Deze wijsheid is afkomstig van Henry Adams – toegewijd student van de Amerikaanse politiek en familie van twee Amerikaanse presidenten – die in ‘Democracy: An American Novel’ (1880) politieke macht en het gebruik respectievelijk misbruik daarvan analyseert.
Afb: pixabay
Waar de Amerikaanse politiek verschilt van de onze is voornamelijk het systeem waarin direct gekozen, regionale politici rechtstreeks verantwoording afleggen aan hun kiezers – en q.q. geen ongrondwettelijke stem-dwang, zoals in Nederland, accepteren – enerzijds, en anderzijds de concentratie van de macht in twee grote blokken. De ontwikkeling en de historische transformatie van het Democratische blok in de USA is in de afgelopen eeuwen dramatisch geweest, van een partij die actief de slavernij propageerde, aan de wieg van de Ku Klux Clan en racistische lynchpartijen stond, tot de nu door het communisme geïnfiltreerde partij die de democratie verfoeit conform het Marxistische concept en die permanent probeert te subverteren, waarbij het doel letterlijk alle middelen heiligt.
Daarbij volgen zij getrouw de door George Orwell beschreven excessen van de fascistische ‘Big Brother’ met zijn ‘gedachtenpolitie’, zijn ‘newspeak’ en hun intolerante streven naar de alleenheerschappij waarin voor democratie geen plaats meer is.
In Nederland heeft dit puur communistische ‘Social Justice’ concept aftrek gevonden bij de C.P.N. en hun ‘Nachwuchs’ die momenteel in een partij als G.L. aan de touwtjes trekken, de salonsocialisten van de PvdA die daarmee van hun geloof zijn gevallen en daarop werden afgerekend en de gevaarlijkste ideologische zwevers van het moment in D’66 waar blatante activisten als Ollongren (‘gedachtenpolitie’) en haar ideologische medeplichtige Verhoeven (‘newspeak’) hun gevaarlijke ondermijning van onze democratie dagelijks in de praktijk brengen. Dat met name D’66 steeds meer de lijn volgt van de activistische linkervleugel van de Amerikaanse Democraten in zorgelijk, maar daarom is het ook zaak om de ontwikkelingen daar op de voet te volgen, want D’66 is niet meer dan een stel blinde volgers van de verblinde en van haat vervulde extreme ‘Democratic Socialists’.
Na hun verlies in 2016 werd die extreme linkervleugel der Democraten steeds hysterischer en manifesteerde in de ‘resistance’ – geholpen door de ‘deep state’ en de mainstream pers – een neurotische drang tot zelf-destructie die bij de tussentijds verkiezingen werd opgezweept tot een wanhopig crescendo, tegen beter weten in. Het probleem bij de Republikeinen was en is dat zij ‘te netjes’ zijn om tegen de schuimbekkende linkse retoriek één front te maken, ‘want het zal uiteindelijk allemaal wel meevallen’. Dat is niet het geval, want waar een John F. Kennedy als Democraat in feite vergelijkbaar was met een gematigde Republikein anno 2018, waren Lyndon Johnson, Ted Kennedy en vandaag de dag Joe Biden en Hillary Clinton extreem linkse activisten doe zonder de minste scrupules de messen slijpen. Een ‘zacht ei’ als de Communistische dinosaurus Bernie Sanders was één van hun prominente slachtoffers. In Nederland zien wij hoe de terreur van diezelfde linkse kliek conservatieve politici als een Halbe Zijlstra verlamt, terwijl de opportunistische lafbek Rutte hem iedere steun onthoudt.
Hoewel in Europa de weerstand tegen deze schier fascistische intolerantie groeit, zien de pluche-zitters voorlopig nog kans om met een cordon sanitaire in Duitsland, Zweden, Frankrijk en Nederland de status quo te handhaven. Maar hoe lang nog?
In de USA was de arrogante, narcistische egotripper Obama er zozeer op gebrand om zijn ‘legacy’ door Clinton te laten vervolmaken dat hij de relatief minder slechte kandidaat Sanders een mes in de rug stak samen met Clinton. Politiek…?!
