Rechterlijke willekeur in de EU

In Brussel wordt door het duo Timmermans/Sargentini te pas en vooral te onpas misbaar gemaakt over vermeende misstanden in de rechterlijke macht in Polen en Hongarije, terwijl in Spanje als sinds ruim anderhalf jaar volstrekt Kafkaëske toestanden heersen die iedere beschrijving tarten.

Op 31 mei 2018 schreef ik in: “De Spaanse justitie op het verkeerde pad?” al over de willekeur jegens de Catalaanse separatisten, die worden behandeld als terroristen. Zij zouden schuldig zijn aan “rebellie”, zoiets als Ollongren die Amsterdam ging afscheiden…

Daags voor de aanvang van dit politieke proces schreef het Madrileense “el Pais” uitgebreid naar aanleiding van de oproep der 400 Catalaanse burgemeesters die zondag Madrid opriepen tot een open dialoog, omdat in Madrid een politiek gemotiveerde, partijdige rechter de vermeende rebellie voor de “Tribunal Supremo’ aanhangig heeft gemaakt nadat 12 beklaagden al meer dan een jaar in voorarrest zitten. Zelfs de Catalaanse Generalitat vraagt expliciet om een eerlijk proces, maar Timmermans die overal zijn dikke buik in andermans zaken steekt heeft nu scrupules onder het motto van “binnenlandse aangelegenheden”, terwijl twaalf aangeklaagden al op voorhand gegarandeerde torenhoge straffen boven het hoofd hangen wanneer vandaag hun proces begint.

Sinds de corrupte premier Rajoy afgelopen zomer werd vervangen door de socialist Pedro Sánchez, is de relatie tussen Barcelona en Madrid ietwat ontdooid, maar de oppositie volgt het proces met argusogen en oude wonden veroorzaakt door de burgeroorlog tussen republikeinen en monarchisten van honderd jaar geleden lijken weer op te spelen nu de “rebellie” wordt berecht.

De draconische strafeis van 25 jaar voor de voormalige Catalaanse vicepresident Oriol Junqueras is tekenend voor de vooringenomenheid en getuigen als Rajoy staan te trappelen om hun verhaal te doen.

Carles Puigdemont leeft daarom sinds 2017 in politiek exil in Brussel, net om de hoek bij Frans Timmermans, nadat rechters in Duitsland en België zijn uitlevering hadden geweigerd. Zijn medestrijders betogen dat zij slechts uitvoering gaven aan het referendum en nooit enig geweld hebben gebruikt, hetgeen van de door Madrid gezonden ordetroepen niet gezegd kan worden. Het strafrechtelijk verwijtbare, vermeende “geweld” van deze politici is en blijft volstrekt absurd.

De “abogacia del Estado” gaat daarin mee en dat zou al een halvering der strafeisen betekenen, maar Carlos Lesmes, de President van het hoogste gerechtshof stelde gisteren in een interview dat dit het belangrijkste proces is in de korte geschiedenis van de Spaanse democratie, iets wat de EU na aan het hart zou moeten liggen, maar niet het geval is.

De Spaanse Justitie moet nu, na anderhalf jaar van een verbeten heksenjacht, zich transparant en onafhankelijk betonen voor de ogen van de wereld en liefst 600 man op de publieke tribune in een proces dat een maand of drie zal gaan duren, terwijl de (nieuwe) Catalaanse regering de vrijlating vraagt der “politieke gevangenen”. Navrant is dat juist nu premier Sanchez de Catalaanse stemmen in het Parlement hard nodig heeft bij de lopende begrotingsdebatten, maar de Catalanen eisen daarvoor open onderhandelingen over de zelfbestemming van de Catalaanse regio. De Spaanse regering wankelt en de links-alternatieve Podemos partij bereidt zich al weer voor op nieuwe verkiezingen in mei.

Het ridicule voorarrest wegens “vluchtgevaar” van anderhalf jaar is op zich al een blijk van de rancuneuze attitude der Madrileense magistraten, maar aan de wortel van dit conflict ligt het feit dat de politiek geen oplossing kon – of niet wilde – bieden voor een politiek probleem dat niet door rechters beslist kan worden. De wisselwerking met de politiek is echter onontkoombaar, net zoals in het tweede Wilders proces de politiek gemotiveerde D’66 rechters aan de stoelpoten van hun eigen, vermeende, onafhankelijkheid zagen en daarmee repercussies bij de kiezers oproepen.

Het rancuneuze Spaanse O.M. heeft vandaag de dag slechts martelaren gecreëerd, wier achterban hen nog steeds hun onverwoestbare steun betuigt, terwijl het vertrouwen in de Spaanse justitie een enorme knauw heeft gekregen, met name door hoogst onhandig, manipulatief optreden der hogere echelons in andere processen waarin aanvankelijk voor klagers tegen banken werd gevonnist om spoorslags daarna partij voor de banken te kiezen. Het vertrouwen in de rechterlijke macht staat op een laag pitje, al helemaal nu één invloedrijke conservatieve partij apparatsjik verkondigde dat het komende proces “van achter de coulissen” gestuurd zou worden.

Dit proces is ook van groot belang omdat het hoogste Gerechtshof hier de kans krijgt om het besmette blazoen te reinigen en de eigen onafhankelijkheid te bewijzen, anderzijds is daartoe een juridisch onaantastbaar vonnis vereist in een ambiance die normaal slechts in een “plaza de toros” wordt aangetroffen.

Separatisten en Nationalisten staan als kemphanen tegenover elkaar dankzij met name de gereputeerde Madrileense media met hun goedkope smeercampagne tegen Catalonië en de Catalanen, in de sfeer van een voetbal blaadje dat stemming maakt voorafgaand aan de “classico”. Catalaanse media, die voor een fifty-fifty verdeeld publiek schreven, waren veel evenwichtiger en nu zal de Madrileense pers het proces ook weer proberen te beïnvloeden via een parallelproces in hun bladen, waarschijnlijk weer met een minimum aan verantwoordelijkheidsgevoel. Dit proces is van enorm belang voor de Spaanse democratie, de voortekenen zijn sinister.

.