Rechters bedrijven Politiek

Het artikel “Gekkenwerk” trapt af met de veroordeling van een Oostenrijkse vrouw die met het Oostenrijkse wetboek onder de arm, de profeet Mohammed een pedofiel had genoemd. Het Europese Hof voor de Rechten van de Mens vond net als twee Oostenrijkse rechtbanken niet dat haar vrijheid van meningsuiting was geschonden en oordeelde dat haar constatering een beledigende aanval op de profeet van de islam is en haar islamofobe vooroordeel onrust in Oostenrijk had kunnen veroorzaken.

Afb: pixabay

Dit voorbeeld wekt de indruk dat niet alleen het Europese Hof maar ook nationale rechtbanken graag op de stoel van de wetgever willen zitten, waarbij ook herhaaldelijk blijkt dat rechters gretig de vrijheid van meningsuiting monopoliseren voor moslims en leden van het PC segment van nationale samenlevingen.

Klimaat

Vaststellen of een rechter wel of niet op de stoel van de wetgever is gaan zitten is vaak gerelateerd aan de invalshoek van de beoordelaar en zijn achtergrond. In het algemeen draait die discussie om vonnissen over klimaat[1] en migratie aangelegenheden. Een treffend voorbeeld van een klimaat vonnis is de uitspraak in de Urgenda zaak. Het vonnis van de Haagse rechtbank in die zaak tegen de Staat der Nederlanden heeft wereldwijd de aandacht getrokken. Het bevel van de rechter aan de Staat om meer te doen om de uitstoot van broeikasgassen met 25 procent ten opzichte van 1990 te verminderen, heeft zowel lof als kritiek geoogst in de (internationale) media en literatuur.

Milieuorganisaties loven de durf van de rechtbank om de Staat via het onrechtmatige daadsrecht te houden aan internationaal overeengekomen CO2-reductiedoelstellingen. Sommige staatsrechtgeleerden als Bergkamp[2] hekelen het vonnis, omdat de rechter te activistisch zou hebben geopereerd, te veel op de stoel van de wetgever en de politiek zou zijn gaan zitten en onvoldoende rekening heeft gehouden met de beleidsvrijheid van de Staat. Andere staatsrechtgeleerden zoals Bauw[3] benadrukken echter dat de rechter de staat alleen heeft gewezen op voorliggende door de wetgever geaccordeerde klimaatovereenkomsten. Het antwoord op de vraag wie er nu wel of niet gelijk heeft, kan gevolgen hebben voor klimaatzaken die de rechter worden voorgelegd.

Waarop hebben de twee rechters zich bij het vaststellen van hun vonnis gebaseerd? Uit de tekst van het vonnis blijkt dat de inhoud en strekking van het UN-Klimaatverdrag uit 1992, resultaten van Klimaat conferenties o.m. die van Parijs uit 2016 en verschillende IPCC rapporten sturend zijn geweest voor het vaststellen van het vonnis. Gezien de twijfelachtige betrouwbaarheid van die documenten hadden de rechters er goed aangedaan om zich door klimaatwetenschappers nader te laten informeren over de juistheid van de informatie.

Het UN-klimaatverdrag en klimaatconferenties hebben hun bewijsvoering gebaseerd op klimaatmodellen waarmee de IPCC politici en activisten gevoed heeft om politiek beleid te concipiëren resp. voor meningsvorming over klimaat, klimaatverandering en emissie. Nooit vergeten mag en moet worden dat de IPCC een instantie is die de politiek dient. Een lichaam dat opinies en stellingnames van politici en in hun spoor volgende activisten moet onderbouwen. Herhaaldelijk hebben klimaatwetenschappers die zich bedienen van feiten en data het manipulatieve en politieke karakter van de door de IPCC ontwikkelde klimaatmodellen aan de kaak gesteld. Daarom is het inmiddels duidelijk geworden dat die resultaten ver overtrokken worden om de politieke visie te onderbouwen resp. te verstevigen. De toets van die klimaatmodellen aan de realiteit heeft een aantal zaken bevestigd: klimaatontwikkelingen en temperatuurveranderingen correleren door de geschiedenis heen met zoncycli; de niet uitgekomen voorspellingen die James Hansen, de klimaatexpert van NASA, dertig jaar geleden heeft gedaan[4] bevestigen dat klimaat moeilijk voorspelbaar is en voorspellingen niet meer zijn dan dat en klimaatmodellen worden gemanipuleerd om sponsorgelden en belastinggeld te genereren. In de hedendaagse feiten – en cijfervrije klimaatdiscussies draait het duidelijk om opinies en niet op bewijzen. Daarom moeten resultaten die worden gebruikt om beleid te concipiëren cq een vonnis te vellen, met gepast wantrouwen benaderd worden.