In hun hysterische aanmatiging – want zelfs als atheïsten hebben zij het ‘goddelijk recht’ op absolute alleenheerschappij – onderschatten zij het gevaar van een Trump en nu hebben zij dat voor de tweede keer gedaan! De ‘blauwe golf’ waarmee zij zichzelf al rijk rekenden liep stuk op Trump’s muur en voor 2020 hebben zij nog steeds geen antwoord op ‘the Donald’, wiens energie als zeventigjarige groter lijkt dan die der, veelal minderjarige, Social Justice kliek, wier agressie en haat gekanaliseerd wordt in hun voorspelbare ‘newspeak’.
Donald Trump is niet onder de indruk van hun beschuldigingen van ‘haat, nazisme en alle andere communistische codewoorden die op –isme eindigen, en zeker niet van journalisme nu hij, eindelijk, de ongemanierde CNN-provocateur Acosta de toegang tot het Witte Huis heeft ontzegd (waarmee hij kennelijk nu de Amerikaanse democratie de doodsteek zou hebben gegeven, aldus MSM).
Wat veel kiezers op het Nederlandse platteland verontrust is de arrogantie der stedelijke geitenharen sokken die zich in de regressieve kliek van G.L., D’66 en PvdA afzet tegen onze historie, cultuur, religie, normen en waarden, of het nu gebeurt in de Kick Out Zwarte Piet waanzin of in de stokerij van DENK om de inburgering der migranten te ondermijnen. In de USA speelt deze polarisering ook al jaren en het gaat daar eigenlijk niet eens om fysieke muren aan de Mexicaanse grens maar veeleer om psychische muren tegen de steeds meer toenemende linkse agressie die het presteert om Trump ‘demagogie’ te verwijten.
Uiteraard is hij een demagoog, maar wèl één die appelleert aan bestaande problemen en angsten die de fascistische demagogie der decadent-liberale kliek van Obama oproept en het is duidelijk dat de Republikeinen bij deze verkiezingen heel wat beter scoren door niet alleen de ‘blauwe vloedgolf’ te keren maar ook nog eens hun positie in de Senaat te consolideren, dit tegen alle historische statistische gegevens en verwachtingen in.
Dat het verwijt van een haatcampagne aan Trump – of bij ons aan het adres van een Wilders en/of Baudet – niet meer betekent dan dat de druiven erg zuur zijn moge duidelijk zijn. Wat dit alles onderstreept is dat Henry Adams gelijk had met zijn definitie van de politiek als ‘het systematisch organiseren van de haat’, maar Trump doet dat heel wat beter omdat hij appelleert aan actuele problemen en dreigingen terwijl de Democraten slechts – zoals goede communistische discipelen van Saul Alinsky betaamt – hun eigen, niet bestaande problemen creëren om vervolgens hun over-borrelende haat tegen de bestaande maatschappijvorm daarop te projecteren.
De pot verliest omdat hij zelf het vuurtje onder de ketel aanwakkert. De demonisering van Trump was in feite de enige, van haat vervulde, Democratische verkiezingsagenda en een mantra van artificieel ‘racisme, nazisme’ en als kers op de fascistische taart ‘weg met immigratiewetten, weg met de grenzen, weg met de USA’ geeft Trump natuurlijk een open deur waarvoor hij slechts het imago van zijn muur hoeft op te roepen, omdat dat imago in de hoofden van veel verontruste Amerikanen het antwoord is op een probleem dat ècht bestaat en waarvoor de regressieve decadent-liberalen geen enkele oplossing aandragen, integendeel! Daarbij komt dat de Democraten voor 2020 niet één charismatische kandidaat hebben, terwijl Trump, ondanks zijn hoogst omstreden persoonlijkheid, dat onmiskenbaar wèl is.
Of het nu gaat om de Amerikaanse ‘rust belt’ en de ‘bread basket’ of om het Nederlandse achterland dat door onze, al even zelf-destructieve, linkse partijen ook al als volstrekt achterlijk wordt ervaren en afgeschilderd, wij zijn op een historisch kantelpunt in onze strijd tegen de communistische en islamitische horde’s gekomen en het goede voorbeeld van Trump doet hopelijk ook hier volgen. Als hij in 2020 wint is dat de nagel in Alinksy’s doodskist.