Pienter Boesoek

Hij is weer terug op de bühne. De man met de puddingbuks die ferm op het in het duistergehulde publiek zijn losse flodders loslaat. De spruitjesgeur van de komende verkiezingen is zijn neusgaten binnengekropen en uitspraken die het electoraat, het plebs, het ondergeschoven hiërarchisch segment van de Nederlandse samenleving, leuk in de oren moet klinken, rollen als eerste storingsreacties uit zijn mond.

Het verzet tegen het door een stelletje onbetrouwbare domoren gesloten Klimaatakkoord, is blijkbaar hoorbaar en voelbaar voor de bewoners van het Binnenhof en door de klep van de brievenbussen aan het plein, krijgen argeloze voorbijgangers tot hun schrik te horen “In maart of april zal het kabinet een besluit nemen…Ik ben daar optimistisch over dat dat gaat lukken. Dat dat kan qua geld, dat we niet opeens ons leven hoeven op te geven.” Daarbij mag het bedrijfsleven…niet oneerlijk bevoordeeld worden”. Hoe dat rijmt met zijn eigen uitspraak “………….vooral vier coalitiepartijen die natuurlijk verschillend over dingen denken maar het eens zijn om de doelstellingen te halen”. Voor het halen van die doelstellingen zullen eigen huis bezitters van de 8 miljoen huishoudens zich diep in de schulden moeten steken om hun woning af te stemmen op de normen die uit het Klimaatakkoord voortkomen. Om maar te zwijgen van de gedwongen aankoop van een toch niet zo klimaat vriendelijke elektrische auto.   

Natuurlijk kan dat qua geld als dat geld maar niet uit de zakken van de politiek maar uit die van het electoraat komt. Het plebs lekker ervoor laten bloeden is de standaard oplossing om een politieke hobby te kunnen financieren. En het bedrijfsleven zal er niet zonder kleerscheuren uitkomen? Zeker niet de cijfers en de voorstellen bestudeerd die op de Klimaattafels zijn opgenomen. En dat uit een mond van een politicus die middels de afschaffing van de dividendbelasting datzelfde bedrijfsleven wilde matsen. Om maar te zwijgen over de afspraken die de politieke bovenlaag heeft gemaakt met dat bedrijfsleven over diverse gunstige belastingafdrachten.

Na de jaarwisseling schreeuwde dappere dodo uit het Torentje aan het Binnenhof   “…ik wil de oud en nieuw raddraaiers het liefst zelf in elkaar slaan”. De man heeft humor. Met zijn instelling kan hij nog geen hond zonder ongelukken uitlaten. Misschien is het beter om de hand eerst in eigen boezem te steken en eens met de burgemeester van Den Haag te gaan praten. Die probeert voortdurend de schuldvraag verre van zich af te schuiven, wie de vonkenregen over een deel van Scheveningen heeft laten stromen. En, natuurlijk gaat een commissie eerst evalueren hoe het allemaal zo schandalig uit de hand had kunnen lopen. Voor iedereen is het antwoord op die vraag duidelijk, maar niet voor de hooghartige burgermoeder met de puur Haagse naam..Krikke. Alleen betekent die naam in het Haags iets anders dan in normaal Nederlands.  

Dit jaar zijn er weer eens verkiezingen. Het goede populisme zal weer de kop opsteken gesymboliseerd door personen die ineens popie-jopie met open overhemd en de trui nonchalant om de schouders gedrapeerd, overdag de man en de vrouw in de straat een paar weken voor de verkiezingsdag plotseling aanspreken. Over migratie, over het klimaat, over de betere toekomst, over veiligheid, over gezondheidszorg. En tijdens die praatjes angstvallig het kostenplaatje voor de aangesproken burger vermijden. ´Avonds wordt in een de praatprogramma´s van de staatsomroep uitgelegd waarom hun partijprogramma het beste in zich heeft voor de doorsnee burger. In voor de gewone burger onbegrijpelijke wollige teksten. De politieke elite krijgt ruim de tijd om het onnozele deel van het electoraat zodanig te hersenspoelen opdat die opnieuw strategische gaat kiezen ten faveure van de traditionele politieke partijen die de opperlaag van de elitocratie vormen.  Je kunt de klok er op gelijk zetten: drie weken kruipen ze uit hun kamers om eens lekker populair te doen bij dat gansdomme volk. Ze passen zelfs hun teksten en taal daarvoor aan om verstaanbaar over te komen.   

Wat wilt U horen? U krijgt er netto 1,5% maandelijks erbij, opdat U uw grijze leventje nog enige kleur kan geven? Bam, geregeld. Jammer dat de gemeenten de versmalling van de geldstroom uit Den Haag willen compenseren door de gemeentebelastingen dusdanig opschroeven dat U helaas bijna 10% minder te besteden zult hebben. Moet U maar even regelen met uw Gemeente raad”. “ U wilt op uw 60^ste met pensioen, omdat U ruim 40 jaar hard gewerkt heeft en alle gewrichten versleten zijn en uw ingewanden allemaal van slag zijn geraakt? Boem geregeld, we trekken die op naar 67 jaar en verhogen het eigen risico van uw ziektekosten verzekering iets en ook de geneesmiddelen kunnen wel een opzet percentage gebruiken, omdat U er 1,5% netto bij krijgt. We moeten wel vermijden dat U de rest van uw leven gezond kunt uitzingen. Wacht even voordat U de huisdeur dichttrekt ik heb nog een leuk cadeautje voor U. Een gedrogeerde wasknijper om de stank buiten de deur te houden en de grijze wereld iets rooskleuriger te kunnen ontdekken. Ze komen dus weer voorbij en zullen net als in voorgaande verkiezingsjaren opnieuw verklaren dat het niet om de landelijke politiek gaat. Het gaat niet om de kleurenverdeling in de Eerste Kamer. 

En Gij geleuft dat? Natuurlijk niet. Terug naar de man met de puddingbuks. Die zal wel weer de onzichtbare kleren van de Koning bij het electoraat gaan aanprijzen en een deel zal er weer intrappen. Opnieuw krijgen we het fenomeen dat degene die zwaar heeft verloren, heeft gewonnen en degene die heeft gewonnen, juist heeft verloren. Dat kan alleen in het West-Europese democratische model. Ik ga de rest van het jaar weer netjes praten”, beloofde het mannetje in de Maan en voegde er aan toe ik ga door met de norm te stellen. Hij stelt dus de norm en gaat daarvan uit van zijn eigen wereldbeeld, visie en inkleuring van de eigen toekomst. Vermoedelijk in Brussel of wellicht New York. Iedere verkiezing betekent voor hem een stap dichter naar een van die twee ondemocratische bolwerken.

Personen als de puddingbuks eigenaar denken aan hun eigen toekomst en heeft geen boodschap aan de belangen voor de samenleving. Die worden herhaaldelijk genegeerd als ze haaks staan op dat eigen belang. Dat soort mensen noemde mijn moeder pienter boesoek. Letterlijk: bedorven slimheid richtinggevend aan een geraffineerd bedrog met kleine gevolgen. In het geval van de huidige Minister-president gaat die vlieger dus niet op. Het is geraffineerd bedrog met levensbedreigende gevolgen. Jammer genoeg, had mijn moeder voor dat soort politici geen Maleise term. De manier waarop de heren en dames politici zich herhaaldelijk tegenover de doorsnee Nederlandse burger opstellen, wordt in Den Haag uitgedrukt als verrot tot op het bot.

.