Onder Jeremy Corbyn is notoir anti-semitisme hèt kenmerk van de Labour partij geworden, zozeer dat deze daardoor in de afgelopen week zeven prominente parlementariërs heeft verloren die daarmee van hun anti-Brexit geloof vallen omdat zij daarmee de deur voor Brexit openen.
Antisemitisme is niet alleen in Europa een plaag aan het worden door de invasie van moslims die van kleins af aan het antisemitisme met de paplepel ingegoten krijgen, ook “progressieve” partijen zoals D’66 vertonen onversneden antisemitisch stemgedrag, terwijl in Washington enkele nieuwe Democratische leden van the House of Representatives zo openlijk antisemitisch zijn dat Washington al in de eerste maand van hun aantreden daar al van in oproer geraakt.
EU leden met grote groepen moslims in de bevolking en linkse regeringen, zoals Frankrijk en Duitsland, hebben dagelijks te maken met toenemend antisemitisme, maar zijn te laf en louche om dit te erkennen; in Nederland belijdt de overheid slechts met de mond dat hier iets structureel fout is en weten (Amsterdamse) politie en rechterlijke macht niet hoe snel zij antisemitische excessen onder het kleed moeten vegen.
De zeven anti-Corbyn politici die Labour verlaten als “the Independent Group” verzetten zich niet alleen tegen antisemitisme maar ook tegen extreem linkse manipulatie en Corbyn’s beleid inzake Brexit. Wie de chaotische Engelse politiek recentelijk volgde kan zich voorstellen dat Theresa May hoog op de ‘blacklist’ staat bij de kiezers, maar inmiddels staat Labour daar nog ruim boven in de polls. Leden van deze groep moesten tijdens het laatste partij congres een bodyguard inhuren dankzij het keiharde, extreem linkse geweld dat de Labour Party momenteel in zijn greep heeft gekregen.
Sinds april heeft de Labour party 673 officiële klachten ontvangen en 96 leden geschorst, met name leden van Corbyn’s criminele fanclub “Momentum”, een beerput vol Trotskisten, Stalinisten en andere extreme Communisten die middels de semantiek van het antizionisme hun antisemitisme bedrijven.
Corbyn zelf is er ook niet vies van en Engeland’s voormalige rabbi Jonathan Sacks vergeleek Corbyn’s aantijgingen over Zionisten met Enoch Powell’s speech in 1968 genaamd “rivers of blood”. De schrik zit er al zo in dat volgens polls 40% van de Joodse bevolking plannen heeft om te emigreren als Corbyn premier zou worden van “de oudste democratie van de wereld”….
De “Independent Group” bestond al als anti-Brexit-groep die zich inzette voor een 2e (anti-)Brexit referendum, waartegen de Eurosceptische Corbyn zich met hand en tand verzet omdat hij, merkwaardig genoeg, een ideologisch probleem heeft met de linkse, globalistische koers van zijn Brusselse geestverwanten. Deze tegenstrijdigheid helpt om Labour te ondermijnen door resulterende interne verdeeldheid, want de “Independent Group” dwaalt af naar het politieke midden waar veel rabiate Labour leden niets te zoeken hebben.
Theresa May’s onhandige besluit van 2017 om verkiezingen uit te schrijven heeft ook Labour tot op het bot verdeeld en verlamd en steun voor Corbyn in “the lower House” is ver te zoeken. Waar Corbyn steun vindt is bij de jongere generatie der slecht opgeleide en naïeve millennials, die ondanks Corbyn’s ijdele, ongeletterde en onbetrouwbare karakter in zijn richting drijven, maar wie ziet hij zelf als zijn bondgenoten? Tijdens een kranslegging voor de vermoorde Israëlische atleten tijdens de Olympische Spelen van München gaf hij acte de présence, maar stelde dat hij ondanks zijn aanwezigheid “zich daar niet bij betrokken voelde”.
Dat is al evenmin het geval als het aankomt op de nationale veiligheid, want hij saboteert bijvoorbeeld het anti-ISIS beleid in Syrië waar mogelijk; ook met Poetin’s subversie in Engeland heeft hij niet de minste moeite en al evenmin heeft hij er een probleem mee om de eigen dominante anti-Brexit fractie in Labour te saboteren. Kortom, Engeland is in crisis maar slechts één op de vijf kiezers heeft zo weinig problemen met Corbyn’s antisemitisme en zijn verdere incoherente wanbeleid, dat hij of zij denkt dat Corbyn een betere premier zal zijn dan Theresa May, die net zo’n verlammende werking heeft op het land dat intussen onherroepelijk op de Brexit afstevent.
.