Het continue verdriet van Groningen

Groningen en de Groningers worden opnieuw diep geraakt door Randstedelijke arrogantie, die de provincie al sinds de vondst van aardgas in 1959 in een ijzeren greep houdt en Groningen voor niets anders houdt dan een ordinair wingewest. Naast het leeghalen van de bodem en het traineren van de afdoening van de schade door aardbevingen als gevolg daarvan, krijgen de inwoners van Sappemeer nu een zonnepark van 117 ha. door de strot geduwd, na de juridische goedkeuring van de besluitvorming hieromtrent door de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State en gebagatelliseerd met opmerkingen “dat het allemaal reuze meevalt”.

Afb: pxhere

In de einduitspraak over de omgevingsvergunning voor het zonnepark ging de Raad van State akkoord met een verbeterde, aanvullende ruimtelijke onderbouwing van de gemeente Hoogezand-Sappemeer, die van mening is dat het 117 hectare grote zonnepark “geen onaanvaardbare ruimtelijke inbreuk op de omgeving oplevert”. Het moge duidelijk zijn dat de inwoners van Sappemeer zich na aardbevingen dubbel gepakt voelen met de voorgenomen en nu dus goedgekeurde komst van het zonnepark. Waren het eerst de barsten en scheuren als gevolg van aardbevingen door de gaswinning die vele woningen al waardeloos maakte, nu wordt ook nog eens het weidse uitzicht verpest door zonnepanelen van 2,5 meter hoog, die door een groenstrookje van zeven meter en een bloemenveld aan het oog moeten worden onttrokken.

Afgelopen zomer droeg de Raad van State de gemeente Hoogezand-Sappemeer met een beter planologisch verhaal voor de inpassing van het zonnepark te komen. Het grootste deel van het terrein waar het zonnepark zou moeten komen, had een agrarische bestemming, waar daarom in principe niet gebouwd mocht worden. De gemeente leverde daarop een verbeterde onderbouwing in, waar de Raad van State, ondanks de eveneens nieuw ingediende bezwaren van omwonenden, toch mee akkoord ging. Nadat “slechts” de aantasting van het uitzicht als enige bezwaar over bleef, stelde de Raad van State, zoals in eerdere en vergelijkbare oordelen ook al gesteld is, dat niemand in Nederland een eeuwigdurend recht heeft op vrij uitzicht.

Opnieuw houdt de door ambtenaren op papier gezette dode letter van de wet geen rekening met de gevoelens van de omwonenden, die toch al jarenlang getergd worden door de ambtelijke beslismolens in het verre Den Haag. De kruik gaat echter net zolang te water tot hij barst en dat moment lijkt inmiddels met rasse schreden te naderen. In de besluitvorming rond de aanleg van een windmolenpark aan de N33 in de omgeving van Veendam, waartegen ook felle protesten zijn aangetekend, werd een aanslag gepleegd met molotov-cocktails op het huis van de 72-jarige eigenaar van het bedrijf K-Wind, Robert Jans in Assen. Bouwpersoneel werd geïntimideerd en bedreigd. Afgelopen februari werd, na het groene licht voor de windmolenparken in de Drentse veenkoloniën, gewaarschuwd door diverse actievoerders dat de protesten tegen de komst van windparken zullen verharden en een deel van de actievoerders zal radicaliseren. De NCTV noemde dit in zijn Dreigingsbeeld Terrorisme afgelopen september “windmolenextremisme”.[i]

Vallen dergelijke acties goed te keuren? Nee, natuurlijk niet. Is het te begrijpen? Ja, zeker is het dat. Het bevestigt in mijn optiek de kloof tussen Randstad en provincie, tussen theorie en praktijk en tussen het recht (lees: de door ambtenaren op papier gezette dode letter van de wet) en rechtvaardigheid. De Raad van State kan dus met de wetboeken in de hand wel van alles iets gaan vinden, maar dat is nog geen garantie dat de uitkomsten daarvan ook daadwerkelijk rechtvaardig zijn – volgens de Groningers blijkbaar niet; wet en rechtvaardigheid kunnen 180 graden tegen elkaar indruisen. En dat doet mij dan denken aan de tekst op de plaquette op het Verzetsmonument in Oostzaan:

“Waar recht tot onrecht wordt, wordt verzet tot plicht”.

Blijkbaar is het verzet begonnen.

————————————————–

Post navigation