Als je in Den Haag in het openbaar of binnen een vriendengroepje je luidkeels ging beklagen over de in jouw ogen onterechte manier waarop je door anderen vooral verbaal en soms ook fysiek tot de orde geroepen werd, kreeg je die korte kreet naar je hoofd geslingerd. Nederlandse vertaling: je moet niet zo zeiken.
Afb: Pxhere.
Op die manier werd je aangeleerd om eelt op je ziel te kweken. Veel zoals ze worden genoemd babyboomers zijn daarmee opgegroeid. Uit de dagelijkse berichtgeving op de traditionele en sociale media podia blijkt echter dat zo´n gedragscorrectie voorgoed voorbij is. Gekwetst zijn blijkt een nieuwe roeping te zijn. Gecreëerd door een politiek correcte mensgroep die alles afwijst wat niet in het straatje past en zich daardoor gekwetst voelt. Vervolgens zoekt die groep iets of iemand die aan de schandpaal genageld kan worden, krijgt een podium om die gekwetste gevoelens aan de doorsnee Nederlander te melden en probeert diens empathie te stimuleren om hem of haar te steunen in het gekwetst zijn.
Deze week was opnieuw Johan Derksen het haasje. Johan is een product van de voetbalwereld uit de jaren ´60 en ´70 van de vorige eeuw. Binnen die voetbalwereld werd je knalhard op je tekortkomingen gewezen en op bijzonder talenten aangepakt. Was je donkergetint, heel erg jong binnen de spelersgroep en kon je uitzonderlijk goed voetballen, dan was je regelmatig de klos. Bleken de dames nogal gecharmeerd te zijn van je uiterlijke en innerlijke talenten, dan werd je nog harder aangepakt. Ook de lichamelijke kenmerken en bepaalde uiterlijkheden werden benut om je binnen en buiten het veld van je stuk te brengen. De manier waarop dat verbaal gebeurde was nogal primitief en de zinsneden waren kort en krachtig. Maar, je werd mentaal gehard, je kreeg eelt op je ziel en dat betaalde zich uit in het dagelijkse leven. Uit die wereld komt Johan. Ziekenhuis!.
Hij had zich uitgelaten over twee jongeren die geen rood haar hadden, krom liepen of niet goed konden voetballen, maar een homoseksuele geaardheid hadden. En maakte een opmerking over de manier waarop ze zich verbaal hadden geuit. De twee voelden zich gekwetst, kregen op sociale en traditionele media podia bijval en plotseling voelden ministers zich geroepen om zich in die merkwaardige discussie te mengen. Alsof er geen andere belangrijke zaken te regelen waren. Pensioenregelingen, het monstrum van Marakesh, criminele en agressieve migranten, instortend onderwijs en medische verzorging. Om er een paar te noemen. De ernst van die onderwerpen valt blijkbaar in het niet bij het zich gekwetst voelen van twee personen met een homoseksuele geaardheid. Ziekenhuis!
De Telegraaf had een aantal personen bereid gevonden dat zijn vakkundige oordeel over het huidige verschijnsel wilde geven. Een paar van die verklaringen “Het is meer zichtbaar. Een medium als Twitter werkt drempelverlagend. Sentimenten worden veel makkelijker gemobiliseerd. Om deel te nemen aan het publieke debat hoef je ook niet langer een goed beargumenteerd opiniestuk op te stellen. Je geeft gewoon snel je mening, in 280 tekens. Het is veel gemakkelijker individueel je stem te verheffen. En ook om mensen van repliek te dienen als je je aangevallen voelt….er werd vroeger veel meer geaccepteerd, niet iedereen hoefde jouw mening te weten. Nu voelen mensen zich meer vrij om zich te uiten, durven ze anderen te confronteren met hun onvrede. Dat is wel een verschuiving in de maatschappelijke ontwikkelingen… vroeger sprak de goegemeente er schande van als iemand lul of kut zei, tegenwoordig hoor je er niet bij als je niet in iedere zin die twee woorden of het Engelse f… gebruikt. Niemand kijkt er meer van op, wel als de term zwart of neger gebruikt. Gewenning laten we maar zeggen´. Ik laat het voor wat ze zijn: momentopnamen. Morgen zullen de meningen over het “incident Derksen”, anders en vermoedelijk net zo ongenuanceerd zijn als in de afgelopen dagen het geval is geweest. Ziekenhuis!
Het zich gekwetst voelen verschuift van een irritante hobby met een uitermate selectief karakter naar een irritante dagvulling met een selectieve oriëntatie. De reactie van mevrouw van Engelshoven onderstreept dat selectieve karakter. Zij werpt zich als politica op voor de homoseksuele zich gekwetst voelende medemens, maar is wel lid van een politieke partij die zich verzet tegen het homohuwelijk. De vice-premier benoemt het incident op de wekelijkse persconferentie na de Ministerraad. Blijkbaar is het incident net zo zwaarwegend en nijpend als bovengenoemde onderwerpen, dat het benoemd moet worden in deze gewichtige samenspraak met de media. De Minister stelt dat het kabinet geen TV- programma´s moet gaan recenseren, maar vindt dat het Kabinet het voor homoseksuelen makkelijker moet maken om uit de kast te komen. In een zin geeft hij een kwalificatie van een programma en een van de aanzitters en dus recenseert hij als lid van het Kabinet. Waarom en hoe de regering denkt het makkelijker te maken is een raadsel. Wie het begrijpt mag het zeggen. Ziekenhuis!
Hoe zouden de reacties zijn als een tafelaanschuiver bij De Wereld Draait Door die opmerkingen had geplaatst? Of in een van de andere links georiënteerde programma´s waar de conservatieve mens regelmatig in niet mis te verstane bewoordingen tegen de muur wordt gedrukt en belachelijk wordt gemaakt? Waarin de islamiet wordt gekoesterd en de Christen wordt verketterd. Geen Nederlander of media vertegenwoordiger die zich daarover druk blijkt te maken. Misschien kunnen de bewindslieden iets leren van de uitspraak van de homoseksuele Lennard van Mil: “als je als groep – in dit geval de voetbalwereld – continu wordt weggezet als homofoob, zorgt dat ervoor dat mensen zich ingraven en steeds harder worden. Ik draai het daarom om: niet Johan Derksen, maar de mensen die zich zo tegen hem verzetten zijn er verantwoordelijk voor dat het klimaat verhardt. Ik dank ze hartelijk”. Ziekenhuis!
De zich gekwetst voelende medemens beseft vermoedelijk niet eens meer door hoe hypocriet zijn gevoelens zijn door het selectieve karakter daarvan. Blijkbaar is hij of zij ook hele dagen bezig om opmerkingen, kanttekeningen en uitspraken op te sporen om zich gekwetst te kunnen voelen. Het is duidelijk dat er Nederlanders zijn die juist programma´s als Voetbal Inside bekijken om zich weer een hele avond en langer gekwetst te kunnen voelen. Anders kan ik niet verklaren waarom dat programma voor de zoveelste keer in de media is gekomen, omdat een transgender of een homoseksueel zich gekwetst heeft gevoeld door uitlatingen van een van de aanzitters. Als getinte, uitermate talentvolle, bij de andere sekse in het pulletje vallende Haagse jongen die van jongsaf aan is opgevoed in het professionele voetbalmilieu en gehard is middels ontgroeningen en 37 plus jaar in de militaire wereld, bekijk ik incidenten zoals nu rond Johan Derksen met gekromde tenen en denk er dit van: Ziekenhuis!