Het klimaat akkoord van Parijs stoelt hoofdzakelijk op een rapport van het Amerikaanse National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA). John Bates, een erkende Data Science,Climate and satellites Consultant verbonden aan National Centers for Environmental Information (NCEI)[5] met een smetteloze staat van dienst, heeft in een artikel uitgelegd dat het NOAA zijn principiële wetenschappelijke integriteit geschaad heeft door een sensationeel rapport als discussiestuk voor de klimaat conferentie van Parijs te produceren. Blijkbaar met het doel om wereldleiders als Obama er toe te bewegen scherpere normen af te spreken en de klimaat schatkist te spekken. Bates overlegde de Daily Mail onweerlegbare bewijzen die de vaststelling van het rapport void maken. Volgens Bates maakte het NOAA gebruik van discutabele niet op juistheid gecontroleerde gegevens. De deelnemers aan de Parijse klimaatconferentie hebben een document ondertekend dat een voorbeeld van nep nieuws is. Nadat het NOAA werd geconfronteerd met die belastende verklaring, haastte het zich om het concipiëring traject van het Rapport te verdoezelen.

Dat hadden de twee rechters die de Urgenda zaak hebben behandeld in hun beschouwing van de zaak moeten meenemen. Op basis van die onevenwichtige informatie hebben beide rechters blijkbaar kunnen beoordelen dat “het menselijk leven in het geding is door het onvoldoende beperken van emissies[6]”. Als Bauw het inderdaad bij het juiste einde heeft en de rechter alleen de norm heeft uitgelegd zoals die is vastgelegd in UN-resolutie en eindverslagen van klimaat conferenties, dan heeft de rechter gelet op de onbetrouwbaarheid van o.m. de IPCC klimaatmodellen en het NOAA rapport zijn vonnis op drijfzand gebaseerd. Gelet op het feit dat hij een gebrek aan expertise heeft om een gefundeerde mening te hebben over klimaat, klimaatverandering en emissie problematiek, en zich ook niet nader hebben laten informeren, lijkt het erop dat zij middels hun vonnis een eigen interpretatie hebben gegeven die in lijn is met de visie van de activisten. .

Men kan zich vervolgens afvragen of gezien de omschrijving van klimaat, sprake kan zijn van een recht op een goed klimaat? Wat moet daaronder worden verstaan en welke yardstick wordt gebruikt? Kan de rechter gezien zijn afwezige expertise wel vaststellen dat het menselijke leven in het geding is door het onvoldoende beperken van emissies? Hoe wordt dat dan gemeten en over welke normstelling en tijdsduur, spreken we dan? Als de rechter zijn vonnis op drijfzand heeft gebaseerd zoals boven uitgelegd is en hij geen gebruik heeft gemaakt van natuurwetenschappelijke analyses (het begrijpen van de effecten van veranderingen in termen van natuur – en scheikunde) heeft hij dan een recht verleend en is hij op de stoel van de wetgever gaan zitten? Als die vragen met ja worden beantwoord, dan heeft Bergkamp het bij het rechte einde als hij stelt dat “de rechter is er om geschillen te beslechten, niet om politieke keuzen te maken. Voor de beweging is de rechter nu een politiek middel. Maar wanneer alles politiek wordt, is er geen recht meer.”

Migratie

Wie denkt dat deze ontwikkeling een typisch Europees etiket heeft, moet zich maar eens verdiepen in de manier waarop PC georiënteerde activisten en politici van Democratische en Republikeinse Huize herhaaldelijk proberen om decreten van een zittende president te omzeilen of te blokkeren. Tijdens de regering Trump concentreren die verzoeken zich op decreten die de positie van de zielige hoofdzakelijk Latino[7] en moslim immigrant die het toch allemaal zo slecht hebben, zouden verzwakken. Binnen en buiten de USA.

Onlangs wees de rechter van het negende circuit court[8] in San Francisco voor de zoveelste keer een migratie decreet af. Dit keer blokkeerde rechter Tigar (een Obama keuze) de beslissing om illegale migranten die op andere plaatsen dan de officiële grensposten worden gepakt, geen aanspraak op asiel kunnen maken en dus ook geen verzoek kunnen indienen. Het is niet de eerste keer dat het 9de Circuit Court de uitvoering van een migratie besluit van Trump blokkeert en dat verleidde de president tot een twitter bericht waarin hij benadrukt dat “opponents of his policy always file lawsuits in left-leaning courts packed with Clinton and Obama appointees where wins are guaranteed”.  Overigens zijn de Republikeinen op dit gebied ook niet verschoond van een politisering van rechtbanken. Tijdens de regering Obama dienden zij verzoeken in bij het 5de Circuit Court[9] in Texas om Obama decreten te kunnen blokkeren. Tijdens zijn regeerperiode uitte Obama zijn frustratie over de gang van zaken bij de Supreme Court tijdens een State of the Union, de openingstoespraak van het nieuwe politieke jaar in de USA waarin hij stelde: “Last week, the Supreme Court reversed a century of law to open the floodgates for special interests — including foreign corporations — to spend without limit in our elections”, Een van de aanwezige opperrechters schudde daarbij het hoofd en men kon hem zien zeggen “not true”.

