De val van president Trump

Na acht, door extreem linkse ideologie gekenmerkte, jaren van Obama kwam de nieuwe ‘President Trump’ als een frisse bries, maar de hoogmoed en het egocentrische karakter van ‘de man Trump’ kunnen zeer wel zijn val inleiden. Dat zou een harde les zijn voor iedereen en de deur wagenwijd openzetten voor de voortzetting van Saul Alinsky’s agenda, maar ik vraag mij af of dat grote indruk zal maken op ‘the big noise from Queens’.

De ‘midterm’ verkiezingen pakten niet slecht uit voor Trump – gezien in een historisch en statistisch perspectief – maar nadat hij sinds 2016 de Republikeinse partij, min of meer, naar zijn hand heeft gezet blijft hij kwetsbaar voor de nieuwe Democratische meerderheid in ‘the House of Representatives’. Ook blijven er invloedrijke ‘never-Trumpers’ die, sinds kort, weer openlijk speculeren op het eind van zijn presidentschap en zoals met de invloed van een puissant rijke Bill Kristol kunnen zij best eens een vuist maken. Maar in hun gelederen lopen -gelukkig voor Trump- ook de nodige élitaire ‘zijden sokken’ rond zoals een John Podhoretz, rechtstreeks uit ‘the Swamp’ en voormalig uitgever van het failliete ‘never Trump’ tijdschrift ‘the Weekly Standard’. Toen de Dow Jones-index eind december aanvankelijk zwaar terugviel maar vervolgens liefst duizend punten in één dag herstelde, kwam deze Podhoretz met een tweet waarin hij zich afvroeg of de ineenstorting van de Amerikaanse economie ertoe zou leiden dat Trump dermate veel Republikeinse steun zou verliezen in het Congres dat hij uit zijn ambt gezet zou kunnen worden….

Ignorante ‘wishful thinking’! Dit soort ‘babbelaars’ zijn ziende blind, vergelijkbaar met ‘ons soort mensen’ die de VVD en Rutte overeind houden ‘omdat het altijd zo geweest is’, maar niet gehinderd worden door enige visie op termijn. Dat Podhoretz en passant er blijk van gaf geen idee te hebben hoe de aandelenmarkt functioneert, was geen verrassing maar het is treurig dat dergelijke wereldvreemde lieden zoveel levensgevaarlijke invloed kunnen verzamelen, net als hier ons vergelijkbare fenomeen Nijpels.

‘De man’ Trump, om wie heel veel draait in de vrije wereld – of wij dat leuk vinden of niet – kan een steeds grotere sta-in-de-weg blijken voor ‘Trump de President’ door zijn capricieuze, egocentrische karakter dat al het licht wil absorberen als een ‘black hole’, een ‘zwart gat’ dat geen andere hemellichamen naast zich tolereert; het tegenovergestelde van een ‘teamplayer’. Nu heeft hij kans gezien om James Mattis, zijn gerespecteerde Minister van Defensie, kwijt te raken en de man ook nog eens achteloos te kleineren omdat het ego van Trump niet kan velen dat de pers het voor Mattis opnam in de vele politieke analyses van Trump’s curieuze solo-beslissing om zijn bondgenoten in Syrië van het ene moment op het andere in de steek te laten en, mogelijk, een historische blunder van Obama te herhalen. Het risico is dat de familieleden van Trump meer en meer hun stempel op het Witte Huis gaan drukken als ook de Chefstaf John Kelly vertrekt en de chaoot Trump zich meer en meer omringt met ‘ja-knikkende’ vriendjes.

Trump’s ‘impeachment’ staat niet hoog op de agenda van de Democratische élite, noch bij de nieuwe Democratische ‘Speaker of the House’ Nancy Pelosi, noch bij Steny Hoyer (D-MD), de aankomende ‘House Majority Leader’. Dat vinden zij prematuur, maar hun steeds hysterischer wordende linkervleugel der ‘millennials’ kan q.q. geen intellectueel constructieve bijdrage aan de politieke agenda leveren en borduurt voort op de zelfdestructieve toer die Obama heeft geïntroduceerd.

Het grootste gevaar voor de regering van president Trump is de man zelf, specifiek zijn overmoedige, egocentrische karakter. Hij kent geen loyaliteit, niet naar zijn echtgenote, noch naar zijn vriendenkring, noch naar zijn professionele stafmedewerkers. Zijn CV in de ‘real estate’ is een spoor van vernieling en een open boek op zijn onethische instelling, evenals schnabbels in de marge zoals de ‘Trump University’.

Er is een gezegde uit de Griekse oudheid dat stelt dat ons karakter ons lot bepaalt.

Abstraherend van ‘de man Trump’, herken ik (goed) karakter in o.a. wellevendheid, fatsoen, bescheidenheid, zelfbeheersing, eerlijkheid, empathie, kortom eigenschappen die noch Trump noch Obama kunnen spellen! Trump’s getwitter geeft een open venster op zijn narcistische karakter, met alle aanmatigende beledigingen, zelfs aan het adres van zijn ex Minister van Buitenlandse Zaken Rex Tillerson (‘dumb as a rock’.) en nu weer James Mattis (‘I wanted to give him a second chance’…).

Kortom, de conclusie ligt voor de hand dat ‘the big noise from Queens’ (een ‘bek op poten’), minstens zo’n braakmiddel is als Obama, maar als president steekt hij zijn voorganger de loef af door weldegelijk zijn beloftes na te komen (vandaar ook het panische Democratische verzet tegen de financiering van de muur langs de Mexicaanse grens dat nu leidt tot de ‘shutdown’).

De politicus Trump weet instinctief de juist snaar te raken, hetgeen de Democraten niet begrijpen gezien hun interne verscheurdheid waarvan Trump nog steeds profiteert ondanks – of moet ik zeggen dankzij? – zijn gedrag.

Er is inmiddels al rond Trump een Republikeinse industrie ontstaan van verdedigers van het goede karakter van de man, maar hier zeggen wij ‘gekke Henkie’! Trump luistert niet – nooit – naar adviseurs, zoals nu in Syrië, hij kan zijn grote mond niet houden, hij attaqueert dagelijks Senatoren die niet met hem in de pas lopen bij stemmingen in de Senaat, zijn misplaatste sympathie voor Poetin, zijn voortdurende manipulatie van de waarheid, te veel om op te noemen. Ondanks zijn onuitstaanbare ego is het kennelijk nog steeds niet tot Trump doorgedrongen dat hij, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, een historische rol kan spelen als ‘the right man at the right time on the right spot’.

Het is meer toeval dan wijsheid, maar hij lijkt de énige remedie tegen de politiek-correcte ondermijning van onze westerse democratieën….