doen op het “gezond verstand” en de “logica” van die samenleving. Merkwaardig, omdat juist het liberale segment zich herhaaldelijk bedient van demagogie en m.b.v. demonisering tactieken andersdenkenden probeert te isoleren. In feite wijzen de ondertekenaars van het manifest hoofdzakelijk naar zichzelf. Bergsma legt uit dat in haar ogen Lévy c.s. het voortbestaan en de levensvatbaarheid van de oligarchie van de Brusselse bureaucratie onbeschaamd en met alle toelaatbare en niet-toelaatbare middelen en instrumenten willen verdedigen.

Aan het populisme heeft stapal uitgebreid aandacht besteed. Het is helder geworden dat in Nederland op betwistbare gronden een onderscheid wordt gemaakt tussen goed en verkeerd populisme. Zonder een duidelijke uitleg wat het een of het ander is, heeft de Minister-president zichzelf uitgeroepen tot de voorvechter van het goede populisme en allen die zich niet wensen te conformeren met zijn politieke beleid te plaatsen in het hokje verkeerde populisten. Een hokje voorzien van een cordon sanitaire. Een instelling die ook te vinden is bij politieke dwaallichten als Macron en Merkel. In diverse hoofdsteden die zich uitstrekken van Parijs via Brussel en Den Haag tot aan Berlijn willen besturende politici nog steeds niet begrijpen dat de gele hesjes de reactie is van het volk, de samenleving op leugens, intimidatie, stupiditeit en politieke correctheid om hen heen.

Populisme was ooit een synoniem voor “populair”, een verwijzing naar een connectie met het volk, voor het volk en met het volk. Niet voor de huidige internationaal gekleurde elitocratie. Die gaat voorwaarts met de instelling “links houdt niet van het volk, alleen van ideeën” en “links lullen, rechts vullen” waardoor de Europese Unie, volgens de Brusselse oligarchen het verenigde Europa, uit elkaar dreigt te vallen. Wat volgens Bergsma deze ‘intellectuelen’ Europa noemen, wijzend naar de vlag van de Europese Unie, is nooit een geslaagde vervanging van natiestaten geworden. Die realisatie biedt pas echt kansen om ons ‘boven de geschiedenis uit te tillen’, om schoon schip te maken. Veel onderdelen van het populisme zijn al zover.

De gedegen evaluatie van Sietske Bergsma trapte af met de constatering dat ”hun gespeelde verbazing over de opkomst van een revolutionaire tegenbeweging laat zien dat zelfreflectie het laatste is waar hun hoofd naar staat’”. Zelfreflectie is inderdaad een term die in geen enkel woordenboek van de Europese Unie voorkomt; dientengevolge zijn betekenis en strekking voor het oligarchische deel van de Europese samenleving onbekende grootheden. Het beste voorbeeld van een gebrek aan of zelfs het ontbreken van zelfreflectie wordt gepersonifieerd en gesymboliseerd door de heren Timmermans en Verhofstadt. Beide dromers wensen de realiteit waarmee zij worden omgeven niet te zien of in ieder geval niet op de juiste waarde te schatten en misbruiken de term populisme herhaaldelijk als een hypnotische trigger om andersdenkenden te demoniseren. Daarom wordt in het manifest het beeld opgeroepen van schuimende en tierende hordes die een idee afbreken. Het is overigens een van de dingen en wellicht het enige waarin de linkse mens zeer bedreven is.

Volgens Bergsma zijn het echter de intellectuele hordes, die uit naam van datzelfde liberalisme tierend en schuimend onze liberale democratie aanvallen en eisen dat mensen die mannen geen vrouwen, islam geen vrede en zwarte mensen geen slachtoffers willen noemen, op de brandstapel gaan. De lijst van dingen die we uit naam van liberalisme moeten, wordt met de dag langer.  Daarom staat het manifest voor hen die met beide benen op de grond staan en zich laten sturen door een tastbare realiteit, bol van ronduit idiote en waanzinnige beschuldigingen aan het adres van het volk. Deze opzichtige vorm van chantage, compleet met beschuldigingen, demonisering en angstzaaierij maakt het ‘populisme’ niet minder een democratische pushback. Er zal meer voor nodig zijn om de revolutie van “rechts”, “alt-rechts” en “extreem-rechts” te stoppen dan dit vodje van een manifest. Want de niet-intellectuele mensen die gewoon werken, leren, kinderen krijgen, opbouwen en samenwerken, zoals hun voorouders dat ook deden, zijn niet langer voor de gek te houden.

Nergens in het manifest wordt een uitleg gegeven van het doel van het manifest, wat de uitdaging voor de democratie inhoudt en welke waarden Europa moet verdedigen. Door die bewuste onduidelijkheid en de negatieve strekking en toonzetting moet het voorliggende manifest ais een product van de duisternis beschouwd worden.

Steek dat maar in je zak!

[1] Een beknopte, meestal puntsgewijze, weergave van de stand- en/of uitgangspunten van een mens of een groep.

[2] Zie website https://thefireonline.com d.d. 13 februari 2019.

.