Opperrechter Roberts lid van de Supreme Court vond het nodig om te reageren op de kanttekening van de zittende president dat rechter Tigar een Obama rechter zou zijn. Volgens hem zijn er geen Obama noch Trump rechters. Hij wilde daarmee accentueren dat de rechters in de USA geen politieke oriëntatie verpakken in hun vonnissen. Waarom gaan politici en activisten die de idealen van de Democratische Partij aanhangen dan naar de 9de Circuit Court en  die met een Republikeinse oriëntatie naar 5de Circuit Court? Waarom hebben Democraten de nominatie van rechter Neil Gorsuch en Brett Kavanaugh ellendig lang lopen frustreren. Waarom hebben de Republikeinen Obama´s keuze Merrick Garland geblokkeerd? Waarom kondigde  rechter Kennedy zijn terugtreding pas aan nadat Trump was verkozen tot de volgende president? Waarom trekt de liberale rechter Bader Ginsburg die duidelijke tekenen van psychische en fysieke slijtage vertoont, zich nu niet terug en sleept zich nog twee jaar voort? Die politieke oriëntatie is helemaal duidelijk in de hiërarchische rechtbanklagen onder de Supreme Court. De Opperrechter heeft gelijk: het zou niet zo moeten zijn, maar de realiteit ziet er anders uit en het Amerikaanse electoraat beseft terdege dat de politieke kleur van de Supreme Court een belangrijke rol speelt bij de verkiezingen.

In de USA groeien rechtbanken steeds meer uit tot politieke instrumenten van een zittende president en bij de manier waarop invloedrijke rechtbanken als gerechtshoven van beroep, de Circuit Courts vonnissen in de geest van de beginselen die men toedicht aan Vrouwe Justitia, uitspreken kan men steeds meer vraagtekens zetten. Gezien de manier waarop rechters in Nederland, Duitsland en Frankrijk omgaan met zaken die de Islam raken en in Duitsland bijvoorbeeld Sharia uitspraken sanctioneren, lijkt het in West-Europa dezelfde kant op te gaan.

Is de vraag stellen die ook beantwoorden?

Het feit dat de samenleving herhaaldelijk vonnissen van rechtbanken ter discussie (wil) stellen, duidt er op dat men het gevoel heeft (of zelfs meer dan dat) dat er sprake is van verschuivingen in de rechtspraak in termen van toonzetting en strekking. Of dat ook betekent dat de rechter steeds meer op de stoel van de wetgever gaat zitten resp. de wetgever de wet voorschrijft, lijkt nu nog een kwestie van interpretatie gebaseerd op wereldvisie en culturele achtergrond. De uitspraak van het Europese Hof, uitspraken van Oostenrijkse en Duitse rechtbanken hebben de overtuiging versterkt dat ook Europese rechters net als hun Amerikaanse collegae zich steeds meer en blijkbaar steeds gewilliger voor politieke karretjes laten spannen. Een ongewenst verschijnsel.

——————————————————

[1] Het klimaat is de gemiddelde weerstoestand (temperatuur, windkracht, bedekkinggraad en neerslag) over een periode van minimaal 30 jaar. De toestand van de atmosfeer op een bepaald moment is het weer.

[2] Arts, advocaat en emeritus hoogleraar milieuaansprakelijkheidsrecht.

[3] Hoogleraar privaatrecht en verbonden aan het Molengraaff Instituut voor privaatrecht en het Montaigne Centrum voor Rechtsstaat en Rechtspleging van de Universiteit Utrecht.

[4] Zie artikelen “A Convenient Lie” en “Klimaat laat zich moeilijk voorspellen”.

[5] Onderdeel van NOAA.

[6] Het recht op leven is weliswaar neergelegd in het internationaal recht (EVRM) en uitgelegd door internationale rechters (EHRM), maar daarin wordt niet aangegeven wanneer dat recht op leven door het onvoldoende beperken van emissie in geding is.

[7] Inwoners van de Dominicaanse Republiek, Cuba, Mexico, Puerto Rico en/of personen afkomstig uit Zuid- en Midden Amerika resp. afkomstig uit een Spaans sprekende cultuur ongeacht herkomstland of ras.

[8] Een Hof van Beroep, een federale rechtbank die beroepszaken hoort afkomstig uit de staten en territoria die samen het negende circuit vormen nl. Alaska, Arizona, Californie, Idaho, Montana, Nevada, Oregon, Washington, Guam, Hawaï en de Noordelijke Marianen. Het gerechtshof is het grootste van de 13 soortgelijke gerechtshoven met zijn 29 rechters. Het gerechtsgebouw is gelokeerd in San Francisco.

[9] Behandelt de beroepszaken van Texas, Louisiana, Mississippi