Nu de gemeenten hebben aangekondigd dat na de verhoging door het Rijk van de BTW op primaire levensbehoeften en de energiebelasting – waarmee onze “volksvertegenwoordiging” nota bene gewoon akkoord ging – ook de gemeentelijke lasten omhoog gaan in de vorm van de verhoging van de afvalstoffenheffing, wordt het misschien eens tijd om alles eens in perspectief te plaatsen.
In juni afgelopen jaar heb ik de voorspelling uitgesproken dat met ingang van 2019 de WOZ omhoog zou gaan. Die uitspraak heb ik gedaan op basis van het nieuwsbericht dat de gemeenten fors in het rood kwamen te staan door de kosten van uitkeringen die de grote aantallen statushouders met zich meebrachten. Het ging om een bedrag van op dat moment 540 miljoen euro.[i] Eén maal raden wie dat bedrag mogen ophoesten. Maar goed, ik zat er dus naast: niet de WOZ wordt verhoogd, maar de afvalstoffenheffing en dat wordt klaarblijkelijk gemotiveerd door een forse verhoging van de belasting op het verbranden van afval, die door het Rijk aan de gemeenten oplegt. Aangezien de gemeenten van het Rijk weer geld krijgen uit het Gemeentefonds, signaleer ik (opnieuw) een nutteloze geldstroom, die al even nutteloos rondgepompt wordt.
Ik kan inmiddels niet anders concluderen dan dat de boven ons gestelden, de politieke elite, de regentenkliek of hoe u ze ook maar wilt noemen, er alles aan gelegen is om te voorkomen dat degenen die werken voor hun geld daar ook maar iets aan overhouden. Al sinds de aanpassingspolitiek van premier Colijn tijdens de economische recessie in de jaren ’30 doen zij hun uiterste best om u als werkende Nederlander financieel kort te houden. In de jaren ’30 was het het door Colijn onverkort willen blijven vasthouden aan de Gouden Standaard en het niet willen devalueren van de Nederlandse gulden, waardoor de concurrentiepositie van Nederland verslechterde en de werkloosheid de pan uit rees; kort nadat dat het loslaten van de Gouden Standaard en de devaluatie van de gulden onder zware pressie wel werden doorgevoerd, kwam de Nederlandse economie weer enigszins op gang, maar toen brak de Tweede Wereldoorlog uit.
Na de Tweede Wereldoorlog lagen zowel Nederland als haar economie in puin en om het bedrijfsleven weer op gang te krijgen, bedacht men onder premier Drees de politiek van de loonmatiging. Het gevolg daarvan was dat Nederland economisch bovengemiddeld presteerde, wat uiteraard het bedrijfsleven zeer ten goede kwam en Nederland een zeer sterke concurrentiepositie op de wereldmarkt opleverde. Het moge duidelijk zijn dat de voortdurende loonmatiging de werknemers in de jaren ’60 danig de keel ging uithangen, want zij profiteerden niet mee van de uitstekende economie en de grote winsten.[ii] Er werden forse looneisen gesteld en na de inwilliging daarvan konden de werknemers eindelijk naar rato participeren in de toegenomen welvaart, die verder werd ondersteund door de aardgasbaten uit Slochteren op te nemen in de Rijksbegroting.
De steeds verder uitbreidende verzorgingsstaat en daaraan gerelateerd de uitdijende publieke sector gingen echter ook steeds meer geld kosten. Waren het eerst de aanpassingspolitiek en de loonmatiging waarmee u financieel werd kortgehouden, met ingang van toen is het de steeds verder stijgende lastendruk. In 1980 ging al 55 cent van elke verdiende gulden richting de staatskas.[iii] Nog onlangs is becijferd dat dat aandeel inmiddels is gestegen naar 60 cent van elke verdiende euro – officieel. Officieus ligt dat bedrag nog veel hoger: ik heb recentelijk een zeer aannemelijke berekening gezien, waarbij maar liefst 84 cent van elke verdiende euro uiteindelijk in de schatkist belandt. En als dat daar eenmaal inligt, wordt het verspild aan een schier eindeloze reeks aan domme dingen, maar dat is stof voor een ander artikel.
Op de een of andere manier is het dus blijkbaar absoluut niet de bedoeling dat u zelf ook maar een cent overhoudt van datgene wat u krijgt voor uw geleverde prestaties. U moet naar school, u moet een vak leren, u moet aan het werk, u moet heel veel belastingen, premies volksverzekeringen en andere vaste lasten betalen. Hoe meer u zelf overhoudt, hoe onafhankelijker u dat maakt en ik ben er inmiddels behoorlijk van overtuigd geraakt dat het uitgerekend dát is, waarvoor gevreesd wordt. U moet afhankelijk blijven van het “systeem” en om dat te bewerkstelligen, is er een aanpassingspolitiek gevoerd, is er een loonmatigingspolitiek gevoerd en wordt de lastendruk steeds verder opgevoerd. U dient koste wat kost geknecht te blijven.
Ik ben er zelf
inmiddels wel een beetje klaar mee dat ik financieel wordt kortgehouden. Ik heb
het Rijk helemaal niet nodig om mijn geld aan domme dingen uit te geven, dat
kan ik prima zelf. Maar dan heb ik er tenminste ook zelf nog plezier aan gehad
in plaats van een ander.
[i] https://www.dagelijksestandaard.nl/2018/06/gemeenten-komen-in-het-rood-te-staan-door-uitkeringen-van-asielzoekers-tekort-van-540-miljoen/
[ii] Remieg Aerts e.a.: Land van kleine gebaren, Amsterdam 2012
[iii] ibidem
.